ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1206

ความมืดมิดราวกับสัตว์ร้ายตัวยักษ์ พออ้าปากใหญ่ ๆ ที่ชุ่มไปด้วยเลือดได้ก็จะกลืนกินซู่เป่าเลย

ซู่เป่ามองความมืดมิดที่เข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดินนั่น ราวกับจะได้สัมผัสฉากนั้นด้วยตัวเอง

ผานกู่ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลหนึ่งแสนแปดพันปี พบว่าตรงหน้าเต็มไปด้วยความมืดมิด...

มองอะไรไม่เห็น การตอบสนองแรกมีเพียงทำลายความมืดตรงหน้าให้เปิดออกเท่านั้น เดิมทีไม่ได้คิดจะเบิกฟ้าผ่าปฐพีอะไรเลย

เมื่อคนเรานอนหลับเต็มอิ่มก็จะมีชีวิตชีวา สะสมกำลังมาหนึ่งแสนแปดพันปี เมื่อยกมือขึ้นก็เลยฟันขวานออกไปสุดแรงเกิด

ปัก!!

ขวานยักษ์ถูกฟันออกไป...

แน่นอนว่าซู่เป่าไม่ได้สะสมกำลังมาหนึ่งแสนแปดพันปีนี่

แต่เธอมีกำลังจากการสะสมการบรรลุอยู่หลายครั้ง แล้วก็มีกำลังจากการกินอาหารเลิศรสมากมายขนาดนั้น จากยาลูกกลอนและการบำเพ็ญที่บีบอัดจนเป็นสีม่วงอยู่ในจินตันอีก

“เปิด!”

ในแววตาของซู่เป่าประกายแสงสีทองสายหนึ่ง ราวกับพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาระหว่างฟ้าและแผ่นดิน แสงสว่างสาดส่องสลายความมืดมิดทั้งหมดที่อยู่บนดิน

พู่กันชี้ชะตาถูกกระตุ้นแล้ว ในพลานุภาพที่มีเสียงดังโครมคราม ไม่นึกเลยว่ายังซ่อนเร้นลมกลิ่นอายของกฎหงเหมิงในตอนแรกเอาไว้ด้วย ภายในพริบตาเดียวก็ผ่าความมืดตรงหน้าออกไปเลย พร้อมทั้งแล่นไปทางหลุนจ้วนหวัง!

กฎแห่งปรโลกโดยรอบถล่มลงมาทีละนิ้ว ๆ ทุกที่ที่พู่กันชี้ชะตาพาดผ่าน กลายเป็นกฎอันใหม่!

ภายใต้กฎใหม่ทั้งหมดนี้ กฎส่วนบุคคลของหลุนจ้วนหวังนี้เดิมทีก็ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึงอยู่แล้ว วงล้อแห่งกาลเวลาหมุนเวียนผ่านไป โลกเก่าเหลือเพียงซากปรักหักพังที่สามารถหาเจอได้อยู่เล็กน้อย กฎใหม่ของซู่เป่าบี้บดเข้าไป หลุนจ้วนหวังไม่เหลือแม้แต่ “ซาก”

ข้ามขั้นโต้ตอบและฆ่าปลิดชีพ!

หลุนจ้วนหวังกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง กระเด็นออกไปราวกับว่าวที่ถูกตัดสาย ร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างแรง!

เป็นไปไม่ได้...

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เขากินยานำโชคเฉียนคุนไปเม็ดหนึ่ง แม้จะเป็นเพียงแค่ยานำโชคเฉียนคุนคุณภาพต่ำเม็ดหนึ่ง แต่กำลังที่แท้จริงของเขาก็เลื่อนขั้นขึ้นจริง ๆ

เขาปกปิดมาโดยตลอด ไม่มีใครรู้

เมื่อครู่ตอนโจมตีครั้งที่สอง เขาเผยกำลังที่แท้จริงของตัวเองออกไปจนหมด เพื่อช่วงชิงพู่กันชี้ชะตามาให้ได้ในการจู่โจมเดียว!

ทว่าตรงหน้า...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

ทำไมถึงมีกลิ่นอายของกฎใหม่ขึ้นมาได้ล่ะ กฎนี้เดิมทีเขาไม่เคยทำความรู้จักมาก่อน ทว่าทำให้เขากระวนกระวายและตื่นกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก!

