ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 120

ได้ยินซู่เป่าเรียกตัวเองว่าเจี่ยเชอหลุนซือจี ลูกตาของผีสาวหัวขาดถลึงออกมา เสียงอากาศรั่วในลำคอดังฟี่ๆๆ อยู่นานสองนานถึงพูดขึ้นว่า

“คือ...แจสแทรมสกี แจส - แทรม - สะ - กี!”

“แจสแทรมสกี...เป็นชื่อที่เท่ วางท่า แล้วก็ทันสมัยมากชื่อหนึ่ง! พวกแกเข้าใจไหม ก็อีแค่...พวกบ้านนอก!”

ผีสาวหัวขาดราวกับจะรู้สึกโกรธที่คนอื่นทำให้ชื่ออันวิเศษของเธอ ‘แปดเปื้อน’ เธอใช้เสียงลมรั่วพูดเป็นพรวนอย่างขาดๆ หายๆ

มู่กุยฝานมองผีสาวที่อยู่ในภาพ รู้สึกมีความคุ้นเคยกับผีสาวตนนี้อย่างบอกไม่ถูกอย่างหนึ่ง

ซูเหอเวิ่นขมวดคิ้ว พูดพึมพำอย่างดูถูก “แจสแทรมสกี...ชื่อนี้หมายความว่าแข็งทื่อและไม่ยอมอ่อนข้อให้ใคร ช่างเป็นการเสียดสีจริงๆ...”

ได้ยินคำของซูเหอเวิ่น ในสมองของมู่กุยฝานก็เกิดปิ๊งขึ้นมา ในที่สุดก็นึกออกแล้วว่าคุ้นหน้าที่ไหน!

สิบปีก่อน เขาอายุสิบหก เขาเข้าไปคลุกคลีอยู่ในองค์กรดำนั่น และได้ตาม “รายชื่อ” พอดี

ไม่รู้ว่าองค์กรไปลักพาตัวผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาจากไหน แล้วส่งไป ‘รับงาน’ ยังต่างประเทศ

หนึ่งในผู้หญิงที่ถูกลักพาตัวมามีคนหนึ่งยังไม่ทราบสถานการณ์แน่ชัด เอาแต่พูดว่า (ฉันไม่ใช่คนประเทศหลง พวกขยะอย่างพวกนาย อเมริกาจะลงโทษพวกแกแน่...)

ชื่อของผู้หญิงคนนั้นก็ชื่อซือจีอะไรนี่เหมือนกันพอดี เป็นชื่อที่แข็งทื่อมากๆ...

ในขณะนี้เอง ซู่เป่าที่ฟังคำของผีสาวจบก็พยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า “อืมๆๆ คุณน้าเจี่ยโทวเชอหลุนซือจี คุณน้าตายยังไงคะ”

ริมฝีปากของมู่กุยฝานยกยิ้ม ทันใดนั้นความทรงจำในสมองก็ตู้มแตกเป็นเสี่ยงๆ

เขาหัวเราะเสียงเบาอย่างอดไม่ไหว

สีหน้าของเจ้าเด็กน้อยจริงจังเป็นอย่างมาก ส่งสายตาปิ๊งๆๆ ผีสาวโกรธจนใกล้จะตายแล้ว

“เธอหุบปากไปเลยนะ! แจสแทรมสกี! ฉันชื่อแจสแทรมสกี!”

จี้ฉางใช้มือตัดออกไป เสียงปังตัดแขนข้างหนึ่งของผีสาวหัวขาดลงมา

เจี่ยเชอหลุนซือจีกรีดร้องทีหนึ่งในทันใด แขนข้างนั้นสลายกลายเป็นไอพิฆาต จากนั้นก็สลายหายไป!

จี้ฉางหัวเราะอย่างเย็นชา “พูดจาแบบนั้นกับลูกศิษย์ของข้าได้อย่างไร”

ผีสาวหัวขาดหงอยลงในทันใด กอดศีรษะของตัวเองเอาไว้แน่น

จี้ฉาง “เป๋าน้อย ต่อสิ”

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “ได้เลย! คุณน้าซือจีที่ใช้ล้อรถปลอม คุณน้าเป็นคนที่ไหน เวลาตกฟากคือเมื่อใด ทำไมถึงตาย”

ซู่เป่าไม่เข้าใจชื่อนี้จริงๆ รู้สึกเพียงว่าแปลกๆ ทำไมถึงพูดไม่ถูกเลยสักครั้ง...

ผีสาวหัวขาด “...” เหนื่อยแล้ว

เธอน้อยเนื้อต่ำใจและรู้สึกไม่ยุติธรรม ยังเน้นย้ำประโยคที่ว่าว่า ‘ฉันชื่อแจสแทรมสกี...’ ถึงจะพูดต่อว่า “เป็นคนเมืองร้างของอเมริกา”

จี้ฉางถือพู่กัน ไม่เงยหน้าขึ้นมา “ข้าให้เจ้าบอกสถานที่เกิด!”

เจี่ยเชอหลุนซือจีราวกับหากพูดสถานที่เกิดของตัวเองออกไปแล้วจะขายหน้าอย่างนั้น จึงพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆ และรวดเร็ว “&*#…”

ซู่เป่าเงี่ยหูฟัง “อะไรนะ”

เจี่ยเชอหลุนซือจี “หมู่บ้านหลิ่งเป้ยอำเภอหนีหนิว!”

ซู่เป่าคิด แล้วถามขึ้นว่า “อ๋อ งั้นชื่อเดิมของคุณน้าล่ะคะ”

เจ้าเด็กน้อยคิดว่าเจี่ยเชอหลุนซือจีเป็นแค่ชื่อเล่น ก็เหมือนกับชื่อเล่นที่ทุกคนเรียกเธอว่าซู่เป่า ฉะนั้นเจี่ยเชอหลุนซือจีน่าจะยังมีชื่อจริงอีกชื่อ

เจี่ยเชอหลุนซือจีไม่กล้าพูดอยู่นานสองนาน ชื่อเดิมของเธอเชยมากจริงๆ เธอไม่อยากพูดมันออกมาเลยสักนิด

แต่เมื่อเห็นสายตาแสนคมกริบของจี้ฉางพุ่งมองมา มีดในมือของมู่กุยฝานเองก็ ‘หล่น’ ลงบนพื้นอย่างไม่ตั้งใจ...

เจี่ยเชอหลุนซือจีตกใจจนรีบสารภาพออกมา พูดอย่างสั่นระรัวว่า “ฉัน ฉันชื่อหวังต้านี ครอบครัวฉัน...ยากลำบากมากๆ...”

“แต่การไปใช้ชีวิตที่อเมริกาเป็นความฝันของฉันมาโดยตลอด ตั้งแต่เด็กฉันก็คิดว่าตัวเองแตกต่างจากคนอื่น ฉันเป็นคนมีสายเลือดสูงส่งตั้งแต่เกิด แต่จนใจที่มาเกิดผิดที่...”

ทุกคนแสยะยิ้ม “...”

ซู่เป่าถามขึ้นอย่างสงสัย “งั้นที่คุณน้าได้ไปอเมริกา ถือว่าได้ทำฝันให้เป็นจริงหรือยังคะ”