ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1204

มู่กุยฝานลูบศีรษะของเธอ “หนูก็ทำเป็นว่าเรียนใหม่สิ”

เธอสูญเสียความทรงจำในอดีต นี่เป็นเรื่องดี

เดิมทีอยากจะกำจัดสิ่งเก่าและสร้างสิ่งใหม่ หากมีความทรงจำในอดีต มันจะส่งผลต่อความคิดของเธอเป็นอย่างมาก กฎที่ออกมาจากความเข้าใจไม่แตกต่างกับแต่ก่อนมากนัก แล้วจะทะลวงพันธนาการของครรลองแห่งสวรรค์ได้ยังไง

เธอใหม่มาก ๆ...ตอนนี้ทั้งหมดที่เธอมี ล้วนแล้วแต่เรียนรู้ใหม่ทั้งสิ้น เธอลำบากมากกว่าใคร

สู้ ๆ นะ...เด็กดี

ซู่เป่ากำลังเปิดอ่านพลังวิเศษ ตอนแรกที่อ่านยังไม่รู้สึกว่ามีอะไร นอกจากความรู้สึกคุ้นเคยแล้วก็จับอะไรไม่ได้เลย

แต่ค่อย ๆ อ่านไปเรื่อย ๆ ยิ่งอ่านเธอก็ยิ่งถลำลึกเข้าไป ไม่นานก็ไม่ได้ยินเสียงของโลกภายนอกแล้ว...

ซู่เป่าไม่รู้ว่าถลำลึกเข้าไปในพลังวิเศษนี้อยู่นานเท่าไร

เธอรู้สึกว่าตัวเองเคยเดินบนเส้นทางนี้มาก่อน คุ้นเคยเป็นอย่างมาก ทว่าเดิน ๆ ไปก็รู้สึกว่าเดินไม่ผ่าน

เมื่อหันหลังกลับไปมอง การชี้นำทุกอย่างล้วนแล้วแต่ชี้มาที่ทางเส้นนี้ ราวกับมีแต่ต้องเดินไปจากทิศทางนี้เท่านั้นถึงจะเป็นกระบวนท่านี้

แต่ว่าทางเส้นนี้ถูกต้องจริง ๆ เหรอ?

ซู่เป่าสงสัยอยู่เล็กน้อย

พ่อบอกว่าก่อนหน้านี้เธอเคยเรียนมาก่อน แต่ทำไม่ได้ เนื่องจากยากเกินไปจึงเรียนได้แค่ครึ่งเดียว หรือว่าทั้งหมดมันบรรลุไปผิดทาง?

พริบตาเดียวก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว

ซู่เป่ายังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก กลับกันยิ่งอ่านก็ยิ่งรู้สึกว่ากระบวนนี้เธออ่านอย่างไรก็ไม่เข้าใจ ผานกู่เบิกฟ้า...เป็นเพียงพลังวิเศษเท่านั้น จะเบิกฟ้าได้จริง ๆ เหรอ?

ในตำนาน สมัยโบราณฟ้ากับดินเชื่อมโยงกัน จักรวาลผสมรวมกันแยกไม่ออก ผานกู่นอนหลับอยู่หนึ่งหมื่นแปดพันปี มีวันหนึ่งจู่ ๆ เขาก็ตื่นขึ้นมา พบว่ารอบข้างดำมืดสนิทไปหมด

เขาจึงเหวี่ยงขวานด้ามใหญ่ขึ้นมา ฟันไปที่ความมืดมิดตรงหน้า ความมืดมิดถูกฟันออก สิ่งที่ค่อย ๆ ลอยขึ้นไปท้ายที่สุดก็เปลี่ยนเป็นฟ้า ส่วนสิ่งที่จมดิ่งลงก็เปลี่ยนเป็นดินอย่างช้า ๆ

แล้วไอ้สิ่งที่ค่อย ๆ ลอยขึ้นไปกับจิ่มดิ่งลงช้า ๆ คือสิ่งใดกันแน่? เป็นกฎฟ้าดินเหรอ? หรือว่าจักรวาลหงเหมิง หรือว่าคืออะไร?

ทำไมพลังวิเศษนี้ถึงได้ทลายกฎฟ้าดินออกได้? หากเพียงแค่ฟันอากาศ แล้วทำไมถึงได้ฟันฟ้าและดินให้แตกต่างกันอย่างชัดเจนได้ล่ะ?