“เจ้า...เจ้า...” หลุนจ้วนหวังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าพูดไม่ออก

เมื่อซู่เป่ายกมือขึ้น พู่กันชี้ชะตาก็กลับไปอยู่ในมือเธออย่างรวดเร็ว

ตามพู่กันชี้ชะตากลับไป กฎใหม่ที่น่าตกตะตึงนั่นก็ถูกซู่เป่าเก็บกลับไปในฝ่ามือเช่นกัน

มือของยมบาลตัวน้อยถือพู่กันชี้ชะตา ดวงตาทั้งสองมองหลุนจ้วนหวังที่กระอักเลือดอยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก

ระหว่างที่ดวงตาทั้งสองกำลังกระพริบ กฎที่อยู่ข้าง ๆ ก็สั่นสะเทือนไปกับเธอ...

นี่คือมุมของภูเขาน้ำแข็ง...แห่งโลกใหม่ที่เธอสร้างขึ้นมา

ทว่าราวกับซู่เป่าเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว เธอไม่สามารถสร้างโลกใหม่ขึ้นมาทั้งใบเพียงชั่วพริบตาเดียวได้

ขนาดห้องยังต้องประกอบขึ้นมาจากอิฐหลาย ๆ ก้อน โลกใหม่ก็ต้องถูกสร้างขึ้นมาทีละนิด ๆ เช่นกัน

ตอนที่ผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพบางทีอาจจะไม่เคยคิดว่าขวานของตัวเองจะสามารถผ่าฟ้าและผืนดินใหม่ออกมาได้...อาจจะค่อย ๆ ทำทีละก้าว ๆ?

ทิศทางของความคิดเธอในก่อนหน้านี้เป็นความคิดที่ผิดอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย ตอนนี้พลังที่แท้จริงของเธอเพิ่งจะถึงขั้นไหนเอง ก็คิดจะเบิกฟ้าผ่าพิภพภายในขวานเดียวแล้ว?

บางทีหากสุดท้ายแล้วกำลังที่แท้จริงของเธอสามารถไปถึงขั้นที่เบิกฟ้าผ่าพิภพได้ภายในขวานเดียว แต่ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้

ฉะนั้นเธอควรเริ่มลงมือจากจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่ว่าขึ้นมาก็จะโลภทำเรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้วก็มีแต่จะดันทุรังเกินเหตุเท่านั้น!

ซู่เป่าบรรลุผ่านกู่เบิกฟ้าพลังวิเศษกระบวนนี้แล้ว เพียงแต่กำลังที่แท้จริงไม่เพียงพอ ไม่สามารถแสดงความเก่งกาจหนึ่งในหมื่นส่วนของมันออกมาได้

ทว่าความเก่งกาจหนึ่งในหมื่นส่วนนี้ก็พอที่จะเข่นฆ่าหลุนจ้วนหวังแล้ว ตอนนี้ขอแค่เธอยอม ก็สามารถปลิดชีพหลุนจ้วนหวังได้ทุกเมื่อ!

ในใจของซู่เป่าทอดถอนใจ ใต้เท้าเองก็เปลี่ยนเป็นอ่อนยวบยาบขึ้นมา แม้ว่าแต่...เฮ้อ อัตราการสิ้นเปลืองพลังงานหนึ่งร้อยกิโลเมตรนี้ก็มากเกินไปแล้ว!

ขั้นของเธอยังไม่พออย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

ในใจของหลุนจ้วนหวังกำลังมีคลื่นโหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่งก่อตัวขึ้นอยู่

พลังกระบวนนี้คือพลังวิเศษอะไร ไม่นึกเลยว่าจะเก่งกาจได้ถึงขั้นนี้?

เขาไร้ซึ่งข้อกังขา ยมบาลตัวน้อยในตอนนี้มีกำลังที่แท้จริงที่สามารถฆ่าเข้าได้!

เมื่อหลุนจ้วนหวังเห็นว่าใต้เท้าของซู่เป่าอ่อนปวกเปียก ก็รีบฉวยโอกาสหาทางหนี

พู่กันชี้ชะตาไม่ใช่สิ่งที่เขาจะคิดคว้ามาได้แล้ว!