ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 121

ซู่เป่าเม้มริมฝีปาก เด็กน้อยยังไม่เข้าใจว่าเหตุผลนั้นคืออะไร เพียงรู้สึกว่าที่น้าเจี่ยเชอหลุนซือจีทำมันไม่ถูกต้อง

“เธอเอาเงินที่คุณลุงต้องใช้หาหมอไปแล้ว งั้นคุณลุงจะทำอย่างไรล่ะ”

เจี่ยเชอหลุนซือจีชะงัก “เงินของพ่อฉันก็เหมือนเงินฉัน ทีเขาเอาเงินของฉันไปใช้ทำไมไม่ผ่านความยินยอมของฉันก่อน ”

“มิหนำซ้ำ เธอคิดว่าเขามีเงินแค่นั้นเหรอ แน่นอนว่าเขาต้องมีเงินอีก แค่ไม่ให้ฉันแค่นั้นเอง”

ทุกคนหมดคำจะพูด

ประจบสอพลอเยินยอพวกต่างชาติ ถ้าถวายชีวิตได้คงทำไปแล้ว

แต่กลับเย็นชากับญาติมิตรตัวเอง โทษฟ้า โทษดิน โทษความไม่ยุติธรรม ขนาดเงินช่วยชีวิตของพ่อตัวเองก็ยังเอาไปได้

แม้แต่ข้อสอบยังทำไม่ได้ แต่อยากจะพิชิตโลก

แท้จริงแล้วคนมันแย่เอง กลับโทษอย่างอื่นไปทั่ว!

“หลังจากนั้นล่ะ” ซู่เป่าโมโห “ไม่ใช่ว่าเธอไปสวรรค์สมใจอยากแล้วเหรอ ยังจะกลับมาทำไมอีก”

เจี่ยเชอหลุนซือจีเงียบกริบ ขยับศีรษะครุ่นคิดอยู่สักพักถึงจะพูด

“แรก ๆ ก็มีความสุขดีแหละ ผู้ชายต่างชาติดีกว่าผู้ชายประเทศเราเป็นไหน ๆ ทั้งเอาใจใส่ ทั้งโรแมนติก อบอุ่น และเป็นสุภาพบุรุษ…”

เพียงแต่ความสุขอยู่ไม่นานนัก เธอก็พบว่าวีซ่าของตัวเองหมดอายุ

ที่แท้ชายต่างชาติคนนั้นทำวีซ่าท่องเที่ยวให้เธอ ไม่ใช่กรีนการ์ด!

เวลาแห่งความสุขก็หมดลง เอฟบีไอก็จะส่งตัวเธอกลับ ทว่าเงินของเธอใช้ไปกับผู้ชายคนนั้นจนหมดแล้ว

แถมชายคนนั้นก็หนีไปแล้วด้วย...

เธอไม่เหลือเงินแม้สักแดงเดียว ใช้ชีวิตอยู่ต่างถิ่น ภาษาก็ไม่คล่อง จะกลับไปได้อย่างไร ถึงอย่างไรเธอก็ไม่ยอมไปจากอเมริกาเด็ดขาด!

จี้ฉางหัวเราะแบบเย็นชา

“นึกแล้วเชียว รักฝังใจ ทั้งโรแมนติกทั้งเอาใจใส่”

ผีผู้หญิงอดไม่ได้ที่จะแก้ตัวให้ผู้ชายคนนั้น

“เขาแค่อาจจะมีความลับที่บอกใครไม่ได้เท่านั้นเอง...”

หนุ่มอเมริกาที่ได้รับการอบรมมาอย่างดี การศึกษาก็สูง คงจะไม่ทำเรื่องอะไรที่ไม่มีความรับผิดชอบอย่างเด็ดขาด ต้องมีเรื่องทุกข์ใจแน่นอน

จี้ฉางหมดคำพูด “ที่ไหนก็มีเศษเดนมนุษย์ เธอนี่ก็รู้อีกว่าเขาเป็นคนดี”

ผีผู้หญิงรีบแย้งทันที “เขาเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก ๆ เช่น ตอนเข้าห้องน้ำก็ใช้เป็นชักโครกราคาแพงมีระดับ ไม่เหมือนประเทศเรายังใช้คอห่านทั้งเหม็น ทั้งน่าเกลียด แค่เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ก็มองออกแล้วว่าเขาดูมีระดับกว่าพวกเรามากเลย”

คนมีระดับแบบนั้น จะเป็นเศษเดนมนุษย์ได้อย่างไร

อีกอย่าง เธอก็แอบดูคนอื่นว่าใช้ชีวิตกันอย่างไรอยู่ประจำ ใครจะรู้ดีไปมากกว่าฉัน!

ทุกคน“……”

ตรรกะป่วยอะไรขนาดนี้...

