ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1205

ซู่เป่าตามไปเรื่อย ๆ “คุณยาย” ตรงหน้าหายไปอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

จู่ ๆ ชายหนุ่มที่ปกปิดใบหน้า สวมชุดสีดำ ทำท่าทางค้อมเอวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวออกมา!

“หึ ๆ...ตามหายายของเจ้าอยู่หรือ!” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชา มิหนำซ้ำยังจงใจทำเสียงแหบพร่าอีกด้วย ราวกับคนแก่อายุหกเจ็ดสิบ

ซู่เป่า “...”

ดูสินี่เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง แต่ก็ต้องทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ มีลับลมคมใน ต่อให้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะลอบจัดการเธอแล้ว ก็ยังต้องปลอมตัวทำท่าทางเป็นอีกคนหนึ่ง

“คุณเป็นใครเหรอคะ?” ซู่เป่าหรี่ตา “ทำไมต้องตามหนูมาด้วย?!”

ในวินาทีนี้หลุนจ้วนหวังยังไม่รู้เลยว่าซู่เป่าบรรลุความวิเศษของอักขระยันต์ส่งตัวสีทองแล้ว สามารถไปกลับยมโลกและโลกมนุษย์ได้อย่างอิสระ

หากรู้เข้าละก็เขาได้หมุนตัวแล้วก็วิ่งอย่างแน่นอน!

“ฮ่า ๆ ขึ้นครองตำแหน่งได้สองวันก็เรียกว่าจอมเผด็จการแล้ว ข้าไม่ชอบคนอย่างพวกเจ้าที่สุดเลย!”

จ้วนหลุนหวังไม่พูดพร่ำทำเพลง พุ่งตัวเข้าไปหาในทันที!

จะสำเร็จหรือล้มเหลวก็ขึ้นอยู่กับสิ่งนี้แล้ว เขาหยั่งการจู่โจมไปเลยโดยไม่มีความคิดจะหยั่งซู่เป่าก่อน และเผากฎพร้อมทั้งพลังหยินของตัวเอง จู่โจมด้วยกำลังทั้งหมด!

คนธรรมดาจะพุ่งตัวเข้ามาใครเขาออกมาอย่างสุดชีวิตเลยกัน ต้องหยั่งกันก่อนทั้งนั้นแหละ

ไม่พูดไม่ได้หลุนจ้วนหวังตั้งใจอย่างเด็ดเดี่ยวไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น กลายเป็นศึกแรกที่เขาวางอำนาจบาตรใหญ่และเปิดฉากโต้ตอบอย่างแข็งแกร่ง

หากไม่สำเร็จละก็ เมื่อการจู่โจมนี้ออกไปต่อให้ซู่เป่าจะเก่งกาจอีกแค่ไหนก็ไม่ไม่มีทางต้านทานได้อย่างไม่วอกแวก และเขาได้เตรียมแผนการจู่โมทีเดียวแล้วหนีเอาไว้ตั้งนานแล้ว อีกฝ่ายจะคิดไปถึงได้อย่างไรกัน?

ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายไม่ได้เตรียมตัว ผนวกกับกำลังที่แท้จริงของเขา หากเขาจะหนีก็ยังหนีได้อย่างง่ายดาย

นัยน์ตาของซู่เป่าประกายความสงสัย แม้จะเตรียมตัวเอาไว้ตั้งนานแล้ว ทว่าก็ยังคงรู้สึกถึงความกดดัน!

พ่อบอกเอาไว้ว่า เธอไม่ได้ต่อสู้จริงมานานแล้ว เรียนแค่ในทางทฤษฎียังไม่พอ หากเมื่อเธอบรรลุไปมากมายแล้วแต่กำลังที่แท้จริงตามไม่ทัน ต่อให้บรรลุกฎแล้วเธอก็อาจจะควบคุมไม่อยู่

ผลลัพธ์ที่ร้ายแรงที่สุดก็คือรากฐานไม่มั่นคง ธาตุไฟเข้าแทรกได้ง่าย

ฉะนั้นจึงต้องทำการต่อสู้!

นึกว่าจะช้าไป แต่กลับรวดเร็วกว่าที่คิด เมื่อซู่เป่ายกมือขึ้นมา พู่กันชี้ชะตาก็ลอยออกมาแล้ว!

โอกาสที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่าเริ่มควบคุมพู่กันชี้ชะตาได้อย่างเชี่ยวชาญแล้วด้วย

ครั้นพู่กันชะตาออกมา ก็แฝงไปด้วยกลิ่นอายความต้องการฆ่าที่แข็งแกร่ง กฎที่อยู่ในอากาศโดยรอบถูกวาดต้อนเข้ามา แล้วพุ่งไปบดขยี้ทางหลุนจ้วนหวัง!