โลกใต้พิภพเริ่มถือกำเนิดตั้งแต่ตอนนั้นเหรอ? กฎแห่งยมโลกก็ถูกขวานเล่มนี้ฟันออกมาเหรอ?

ซู่เป่าคิดจนหัวแทบจะระเบิดแล้ว

“ไม่คิดแล้ว!” ซู่เป่าลุกขึ้นอย่างเดือดดาล

ยากเกินไปจริง ๆ!

แก้โจทย์ข้อนี้ไม่ได้!

มู่กุยฝานเอ่ย “ออกไปเดินเล่นกันเถอะ ยึดเอาความคิดของตัวเองเป็นหลักโดยไม่สนความเป็นจริงทำไม่ได้หรอก”

ยังต้องอาศัยการต่อสู้จริง ๆ ด้วย...การต่อสู้จริง ๆ จะทำให้รู้จริง

แต่จะไปหากระสอบทราย...คู่ต่อสู้ที่ทั้งมีกำลังจริง ๆ ทั้งต่อสู้อย่างสุดชีวิตจริง ๆ และฆ่าซู่เป่าจริง ๆ ไม่ได้มาจากไหน

เมื่อซู่เป่าได้ยินดังนั้นก็เดินออกไปสูดอากาศ

ทันใดนั้นก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยเงาร่างหนึ่งอยู่ในฝูงคน

คุณยายงั้นเหรอ?!

เธอเพิ่งจะหายตัวไปสองนาทีสั้น ๆ ในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้อย่าว่าแต่กลับไปตรวจสอบยืนยันที่โลกมนุษย์เลย กลับไปนรกขุมที่ห้าก็ยังไม่พอ

กำลังคิดเช่นนี้อยู่ ก็เห็นนัยน์ตาของซู่เป่าเปล่งประกาย เห็นชัดว่าค้นพบ “คุณยาย” ของตัวเองแล้ว

หลุนจ้วนหวังกดความสงสัยเอาไว้ในก้นบึ้งหัวใจ เขากัดฟัน ตัดสินใจว่าลองดูก่อนแล้วค่อยว่ากัน

หากเธอเก่งกาจมากจริง ๆ เขาก็จะระงับอารมณ์เอาไว้ และไม่บุ่มบ่ามอีก นอกเสียจากว่าเขาจะทะลวงได้เก่งกาจกว่าเธอเท่านั้น!

หากเธอเพียงแค่วาดมาดใหญ่โตเพื่อตบตาผู้คน วันนี้เขาก็จะฆ่าเธอเสีย เพื่อหลีกเลี่ยงเหตุไม่คาดฝันมากมายในอนาคต

แต่ว่า...หากเธอไม่มีกำลังที่แท้จริงนั่น เขาก็จะใช้เธอล่อมู่กุยฝานออกมา กฎของจักรพรรดิแห่งเฟิงตู...นี่ต่างหากถึงจะเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขา!

นักล่าที่อยู่บนจุดสูงสุดของห่วงโซ่ มักปรากฏตัวในรูปแบบของเหยื่อ

หลุนจ้วนหวังไม่รู้ได้เลย เขาถูกซู่เป่าและมู่กุยฝาน “ล่า” กลับแล้ว

สองพ่อลูกคู่นี้จ้องกระสอบทรายอย่างเขา...ตาเป็นมัน

เหลือแค่รอเขาลงมือแล้ว

ซู่เป่ากำลังตาม “คุณยาย” อยู่ ตามไปตลอดทางจนออกจากเฟิงตูเมืองผีไปแล้ว พร้อมทั้งตะโกนเรียกอย่างร้อนใจ “คุณยาย...คุณยาย!”

สร้างช่องว่างระหว่างเวลาให้หลุนจ้วนหวังพอสมควร!

จ้วนหลุนหวังกำลังมองซู่เป่าที่อยู่เพียงลำพัง ซ่อนตัวอยู่ในความมืดตรวจสอบให้แน่ใจอยู่หลายครั้ง เธอออกมาเพียงลำพังจริง ๆ

แววตาของเขาเผยความเย้นหยันออกมา แล้วกระตุกยิ้มที่แสนเหี้ยมโหดออกมาทีหนึ่ง...

หึในที่สุดโอกาสก็มีถึงแล้ว!