ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1207

ฉินก่วงหวังขมวดคิ้วมองไปที่หลุนจ้วนหวัง “หลุนจ้วนหวัง เจ้ากำลังทำอะไรอยู่กันแน่?”

แม้ตัวเขาเองก็ไม่ยอมรับที่ซู่เป่าได้ขึ้นนั่งบัลลังก์พญายมแห่งนรกขุมห้าตั้งแต่อายุยังน้อย ทนดูเธอเปลี่ยนข้อบังคับของโลกใต้พิภพเองไม่ได้เช่นกันก็ตาม

แต่ถึงอย่างไรนรกขุมที่ห้าก็เป็นผู้บัญชาการแห่งนรกทั้งสิบขุม กล้ากระทำการ “รัฐประหาร” ตามอำเภอใจเพียงลำพัง นี่จะได้อย่างไร?

โลกใต้พิภพยังไม่นับว่ายุ่งเหยิง!!

หลุนจ้วนหวังถูกซู่เป่าจับคอเสื้อ ใบหน้าเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ

นี่มีอะไรให้คุยกันดี ๆ อีก การปลอมตัวที่อยู่บนเนื้อตัวยังไม่ถูกทุบทำลายไปอย่างสมบูรณ์แบบ โดนจับได้คาหนังคาเขา

เจ้าเด็กน้อยจงใจแน่ ๆ!

หลุนจ้วนหวังกัดฟัน เอ่ยปากแล้วพูดว่า “ข้าเพียงแค่ล้อเหยียนหลัวหวังเล่นก็เท่านั้น แลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกันแค่นั้นเอง”

ซู่เป่าชี้ไปรอบ ๆ “นี่ลุงเรียกว่าล้อเล่น? เรียนรู้ซึ่งกันและกันงั้นเหรอ?”

ต้นไม้หินภูเขาที่อยู่รอบ ๆ ต่างถูกบดขยี้เป็นชิ้น ๆ ที่พื้นมีหลุมใหญ่ลึกอยู่หลุมหนึ่ง ราวกับพวกเขาทั้งสองคนแผ่ขยายจากตรงกลางมาด้านนอกเป็นวงกว้างห้าลี้ ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่าราบเป็นหน้ากลอง สร้างกฎสะเปะสะปะไปหมด และสาบสูญไป...

นี่มันลงมืออย่างโหดเหี้ยมชัด ๆ

สีหน้าของฉินก่วงหวังปั้นยากสุด ๆ คิดว่าหลุนจ้วนหวังไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย ขนาดนี้แล้วยังโกหกหน้าตายได้อีก

เปี้ยนเฉิงหวังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สิบขุมนรกแห่งโลกใต้พิภพต่างส่งเสริมซึ่งกันและกัน แต่ละขุมคือเพื่อนร่วมงาน และเป็นสหายกัน นรกขุมที่ห้านับคือผู้บัญชาการแห่งสิบขุม เป็นเรื่องจริงอย่างไม่ต้องสงสัย โลกใต้พิภพต่อต้านผู้ที่เป็นนกสองหัว ตีสองหน้าอย่างเด็ดขาด บุคคลและกำลังที่วางแผนทำลายความสงบสุข เตลิดไปทั่วทั้งหมดคือคู่ต่อสู้ที่เราจะจู่โจมอย่างแน่วแน่!”

พูดออกมายาวเป็นพรวน ฉู่เจียงหวังฟังจนสมองมีเสียงดังหึ่ง ๆ

หืม? คู่ต่อสู้อะไร? คู่ต่อสู้มาจากไหน?

