ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1206

ความมืดมิดราวกับสัตว์ร้ายตัวยักษ์ พออ้าปากใหญ่ ๆ ที่ชุ่มไปด้วยเลือดได้ก็จะกลืนกินซู่เป่าเลย

ซู่เป่ามองความมืดมิดที่เข้ามาอย่างมืดฟ้ามัวดินนั่น ราวกับจะได้สัมผัสฉากนั้นด้วยตัวเอง

ผานกู่ตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลหนึ่งแสนแปดพันปี พบว่าตรงหน้าเต็มไปด้วยความมืดมิด...

มองอะไรไม่เห็น การตอบสนองแรกมีเพียงทำลายความมืดตรงหน้าให้เปิดออกเท่านั้น เดิมทีไม่ได้คิดจะเบิกฟ้าผ่าปฐพีอะไรเลย

เมื่อคนเรานอนหลับเต็มอิ่มก็จะมีชีวิตชีวา สะสมกำลังมาหนึ่งแสนแปดพันปี เมื่อยกมือขึ้นก็เลยฟันขวานออกไปสุดแรงเกิด

ปัก!!

ขวานยักษ์ถูกฟันออกไป...

แน่นอนว่าซู่เป่าไม่ได้สะสมกำลังมาหนึ่งแสนแปดพันปีนี่

แต่เธอมีกำลังจากการสะสมการบรรลุอยู่หลายครั้ง แล้วก็มีกำลังจากการกินอาหารเลิศรสมากมายขนาดนั้น จากยาลูกกลอนและการบำเพ็ญที่บีบอัดจนเป็นสีม่วงอยู่ในจินตันอีก

“เปิด!”

ในแววตาของซู่เป่าประกายแสงสีทองสายหนึ่ง ราวกับพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาระหว่างฟ้าและแผ่นดิน แสงสว่างสาดส่องสลายความมืดมิดทั้งหมดที่อยู่บนดิน

พู่กันชี้ชะตาถูกกระตุ้นแล้ว ในพลานุภาพที่มีเสียงดังโครมคราม ไม่นึกเลยว่ายังซ่อนเร้นลมกลิ่นอายของกฎหงเหมิงในตอนแรกเอาไว้ด้วย ภายในพริบตาเดียวก็ผ่าความมืดตรงหน้าออกไปเลย พร้อมทั้งแล่นไปทางหลุนจ้วนหวัง!

กฎแห่งปรโลกโดยรอบถล่มลงมาทีละนิ้ว ๆ ทุกที่ที่พู่กันชี้ชะตาพาดผ่าน กลายเป็นกฎอันใหม่!

ภายใต้กฎใหม่ทั้งหมดนี้ กฎส่วนบุคคลของหลุนจ้วนหวังนี้เดิมทีก็ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึงอยู่แล้ว วงล้อแห่งกาลเวลาหมุนเวียนผ่านไป โลกเก่าเหลือเพียงซากปรักหักพังที่สามารถหาเจอได้อยู่เล็กน้อย กฎใหม่ของซู่เป่าบี้บดเข้าไป หลุนจ้วนหวังไม่เหลือแม้แต่ “ซาก”

ข้ามขั้นโต้ตอบและฆ่าปลิดชีพ!

หลุนจ้วนหวังกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง กระเด็นออกไปราวกับว่าวที่ถูกตัดสาย ร่วงหล่นลงบนพื้นอย่างแรง!

เป็นไปไม่ได้...

เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

หนึ่งเดือนก่อนหน้านี้เขากินยานำโชคเฉียนคุนไปเม็ดหนึ่ง แม้จะเป็นเพียงแค่ยานำโชคเฉียนคุนคุณภาพต่ำเม็ดหนึ่ง แต่กำลังที่แท้จริงของเขาก็เลื่อนขั้นขึ้นจริง ๆ

เขาปกปิดมาโดยตลอด ไม่มีใครรู้

เมื่อครู่ตอนโจมตีครั้งที่สอง เขาเผยกำลังที่แท้จริงของตัวเองออกไปจนหมด เพื่อช่วงชิงพู่กันชี้ชะตามาให้ได้ในการจู่โจมเดียว!

ทว่าตรงหน้า...เกิดอะไรขึ้นกันแน่?!

ทำไมถึงมีกลิ่นอายของกฎใหม่ขึ้นมาได้ล่ะ กฎนี้เดิมทีเขาไม่เคยทำความรู้จักมาก่อน ทว่าทำให้เขากระวนกระวายและตื่นกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก!

