ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1181

มันจบลงด้วยการระเบิดของซุนฮุ่ยอิ่ง

เมิ่งอันนีรู้สึกหายใจไม่ออกหลังจากถูกด่า แต่หลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสองก็ยังคงทะเลาะกันต่อไป!

ต่างคนต่างบอกว่าตัวเองถูก ทั้งสองคนต่างไม่มีใครยอมกันเลยสักนิด สุดท้ายพวกเขาทั้งคู่ก็มองไปที่ซู่เป่าแล้วถามว่า “ท่านพญายม ท่านคิดว่าใครพูดถูก!”

ซู่เป่า “...”

ใครถูกงั้นเหรอ

ในระหว่างนั้นซู่เป่าก็ถูกดึงเข้ามา ในขณะที่กำลังคิดถึงมุมมองของเมิ่งอันนีก็คิดถึงมุมมองของซุนฮุ่ยอิ่งไปด้วย เมื่อนำสองฝ่ายมาเปรียบเทียบกัน ช่องโหว่ทางตรรกะอยู่ตรงไหนและอะไรที่ไม่ถูกต้อง...

จี้ฉางขมวดคิ้วและกำลังจะเตือนซู่เป่า...

แต่ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า “ไม่ถูก ทำไมข้าจะต้องตัดสินด้วยว่าความคิดเห็นของใครนั้นถูกต้อง!”

เธอไม่ควรตัดสินว่าใครถูกหรือผิดในเรื่องนี้

คนมากมายนับพันต่างก็มีหลากหลายความคิด ในทัศนคติของตนเอง ความเห็นของตนเองย่อมถูกต้องโดยธรรมชาติ

เหมือนกับเวลาที่คนเห็นแต่แตงโมบนดินแดงตั้งแต่เด็ก จึงสรุปว่าเนื้อแตงโมเป็นสีแดง ใครบอกเนื้อแตงโมเป็นสีเหลืองก็จะรู้สึกไม่พอใจ

แต่คนที่เคยเห็นแตงโมสีเหลืองก็คงคิดแค่ว่าคนคนนี้มันบ้า! ไม่รู้อะไรก็ยังจะหยาบคายและไม่มีเหตุผลเลย

ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องตัดสินว่าความเห็นของใครถูกต้อง เมิ่งอันนีและซุนฮุ่ยอิ่งตกลงไปในแม่น้ำและเสียชีวิตเพราะพวกเขาทะเลาะกัน ในทางทฤษฎีทั้งคู่ต่างก็เป็นฆาตกร

เธอฆ่าฉันและฉันก็ฆ่าเธอ ทั้งคู่เท่าเทียมกัน ไม่มีอะไรจะพูดได้

สิ่งที่เธออยากเห็นตอนนี้คือชีวิตของทั้งสองคน ทำอะไรผิดมา มีเรื่องอะไรที่ทำให้ทั้งสองต้องตกลงมาในยมโลก

เธอเป็นพญายม สิ่งที่เธอต้องตัดสินก็คือ พวกเขาควรจะตกนรกหรือไม่ แล้วพวกเขาควรจะเกิดใหม่แบบไหน แค่นั้นพอ!

มีกฎระเบียบที่เตรียมไว้สำหรับสิ่งเหล่านี้อยู่แล้ว แค่พลิกบันทึกดูแค่นั้น

ซู่เป่าพลิกบันทึกดูทันที

เมิ่งอันนีที่อยู่ด้านล่าง “...”

ซุนฮุ่ยอิ่ง “?”

ซู่เป่าเปิดบันทึกไปด้วย แล้วพูดไปด้วย “แทนที่จะถามว่าใครถูกใครผิด ข้าอยากรู้มากกว่านี้ว่า ใบหน้าของพวกเจ้าอยู่ที่ไหน”

จี้ฉางที่อยู่เคียงข้างทั้งสุขและเศร้า แม้ว่าเธอจะอายุเพียงแปดขวบ แต่เธอก็มองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้ชัดเจนกว่าผู้ใหญ่หลายคนนัก

บางทีโลกของเด็กอาจเรียบง่ายกว่าโลกของผู้ใหญ่? ดังนั้นวิธีการคิดจึงค่อนข้างเรียบง่ายเช่นกัน?

จี้ฉางออกมาจากความคิดของตัวเองและมองไปที่เมิ่งอันนีและซุนฮุ่ยอิ่ง “หน้าพวกเจ้าหายไป?”

เขาพลิกดูบันทึกเป็นตายและดูเหมือนจะตระหนักได้ถึงบางอย่าง

แน่นอนว่าซุนฮุ่ยอิ่งและเมิ่งอันนีก็พูดด้วยความสับสน “ฉันก็ไม่รู้ว่าหน้าของฉันหายไปไหน...”

ในตอนนี้เมื่อคนในอินเทอร์เน็ตด่าทอกัน เมื่อด่ากันเสร็จ พวกเขาก็อาจจะจำชื่อออนไลน์ของอีกฝ่ายไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

จู่ ๆ ซู่เป่าก็เข้าใจ “ดังนั้นทุกคนเลยเสียใบหน้าของตัวเองและจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร”

จี้ฉางครางอืมตอบรับ

เมิ่งอันนีและซุนฮุ่ยอิ่งต่างก็ดูสับสน ใบหน้าอยู่ในตาของอีกฝ่ายงั้นเหรอ

แต่ถ้าหน้าอีกคนไม่มี แล้วจะมีตาได้ยังไงล่ะ

ซู่เป่าโบกมือแล้วพูดว่า “ไปตามหาหน้าของตัวเองมา กลับไปตายอีกครั้ง หาหน้าของตัวเองเจอแล้วค่อยกลับมา”

“ถ้ามีส่วนใดขาดหายไป มันย่อมไม่เอื้อสำหรับการไปเกิดใหม่”

“แน่นอน พวกเจ้าสามารถกลับไปเกิดใหม่ได้หากต้องการ ชาติหน้าก็อาจจะเกิดมาแล้วใบหน้าเสียหาย”

ตัวอย่างเช่น คุณยายหานหานที่เพิ่งถูกรถชนเสียชีวิต สมมุติว่าเธอเสียนิ้วไปหนึ่งนิ้วตอนถูกชนแล้วหากลับมาไม่ได้ ก็ต้องไปเกิดใหม่

แล้วในชาติหน้าก็จะมีนิ้วหนึ่งนิ้วที่หายไป และส่วนอื่น ๆ ที่ขาดหายไปนั้นก็จะกลายเป็นความพิการหรือเป็นข้อบกพร่อง

เมิ่งอันนีและซุนฮุ่ยอิ่งต่างปิดปากและเลิกทะเลาะกันอีก แค่บ่นพึมพำสาปแช่งกัน และมองหาหน้ากัน

จิตใจของซู่เป่าสั่นไหวเล็กน้อยและพูดว่า “ปู่คลั่งรัก ตามไปดูให้หน่อยแล้วกันนะ!”

ผีคลั่งรักลุกขึ้นยืน เอามือไพล่หลังและค่อย ๆ ลอยออกไป “ตามนั้น”