มุมปากของยมบาลแต่ละตนกระตุกไม่หยุด ปากเฒ่า ๆ ปากนี้มีคนรับช่วงต่อแล้ว

หากไม่มีทักษะของสอบเข้ามหาวิทยาลัยสามปีและจำลองห้าปีก็พูดคำตอบที่เป็นมาตรฐานขนาดนี้ออกมาไม่ได้ พวกเขาถึงขั้นสงสัยว่าเปี้ยนเฉียนหวังจะออกมาจากสอบราชการระดับมณฑล

ฉินก่วงหวังเอามือไพล่หลัง พลางลูบเครา “ที่เปี้ยนเฉียนหวังพูดมามีเหตุผล! หลุนจ้วนหวังเจ้าเองก็เลิกเล่นลิ้นได้แล้ว ทุกคนล้วนเป็นยมบาล หลายปีมานี้อะไรคือผิดถูกไม่เคยพิพากษาหรือ? อย่าเห็นพวกเราเป็นคนโง่นะ!”

ซ่งตี้หวังมีเจตนาจะผูกมิตรสัมพันธ์กับซู่เป่า และไม่ใช่ว่าเขาอยากจะกินอาหารมื้อนั้นให้ได้...ที่สำคัญคืออู่กวงหวังมาตำหนิอยู่ข้างหูเขาทุกวัน เขารำคาญจนสุดจะทน

ฉะนั้นซ่งตี้หวังจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาเป็นอย่างมาก พร้อมทั้งแฝงไปด้วยความไร้ซึ่งข้อกังขา “คนที่ก่อกบฏไม่สามารถนั่งในตำแหน่งยมบาลได้อีกต่อไป ตามข้อบังคับควรเนรเทศไปจากกองทำงานของโลกใต้พิภพ ทุกขุมนรกร่วมใจกันกำจัดพลังที่แท้จริงของหลุนจ้วนหวัง นำตัวเข้าไปยังนรกขุมที่สิบแปด”

เมื่ออู่กวงหวังได้ยินดังนั้น ก็รีบผสมโรงทันที “ใช่แล้ว! ข้าเองก็คิดว่าคนที่ก่อกบฏสมควรตาย! ใช้ชีวิตอยู่ดีไม่ว่าดีอยากจะเตลิดทำลายความสงบสุขไปทั่ว สมควรกำจัดทิ้งเสีย!”

ฉู่เจียงหวังแสดงท่าที “ข้าเห็นด้วย!”

เปี้ยนเฉิงหวังย่อมสนับสนุนอยู่แล้ว “ควรฆ่าทิ้ง”

หลุนจ้วนหวังที่ยังถูกดึงคอเสื้ออยู่ “...”

เยี่ยม...เยี่ยมมาก!

เมื่อกำแพงเริ่มคลอนแคลนผู้คนก็ช่วยกันผลักให้ล้ม พวกคนจอมปลอมเหล่านี้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจะทำตามกฎขนาดนั้น

ก็แค่ฉวยโอกาสกำจัดเขาทิ้งเท่านั้นไม่ใช่หรือ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็อย่าโทษว่าเขาไม่เห็นแก่มิตรภาพเก่า ๆ ก็แล้วกัน!

ไม่ได้กลับโลกใต้พิภพนี่ก็ช่าง จะได้ไม่มีงานราชการเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องรัดตัว ต่อไปเขาจะได้มีสมาธิจดจ่ออยู่กับการบำเพ็ญมากขึ้น รอตอนที่เขาโต้ตอบกลับมาเขาจะทำให้พวกเขาแต่ละคนรู้ว่าอะไรที่เรียกว่านึกเสียใจ...

นัยน์ตาของหลุนจ้วนหวังแฝงความทะเยอทะยานเอาไว้ ลอบประกายทีหนึ่ง ก่อนจะฉวยโอกาสรีบปลีกตัวหนีออกไปตอนที่ซู่เป่าเผลอ

วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นทันที!

แต่ทว่าแม้จะดิ้นอย่างรุนแรงถึงขั้นนี้แล้ว ไม่นึกเลยว่าจะปลีกตัวออกไปไม่ได้

ซู่เป่ายังคงดึงคอเสื้อของเขาอยู่ กลับกันการดิ้นของเขานี้ราวกับไก่ตัวผู้ที่ถูกบีบคอยังไงอย่างนั้น ทั้งน่าขันและตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก

“...”