ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1183

เมิ่งอันนีอ้าปาก

เธอมองผืนน้ำอย่างว่างเปล่า ร่างของเธอถูกคลุมด้วยผ้าสีน้ำเงิน เมื่อวานก่อนหน้านี้ไม่มีใครคาดคิดว่าในวันนี้เธอจะถูกคลุมด้วยผ้าสีน้ำเงิน

พ่อแม่ของเธอรู้ไหม

ตอนนี้กำลังรีบมาหรือเปล่า

พ่อกำลังถือบอร์ดดิ้งพาส พับมันไว้โดยไม่รู้ตัวอยู่หรือเปล่า แม่ร้องไห้หนักมากจนจะเป็นลมเลยหรือเปล่า

เมิ่งอันนีรู้สึกจุกในลำคอและรู้สึกเสียใจทันที

ชีวิตของคนอื่นเป็นอย่างไรไม่ใช่เรื่องของเธอ แต่ชีวิตของเธอเองอยู่ที่คำพูดเพียงไม่กี่คำอย่างน่าแปลกใจ

คุ้มจริงใช่ไหม

ถึงไม่ตาย แต่เพื่อคำยั่วยุที่ว่า ‘แน่จริงก็มา’ ก็เลยนัดกันมาที่อวิ่นเสิ่งกันจริง ๆ

ความตั้งใจเดิมของทั้งคู่คือ เพื่อไปเที่ยวที่อวิ๋นเสิ่ง

ก่อนออกเดินทางบอกเพื่อนร่วมชั้นอย่างมีความสุขว่าจะไปเที่ยวที่อวิ๋นเสิ่ง จะถ่ายรูปสวย ๆ และเอาของมาฝาก!

ด้วยเหตุนี้เมิ่งอันนีจึงไม่คาดหวังว่าซุนฮุ่ยอิ่งจะมาจริง ๆ

ซุนฮุ่ยอิ่งไม่คาดคิดว่าเหมิงอันนี่จะมาจริงๆ

ทั้งคู่ต่างก็ไม่คิดว่าการเดินทางครั้งนี้จะเป็นจุดสิ้นสุดชีวิตของพวกเธอ

จากการด่ากันในช่องแสดงความคิดเห็นไปจนถึงส่งข้อความส่วนตัว

จากการส่งข้อความส่วนตัวไปจนถึงการส่งโลเคชัน

หลังเจอหน้ากันจริง ๆ ก็ยังมีโอกาสได้คุยกันดี ๆ แต่พอมาก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้ หน้าบึ้งตึง เธอชี้ฉันฉันด่าเธอ...

เจ้าหน้าที่สืบสวนอธิบายสถานการณ์สั้น ๆ ให้คุณแม่ซุนฟัง

คุณแม่ซุนทรุดตัวกอดร่างลูกสาวเธอไว้และตะโกน “เป็นไปไม่ได้! อิ่งเอ๋อร์ของฉันไม่เคยทะเลาะกับใคร!”

“ฉันรู้จักลูกสาวฉันดี...เธอไม่ทะเลาะกับคนอื่นหรอก ในชีวิตนี้เธอไม่ชอบคุยกับใครเลย...ทำไมเธอถึงต้องถูกนัดมาทะเลาะกันที่นี่...”

“อิ่งเอ๋อร์ของแม่ อิ่งเอ๋อร์ของแม่ไม่ใช่คนแบบนี้ อิ่งเอ๋อร์ของแม่...”

แม่ผู้โศกเศร้ากอดร่างลูกสาวของเธอ ร้องไห้และคร่ำครวญ

ผู้ที่เห็นเหตุการณ์อยู่รอบ ๆ ได้แต่ถอนหายใจ ขณะที่เจ้าหน้าที่กู้ภัยยังคงนิ่งเงียบ รู้สึกเศร้าแต่ก็ทำอะไรไม่ถูก

พวกเขาพบเจอสาเหตุการตายที่แปลกประหลาดมามากมายตลอดระยะเวลาหลายปีที่ได้ช่วยเหลือ

คนนอกปลอบใจไม่ได้มากนัก ต่อให้รู้สึกเข้าอกเข้าใจแต่สุดท้ายก็มีแต่คนรักเท่านั้นที่ทนทุกข์

ซุนฮุ่ยอิ่งและเมิ่งอันนีลืม ‘ภารกิจ’ ที่มาตายอีกครั้งอยู่นาน เมิ่งอันนียืนอย่างว่างเปล่าริมแม่น้ำ และซุนฮุ่ยอิ่งก็เอาแต่ตามแม่ของเธอ

เมื่อครอบครัวทั้งสองฝ่ายมาถึงและพบกันก็เริ่มร้องไห้และกล่าวหากันอีกครั้ง ในที่สุดก็พลิกดูโทรศัพท์มือถือของพวกเธอและเห็นสาเหตุของการจมน้ำ...

เมิ่งอันนีและซุนฮุ่ยอิ่งเห็นใบหน้าของตัวเองในงานศพ

ทุกอย่างค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น เหมือนกับทางที่พวกเธอย้อนกลับไปไม่ได้ ค่อย ๆ ชัดเจนแต่ก็กลับไปไม่ได้แล้ว

ทั้งสองส่ายหัว

“ปากเป็นขวานทำร้ายคน คำพูดเป็นมีดตัดลิ้น บาปกรรมจากการทะเลาะวิวาททำคนถึงตาย ไปขุมนรกดึงลิ้นสักรอบแล้วจะกลับไปเกิดก็ได้ พวกเจ้าสองคนมีข้อโต้แย้งอะไรหรือไม่”

ทั้งคู่คิดว่ามันแค่การโต้เถียงแค่สองประโยคเองไม่ใช่เหรอ บาปกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ถึงกับต้องตกนรกด้วย...

เมื่อย้อนคิดถึงพ่อแม่ของตัวเองที่ร้องไห้หนักมากจนเป็นลม พ่อแม่ของอีกฝ่ายก็เหมือนกัน

ฆ่าอีกฝ่ายตาย แล้วตัวเองก็ฆ่าตัวเองตาย...จะพูดอะไรได้อีก?

“ไม่มีอะไรคัดค้าน” ทั้งสองพูดพร้อมกันด้วยสีหน้าเศร้าใจ

ซู่เป่าพยักหน้า “งั้นก็ดี ไปเถอะ!”

เธอลงนามคำตัดสิน

ผีสาวทั้งสองก้มศีรษะแล้วจากไป

ซู่เป่ามองไปที่ ‘คำตอบมาตรฐาน’ ในบันทึก...

ขุมนรกดึงลิ้นชั้นที่หนึ่ง

ผู้ใดมีชีวิตอยู่และประพฤติชั่วใส่ร้ายผู้อื่น พูดจาส่อเสียด ประจบสอพลอ พูดเท็จหลอกลวงผู้อื่น ฯลฯ จะต้องถูกส่งตัวเข้าคุกนี้หลังจากตาย...

นอกจากนี้ ผู้ที่ไม่เคารพภูตผี ไม่เคารพนักพรต และดูหมิ่นศาสนาพุทธ... จะต้องตกนรกขุมนี้ด้วย

ซู่เป่าจ้องมองแถวด้านหลังแล้วจู่ ๆ ก็ยิ้ม...