“เจ้า...เจ้า...” หลุนจ้วนหวังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าพูดไม่ออก

เมื่อซู่เป่ายกมือขึ้น พู่กันชี้ชะตาก็กลับไปอยู่ในมือเธออย่างรวดเร็ว

ตามพู่กันชี้ชะตากลับไป กฎใหม่ที่น่าตกตะตึงนั่นก็ถูกซู่เป่าเก็บกลับไปในฝ่ามือเช่นกัน

มือของยมบาลตัวน้อยถือพู่กันชี้ชะตา ดวงตาทั้งสองมองหลุนจ้วนหวังที่กระอักเลือดอยู่ตรงหน้าอย่างไร้ความรู้สึก

ระหว่างที่ดวงตาทั้งสองกำลังกระพริบ กฎที่อยู่ข้าง ๆ ก็สั่นสะเทือนไปกับเธอ...

นี่คือมุมของภูเขาน้ำแข็ง...แห่งโลกใหม่ที่เธอสร้างขึ้นมา

ทว่าราวกับซู่เป่าเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้ว เธอไม่สามารถสร้างโลกใหม่ขึ้นมาทั้งใบเพียงชั่วพริบตาเดียวได้

ขนาดห้องยังต้องประกอบขึ้นมาจากอิฐหลาย ๆ ก้อน โลกใหม่ก็ต้องถูกสร้างขึ้นมาทีละนิด ๆ เช่นกัน

ตอนที่ผานกู่เบิกฟ้าผ่าพิภพบางทีอาจจะไม่เคยคิดว่าขวานของตัวเองจะสามารถผ่าฟ้าและผืนดินใหม่ออกมาได้...อาจจะค่อย ๆ ทำทีละก้าว ๆ?

ทิศทางของความคิดเธอในก่อนหน้านี้เป็นความคิดที่ผิดอย่างที่คิดไว้จริง ๆ ด้วย ตอนนี้พลังที่แท้จริงของเธอเพิ่งจะถึงขั้นไหนเอง ก็คิดจะเบิกฟ้าผ่าพิภพภายในขวานเดียวแล้ว?

บางทีหากสุดท้ายแล้วกำลังที่แท้จริงของเธอสามารถไปถึงขั้นที่เบิกฟ้าผ่าพิภพได้ภายในขวานเดียว แต่ก็ยังไม่ใช่ตอนนี้

ฉะนั้นเธอควรเริ่มลงมือจากจุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ใช่ว่าขึ้นมาก็จะโลภทำเรื่องที่ตัวเองทำไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้วก็มีแต่จะดันทุรังเกินเหตุเท่านั้น!

ซู่เป่าบรรลุผ่านกู่เบิกฟ้าพลังวิเศษกระบวนนี้แล้ว เพียงแต่กำลังที่แท้จริงไม่เพียงพอ ไม่สามารถแสดงความเก่งกาจหนึ่งในหมื่นส่วนของมันออกมาได้

ทว่าความเก่งกาจหนึ่งในหมื่นส่วนนี้ก็พอที่จะเข่นฆ่าหลุนจ้วนหวังแล้ว ตอนนี้ขอแค่เธอยอม ก็สามารถปลิดชีพหลุนจ้วนหวังได้ทุกเมื่อ!

ในใจของซู่เป่าทอดถอนใจ ใต้เท้าเองก็เปลี่ยนเป็นอ่อนยวบยาบขึ้นมา แม้ว่าแต่...เฮ้อ อัตราการสิ้นเปลืองพลังงานหนึ่งร้อยกิโลเมตรนี้ก็มากเกินไปแล้ว!

ขั้นของเธอยังไม่พออย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ!

ในใจของหลุนจ้วนหวังกำลังมีคลื่นโหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่งก่อตัวขึ้นอยู่

พลังกระบวนนี้คือพลังวิเศษอะไร ไม่นึกเลยว่าจะเก่งกาจได้ถึงขั้นนี้?

เขาไร้ซึ่งข้อกังขา ยมบาลตัวน้อยในตอนนี้มีกำลังที่แท้จริงที่สามารถฆ่าเข้าได้!

เมื่อหลุนจ้วนหวังเห็นว่าใต้เท้าของซู่เป่าอ่อนปวกเปียก ก็รีบฉวยโอกาสหาทางหนี

พู่กันชี้ชะตาไม่ใช่สิ่งที่เขาจะคิดคว้ามาได้แล้ว!

ทันใดนั้นสาวน้อยน่ารักที่อยู่ในเครื่องแต่งกายของยมบาล สวมสร้อยข้อมือเชือกแดงและสร้อยคออัญมณีอัคนีที่มือ ก็โผล่ออกมาจากในคอมพิวเตอร์ครึ่งตัว จากนั้นก็หยิบกระทะก้นเรียบมาเคาะบนศีรษะของเหมิงฮั่นจื่อสามครั้ง

เป๊ง ๆ ๆ!!

