ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1203

เมื่อฉู่เจียงหวังเห็นว่ายมบาลตัวน้อยจะคีบน่องสัตว์นั่นไปอีกแล้ว

ฮือ ๆ ๆ เงินยังไม่พอหรือ? พญายมตัวน้อยถึงยังไม่เรียกให้เขากินข้าวอีก!

ทันใดนั้นเปี้ยนเฉียนหวังที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอาหารอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะยักคิ้วทีหนึ่ง “คราวก่อนข้าให้เป็นสร้อยข้อมืออัญมณีพวงหนึ่ง”

นัยน์ตาของเขาลอบประกายทีหนึ่ง ไม่นึกเลยว่าทีแรกจะช่วยซู่เป่าต่อต้านฉู่เจียงหวัง

ฉู่เจียงหวังมองไปที่ข้อมือของซู่เป่าตามสัญชาตญาณ ใส่สร้อยข้อมืออัญมณีอัคนีพวงหนึ่งจริง ๆ ด้วย ดูเนื้อสีแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นอัญมณีคุณภาพดีที่สุดทั้งนั้นเลย!

เขากัดฟันแล้วล้วงอัญมณีออกมาสิบก้อน “มากกว่านี้ข้าก็หมดตัวแล้ว!”

ซู่เป่างงเป็นไก่ตาแตก เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย ก็ได้รับอัญมณีอีกสิบอันแล้ว?

ว้าวทำเงินได้ง่ายจริง ๆ!

ซู่เป่าถามขึ้นอีกว่า “ให้หนูเหรอคะ?”

ฉู่เจียงหวังปวดใจ “อืม!”

ดวงตาทั้งสองของซู่เป่าเปล่งประกายปิ๊ง ๆ “ไม่นึกเสียใจเหรอคะ?”

ฉู่เจียงหวัง “ฉันยินยอมให้เอง!”

ซู่เป่าเก็บอัญมณีอย่างเบิกบานใจ

เปี้ยนเฉิงหวังหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา “ก็แค่อัญมณีสิบก้อน มันแสดงความจริงใจของเจ้าได้หรือ”

เขารีบคีบยอดใบถั่วลันเตาขึ้นมาคำหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ฉู่เจียงหวัง นี่ไม่ใช่เพียงแค่ข้าวมื้อเดียวแล้ว”

ฉู่เจียงหวังชะงักไป

ใช่แล้ว...นี่ไม่ใช่เพียงแค่อาหารมื้อเดียว

นี่คือแผนที่ชัดเจน แสดงจุดยืนของตัวเอง

ฉู่เจียงหวังล้วงของที่อยู่ก้นหีบออกมา

“นี่เป็นตำราลับเล่มหนึ่ง...” ฉู่เจียงหวังเอ่ย “แต่ก็เป็นเพียงแค่หนังสือฉบับไม่สมบูรณ์เท่านั้น ข้างในบันทึกพลังวิเศษเอาไว้อย่างหนึ่ง”

พลังวิเศษก็เหมือนกับเวทมนต์ เขียนยันต์จุดไฟ ไฟจิตดวงเล็กพวกนี้ ล้วนคือพลังวิเศษที่เล็กจนไม่สามารถเล็กกว่านี้ได้แล้ว เรียกว่าเวทมนต์

พลังวิเศษจะแตกต่างออกไป ผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพเรื่องเล่าในตำนาน ใช้ขวานทุบฟ้าดินหงเหมิง¹ ถึงก่อเกิดสรรพชีวิตอย่างไม่มีที่สิ้นสุด...

ขวานของคนจะฟาดให้เบิกฟ้าผ่าพิภพได้อย่างไร ต่อให้เขากลายเป็นยักษ์ ดาบในมือยาวหนึ่งแสนแปดพันลี้ ไม่พอให้เบิกฟ้าผ่าหงเหมิงออกหรอก

ทั้งหมดนี้ล้วนต้องพึ่งพลังวิเศษ พลังวิเศษที่เก่งกาจที่สุดถึงขั้นสามารถเบิกฟ้าผ่าพิภพหงเหมิงได้ แน่นอนว่าต้องห้ำหั่นคนคนหนึ่งได้อย่างสบาย ๆ แม้ว่าขั้นของกำลังที่แท้จริงจะเทียบคนอื่นไม่ได้ แต่มีพลังวิเศษขนานหนึ่งอยู่ในมือ ไม่แน่ว่าจะยังสามารถโต้กลับอย่างข้ามขั้นได้

พลังวิเศษนี้เขาท่องจำได้เหมือนกับน้ำไหลไม่ขาดสายตั้งนานแล้ว แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ทำไม่ได้สักที ตอนนี้ล้วงของขวัญแทนการยอมจำนนออกมา คงจะเหมาะสมกว่า

ซู่เป่ามองสีหน้าเคร่งขรึมของฉู่เจียงหวัง เธอเองก็เก็บความตื่นเต้นดีใจกลับไป แล้วรับมาอย่างจริงจัง

พลิกเปิดออกดู เธอรู้สึกเพียงว่าคุ้นตาอย่างอธิบายไม่ถูก

ฉู่เจียงหวังเอ่ยขึ้นพอดีว่า “นี่คือของที่ข้าได้มาตอนไปที่จิ่วโยวแล้วเกือบเอาชีวิตกลับมาไม่รอด แต่ก็ไม่เคยเข้าใจเลย หวังว่าเหยียนหลัวหวังจะไม่รังเกียจ”

เขาพูดว่าตัวเองเคยอ่านอย่างซื่อสัตย์

ซู่เป่าเอ่ยขอบคุณอย่างขึงขัง ทว่าในใจกำลังนึกถึงจิ่วโยวที่เขาพูด

ก่อนหน้านี้พ่อเคยไปจิ่วโยวมา ปลาเทราท์พันลี้นั่นก็จับกลับมาจากจิ่วโยว

“จิ่วโยวอยู่ที่ไหนเหรอคะ? เป็นที่แบบไหนเหรอคะ?” ซู่เป่าเอ่ยถาม

ฉู่เจียงหวังเอ่ย “จิ่วโยวคือคือชั้นที่ลึกที่สุดในนรก แต่ว่านอกจากจักรพรรดิชิงหัวแล้ว ก็ไม่มีใครเปิดประตูจิ่วโยวได้”

กลับกันยิ่งไปกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของซู่เป่า เธอแอบจำเอาไว้

เปี้ยนเฉียนหวังกำลังจะพูดต่อ ฉู่เจียงหวังมือเร็วรีบหยิบของเสียบไม้ขึ้นมาไม้หนึ่ง แล้วยัดเข้าไปในปากเขา