ศีรษะของผีผู้หญิงก็หันไป ความริษยาปรากฏในแววตา

“ฉันก็เคยฝันไว้ว่าอยากจะใช้ชีวิตแบบนั้น”

ดังนั้นต่อให้ต้องนอนข้างถนน ล้างจาน เก็บขยะ... เธอก็ไม่อยากกลับมา!

กลับมาประเทศตัวเองก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น…

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้ว เธอก็เลยไปนอนข้างถนน ล้างจาน เก็บขยะเหรอ”

เจี่ยเชอหลุนซือจีแก้ต่าง “ฉันต่อสู้ฟันฝ่าเพื่อความฝันของฉัน!”

ซูเหอเวิ่นกลอกตา ใช่ ๆ ๆ อยู่อเมริกาทำอะไรก็ดี

ต่อให้อยู่กับพื้นโดนคนอื่นเหยียบย่ำ ก็ยังรู้สึกว่าเหนือกว่าคนประเทศตัวเอง!

“ต่อมา ฉันก็รอไม่ไหวแล้วจริง ๆ ไม่มีกรีนการ์ดทำอะไรก็ลำบาก มีคนบอกว่าสามารถทำให้ฉันได้ แต่ว่าต้องใช้เงินตั้งหนึ่งแสน”

ก็เธอไม่มีเงินจริง ๆ อ่ะ

เพราะฉะนั้น เธอก็เลยหาทางติดต่อพ่อแม่ที่อยู่ประเทศตัวเอง ให้พวกเขารีบส่งเงินมาให้ทันที

สุดท้ายก็ถูกเอฟบีไอตามตัวเจอ จับเธอส่งกลับประเทศ!

ตอนส่งตัวกลับ ค่าเดินทางประเทศตัวเองก็ออกให้ เจี่ยเชอหลุนซือจียังไม่สะทกสะท้านว่าตัวเองสร้างความลำบากให้กับประเทศ กลับกันยังคิดว่าประเทศตัวเองนั่นแหละที่ทำให้เธอลำบากไปด้วย

ก็เลยไปร้องโหวกเหวกโวยวายที่สนามบิน

มู่กุยฝานมองด้วยสายตาเย็นชา “นึกออกแล้ว ตอนนั้นที่สนามบินตะโกนว่า ‘ฉันเป็นคนอเมริกา เป็นคนชนชั้นสูง’ ที่แท้ก็เธอเองเหรอ”

สวมชุดขาดรุ่ย ทว่าสีหน้ากลับแสดงถึงความสูงส่ง ด่ากราดเจ้าหน้าที่ตรวจสอบความปลอดภัย ทำร้ายร่างกายสั่งสอนว่าพวกเขาเป็นแค่คนชั้นต่ำ

ต่อมาเขาก็ไม่รู้ว่าเจี่ยเชอหลุนซือจีคนนี้ถูกองค์กรดำจับตัวไป จำได้เพียงว่าตอนเจอเธออีกครั้ง เธอก็ยังคงตะโกนว่า “ฉันเป็นคนอเมริกา กล้าแตะต้องฉัน อเมริกาจะจัดการพวกแก!”

ดังนั้น ตอนที่หัวหน้าองค์กรดำให้เขาฆ่าคนหนึ่งคนเพื่อแสดงความจงรักภักดี เขาก็เลยเลือกเจี่ยเชอหลุนซือจี

มู่กุยฝานดวงตามืดมน คล้ายคิดถึงความทรงจำอะไรที่ไม่ดีขึ้นมา

ในขณะเดียวกันสีหน้าของผีผู้หญิงกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ประเทศหลงมันแย่ แย่มาก! ทั้งสกปรกทั้งเหม็น!”

เธอติดอยู่ในประเทศอย่างไม่มีทางออก มันทำให้เธอทุกข์ใจมาก ทำได้เพียงไปผับ บาร์ ตามหาบรรยากาศแห่งอิสรภาพของประเทศอเมริกา

ผลที่ได้ก็คือถูกวางยาสลบแล้วโดนลักพาตัวไป!

ตื่นมาอีกที พบว่าตัวเองถูกมัดไว้ แต่พอได้ยินว่าปลายทางที่จะพาไปคือประเทศอเมริกา เธอกลับรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เธอคิดที่จะใช้วิธีการนี้กลับไปอเมริกา ใครจะไปคิดว่าการเดินทางบนเรือสำราญในครั้งนี้กลับยิ่งโกลาหลกว่าเดิม

สภาพแวดล้อมบนนั้นมันไม่ใช่สภาพที่คนจะอยู่ได้เลย

“ดังนั้นฉันก็เลยโวยวายหนักมาก...”

ทุกคน“……”

โดนลักพาตัวแต่ยังจะโวยวายที่สภาพแวดล้อมไม่ดี ไม่มีสมองจริง ๆ สินะ

“ขณะนั้นเอง ก็มีผู้ชายมีรอยสักขนาดใหญ่ตรงแขนสองสามคนเดินเข้ามา...”