นัยน์ตาของหลุนจ้วนหวังหดตัวลง ไม่นึกเลยว่าซู่เป่าจะหยิบพู่กันชี้ชะตาออกมาใช้!

นั่นคือพู่กันชี้ชะตาเชียวนะ...

ระดับของพู่กันชี้ชะตาเทียบเท่ากับอาวุธวิเศษ ทั่วทั้งยมโลกมีอาวุธวิเศษที่ไม่มีทางได้ครอบครองอยู่สามอย่าง

หากเขาได้พู่กันชี้ชะตามา เขาจะสามารถไล่บี้ห้ำหั่นทั่วทั้งโลกใต้พิภพได้ตามอำเภอใจ เมื่อถึงเวลานั้นยมบาลทุกตนจะต้องเชื่อฟังเขา!

หลุนจ้วนหวังทำยังไงก็กดความตื่นเต้นในใจเอาไว้ไม่อยู่

ตึง

ไม่มีเวลาให้จ้วนหลุนหวังคิดมาก การจู่โจมของเขาปะทะเข้ากับพู่กันชี้ชะตาแล้ว อากาศโดยรอบราวกับถูกฉีกขาด กระจายออกไปนอกรัศมีห้าลี้จากกึ่งกลางของทั้งสองคน ปรากฏเป็นขั้นสุญญากาศผืนหนึ่ง

ซู่เป่าโซซัดโซเซ ถอยหลังติดต่อกันหลายก้าว ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถทรงตัวได้ บั้นท้ายของเธอล้มลงไปนั่งกองกับพื้น

แต่ซู่เป่าดันล้วงพู่กันชี้ชะตาออกมา!

ใครจะต้านทานความยั่วยวนอย่างนี้ได้ล่ะ

โดยเฉพาะเมื่อเขาสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า ซู่เป่าไม่ได้เก่งกาจอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้...

เธอมีพลังที่แท้จริงจริง ๆ อายุยังน้อยก็อยู่ในขั้นของยมบาลแล้ว!

กวาดตาดูทั่วทั้งยมโลก ใครก็ไม่มีพรสวรรค์เช่นนี้

หากก่อนที่พู่กันชี้ชะตาจะออกมา หลุนจ้วนหวังไม่กล้ายั่วยุส่งเดช ถึงอย่างไรพรสวรรค์ที่พบพานได้ยากเช่นนี้ก็แฝงไปด้วยไอแห่งชะตาที่แข็งแกร่งสุด ๆ เขาไม่สามารถควบคุมได้อย่างสมบูรณ์ ยอมที่จะทิ้งโอกาสในวันนี้ไปจะดีกว่า

แต่ว่า...เขาต้านทานความยั่วยวนของพู่กันชี้ชะตาเอาไว้ไม่อยู่

ลองอีกครั้ง...หากลองอีกครั้งแล้วสำเร็จ ช่วงชิงพู่กันชี้ชะตามาได้ล่ะ?

ต่อให้วันนี้ไม่สามารถจู่โจมเจ้าเด็กน้อยนี่ได้ แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าเขาคือใคร ต่อให้ทายถูกว่าเขาเป็นใครแล้วยังไง? เขาเองให้ตายยังไงก็ไม่ยอมรับก็ได้นี่

ระหว่างที่ความคิดกำลังแล่นไปความเร็วเท่าประกายไฟของตะเกียง ในวินาทีนั้นหลุนจ้วนหวังก็ตัดสินใจแล้ว

สลัดพลังการบำเพ็ญสิบปีออกไปไม่เอา จุดตันเถียนใกล้จะเผาไหม้ขึ้นมาแล้ว ราวกับจะลุกไหม้เหมือนตอนที่ปล่อยจรวดขึ้นไป พลังหยินทั้งหมดใกล้จะกลายเป็น “พลังงานจลน์” แล้ว

ความมืดระเบิดออกราวกับก่อนรุ่งอรุณ มาถึงตรงหน้าซู่เป่าในพริบตาเดียว อย่างกับสัตว์ร้ายกลืนกินท้องฟ้าที่ซ่อนตัวอยู่ในม่านฟ้า มันจะกลืนเธอไปในคำเดียวอย่างนั้น!

นัยน์ตาของซู่เป่าหดตัวอย่างแรง ราวกับถูกคนจับหัวใจเอาไว้ ถอยหลังอย่างลุกลี้ลุกลน...

แต่ทว่าในวินาทีนั้น แสงสว่างสายหนึ่งก็สว่างวาบในหัวของเธอ

สิ่งที่ครุ่นคิดอย่างหนักอยู่ครึ่งเดือนแล้วก็ยังคิดไม่ตก เมื่อแสงนี้วาบวับผ่านไป จู่ ๆ เธอก็เข้าใจขึ้นมา...