“คือประกายไฟ ไม่ใช่ประกายไฟตะเกียง!!” ซู่เป่าเอ่ย

เหมิงฮั่นจื่อ “อ๊ะ...ขอโทษนะ! ฉันพิมพ์ผิดน่ะ คำบางคำในหัวมันสร้างคำพูดคงที่ที่ผิด เพราะงั้นพอหยิบปากกาก็เลยเขียนผิดผิดโดยไม่รู้ตัว...”

ซู่เป่ายกกระทะก้นเรียบขึ้นมาอีกครั้ง เป๊ง ๆ ๆ!

“แล้วก็ เป็นจ้วนหลุนหวัง ไม่ใช่หลุนจ้วนหวังสักหน่อย! เธอช่วยมีสติหน่อยได้ไหม!”

เหมิงฮั่นจื่อถูกกระทะก้นเรียบเคาะจนเบ้าตามีน้ำตาคลอออกมา จากนั้นอธิบายอย่างอ่อนแอว่า “คือว่า...ตอนที่ฉันหาข้อมูลในตอนแรกอ่านไปแล้วรอบหนึ่ง แต่ว่ามองผิด มองจ้วนหลุนหวังเป็นหลุนจ้วนหวัง แต่ว่าเขียนได้มันส์สุด ๆ...”

เขียนมาหนึ่งพันตอนแล้วไม่เจอความผิด!

สุดท้ายเพิ่งจะมาเจอ...ให้ตายเถอะ!

เธอลองเปลี่ยนกลับมาแล้ว แต่จู่ ๆ ก็พบว่าเหล่านักอ่านที่น่ารักทุกท่านทำเธองงเป็นไก่ตาแตกไปหมด

เจียงสือหลี่แห่งจวนจื่อหยวนต้ง [ไม่ใช่หลุนจ้วนหวังเหรอ? ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นจ้วนหลุนหวังล่ะ?]

รักเจ้าเด็กน้อยซู่เป่าที่สุดตอบกลับ [หลุนจ้วนหวังต่างหากถึงจะถูก ไม่รู้ว่าทำไมตัวจีนมักจะสลับกันไปมาระหว่างหลุนจ้วนหวังกับจ้วนหลุนหวัง]

หนานเซิงเฉี่ยนเมิ่ง [พี่ใหญ่ คือหลุนจ้วนหวังต่างหาก!]

เหยาเม่ยเอ๋อร์ [อ่านมาตั้งนานนมขนาดนี้ ฉันยังไม่รู้เลยว่าตกลงคือหลุนจ้วนหวังหรือว่าจ้วนหลุนหวัง หรือว่าตลอดมาฉันเป็นคนผิด]

(โดยร่วมนักอ่านที่น่ารักต่างสับสน คอมเมนต์วิ่งบ่อย สุดท้ายก็อัญเชิญซูเป่ากลับสู่ความเป็นจริง ให้แพ็คเกตกระทะก้นเรียบฟาดเรียกสติแก่เหมิงฮั่นจื่อชุดหนึ่ง)

เหมิงจื่อฮั่น “เจ็บปวด เพราะงั้นเธอดูสิ นี่จะเปลี่ยนยังไงล่ะ ฉันตกกระไดพลอยโจนไปแล้ว ถึงยังไงจ้วนหลุนหวังก็ใกล้จะหมดบทบาทแล้ว หลังหมดบทบาทก็จะมียมบาลคนใหม่มารับหน้าที่ต่อ ถึงเวลานั้นค่อยฉวยโอกาสเปลี่ยนเป็นจ้วนหลุนหวัง...ฮ่า ๆ ฉันนี่มีไหวพริบจริง ๆ”

ซู่เป่า “...”

เป๊ง ๆ ๆ!

กลางดึกมีเสียงเคาะกระทะก้นเรียบดังขึ้นมาอยู่บ่อยครั้ง สามีของเหมิงฮั่นจื่อพลิกตัว แล้วบ่นพึมพำประโยคหนึ่ง ดึก ๆ ดื่น ๆ ใครมาผัดกับข้าวอยู่ล่ะเนี่ย?

ครอกฟี้...ครอกฟี้…ครอกฟี้...

ไม่นานเสียงกรนก็ดังกลบเสียงเป๊ง ๆ ที่เหมิงฮั่นจื่อถูกเคาะ...

(เปลี่ยน)