พวกเขาไม่รู้ว่ากำลังจะเผชิญหน้ากับอะไร หนึ่งในนั้นสั่งให้คนหน้าจืดฆ่าใครก็ได้หนึ่งคน เพื่อพิสูจน์ตัวเองในการเข้าแก๊ง ไม่ใช่เข้ามาเพื่อคิดตุกติก

“ไอหนุ่มหน้าจืดคนนั้นดันเลือกฉัน” ผีสาวหัวขาดโกรธจนตัวสั่น “มีดเล่มนั้น...มีดที่ใช้หั่นแตงโม...ยาวมาก ๆ …”

เขาลากมีดเล่มนั้นมา เสียงมีดครูดไปกับพื้นดาดฟ้าดังแครก ๆ ๆ ทำเอาเธอขวัญเสีย

นี่คือครั้งแรกที่วิงวอนขอร้องคนชั้นต่ำ ถึงเธอจะยอมทำถึงขนาดนี้!

ทว่าเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป

“ตอนฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นหัวกับตัวของฉันขาดออกจากกันแล้ว...” ผีผู้หญิงคับแค้นใจ “ฉันไม่ยอม ฉันไม่เชื่อ ฉันจะตายแบบนี้เเหรอ”

ดังนั้นเธอเลยไม่ยอมไปไหน เอาแต่คิดหาวิธีที่จะเอาหัวกลับไปที่เดิมครั้งแล้วครั้งเล่า

วันแล้ววันเล่า ตายซ้ำแล้วซ้ำเล่าบนเรือสำราญลำนั้น

เพียงแค่คิดว่าสักวันหนึ่งจะได้กลับไปอเมริกา…

ซู่เป่าถอนลมหายใจ แค่เพียงรู้สึกภายในใจร้อนอบอ้าว

เป็นอารมณ์ที่ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไร ทำให้เธอทั้งรู้สึกโกรธ เศร้า และหดหู่...

จี้ฉางปรายตามอง ฝ่ามือแตะลงที่หลัง แอบส่งพลังให้กับเธอ

คนเราต้องเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงของชีวิต อารมณ์ก็เช่นกันยากมากที่จะไม่เปลี่ยนแปลง

ซู่เป่าก็เป็นแค่เพียงเด็กน้อยคนหนึ่ง…

ผ่านพ้นประสบการณ์ และผู้คนมามากมายหลากหลายนิสัย ท้ายที่สุดแล้วจะยังสามารถรักษาจิตใจเดิมไม่ให้เปลี่ยนได้ไหม…

ขนาดจี้ฉางเองยังไม่มีความมั่นใจเลย

“จัดการเถอะ!” จี้ฉางพูดอย่างอ่อนโยน “ครั้งนี้อาจารย์จะลองช่วยเธอสักครั้ง...”

ซู่เป่าพยักหน้า “อื้ม”

ซูเหอเวิ่นถามทันควัน “เดี๋ยวก่อน ฉันยังมีอีกเรื่องที่ยังไม่เคลียร์เลย...เอ่อ...ตอนกลางคืนเธอไปทำอะไรที่ห้องฉัน แล้วก็ไปห้องซู่เป่าทำไม”

ผีผู้หญิงมองไปทางซูเหอเวิ่น ส่งเสียงเหอะ ๆ ออกมาจากลำคอ

“ที่จริงฉันเสียลูกที่อยู่ในท้องไปก็เพราะว่าฉันเหนื่อยเกินไป แต่ถ้าลูกฉันยังอยู่จะต้องเป็นเด็กผู้ชายที่หน้าตาดีมาก ๆ แน่นอน”

“ผิวขาว ๆ ผมสีทอง ตาสีฟ้าน้ำทะเล แถมยังฉลาดหลักแหลม ก็เหมือนกับคุณชายน้อยเหอเวิ่นยังไงล่ะ เหอะ ๆ!”

ซูเหอเวิ่น“……”

ซูเหอเวิ่นรู้สึกว่ามันเป็นความอัปยศอดสูมากที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา!

“อย่างนั้นที่เธอมาห้องฉันตอนกลางค่ำกลางคืนไม่ใช่เพราะอยากได้หัวของฉันใช่ไหม!” เขาถาม

ผีผู้หญิงพยักหน้า “ใช่สิจ๊ะ...หึ ๆ...สมองที่ฉลาดขนาดนี้ ฉันคิดว่าฉันควรจะเอาไป”

ซูเหอเวิ่นคิดว่าเธอต้องการหัวเขา แต่ที่จริงคิดถึงลูกตัวเอง คาดไม่ถึงผีผู้หญิงกลับตอบว่า

“สมองที่ฉลาดขนาดนี้ มารวมกับของฉัน ฉันจะต้องฉลาดขึ้นแน่นอน”

ถ้าเป็นแบบนี้ พอเธอไปถึงอเมริกาเธอก็สามารถอาศัยความฉลาด และความสวยของตัวเอง หาผู้ชายที่ดีกว่าเดิมได้…