ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1208

เมื่อเห็นว่าหลุนจ้วงหวังกำลังจะหนี ฉินก่วงหวังก็รีบไล่ตามไปเป็นคนแรก

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ฉู่เจียงหวังที่มองแผนออกอย่างชัดเจนก็ย่อมอยากจะหนีไปอยู่แล้ว ทว่ากลับถูกเปี้ยนเฉิงหวังขวางเอาไว้

ฉู่เจียงหวังหันกลับไปมองเขา “?”

เปี้ยนเฉินหวังส่งสายตาให้เขาทีหนึ่ง

อู่กวงหวังตามอยู่เบื้องหลังฉินก่วงหวัง กำลังจะตามไปเช่นกัน ทว่ากลับถูกซ่งตี้หวังขวางเอาไว้

อู่กวงหวังหงุดหงิด “พี่สามขวางข้าไว้ทำไม!”

ยังอยากกินอาหารอยู่ไหม!

ซ่งตี้หวัง “...”

เหนื่อยใจ

ดังนั้นสุดท้ายแล้ว จึงมีแค่ฉินก่วงหวังที่ไล่ตามไป

ฉินก่วงหวังยังคิดว่าคนอื่นตามเขามาอยู่เบื้องหลัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ท่าทีดูน่าเกรงขามสุด ๆ

“หยุดนะ!” ฉินก่วงหวังยกมือขึ้นมา ดาบยาวออกมาจากฝัก “ตามข้ากลับไปรับการพิพากษาที่โลกใต้พิภพเสีย!”

ดาบยาวสี่สิบเมตรฟาดฟันออกไป ในวันนาทีนี้หลุนจ้วนหวังเพิ่งจะวิ่งไปได้สามสิบเก้าเมตร

ฉับ...

ใบดาบของดาบยาวฟันเสื้อผ้าของหลุนจ้วนหวังขาด หลุนจ้วนหวังเกือบกลายเป็นยมบาลที่หนีไปทั้งเปลือยก้นแล้ว

เขาหันกลับมามองอย่างเย็นชา กัดฟันแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเย็นยะเยือกว่า

“ฉินก่วงหวัง มีแค่เจ้าไอ้คนโง่ตามคนอื่นไม่ทันคนเดียวเนี่ยนะ!”

ฉินก่วงหวังอึ้ง ก่อนจะหันหลังกลับไปมอง ภาพที่เขานำยมบาลทุกขุมนรกจับตัวกบฏในจินตนาการไม่ได้ปรากฏขึ้นจริง เบื้องหลังไม่มีใครเลย

“...”

เพียงชั่วหันหลังกลับไป หลุนจ้วนหวังก็เผากฎและไอแห่งชะตาของตัวเอง พลันหนีไปไกล

ตัวเขาซ่อนความสามารถที่แท้จริงเอาไว้ อยู่เหนือกว่าฉินก่วงหวัง ฉินก่วงหวังตามไม่ทันก็เป็นเรื่องปกติ หากไม่ใช่เพราะถูกซู่เป่าทำให้ได้รับบาดเจ็บ ดาบของเขาเมื่อครู่นั่นคงไม่มีทางฟันโดนตัวหลุนจ้วงหวังหรอก

ฉินก่วงหวังตกใจหรือกลัวจนพูดไม่ออก เขารู้แล้วว่านี่ตามไม่ทันแน่

และคนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครตามเลย ทำไมถึงรู้สึกราวกับว่าเขาทำงานวิ่งเต้นแทนเลยล่ะ?

ฉินก่วงหวังย้อนกลับมาทั้งหน้าคล้ำดำเขียว พบว่าตรงที่เดิมก็ไม่มีเงาร่างของคนอื่นแล้ว มีเพียงผีตัวน้อยตนหนึ่งกำลังยืนรออยู่

“ใต้เท้าฉินก่วงหวัง ใต้เท้าเหยียนหลัวหวังบอกว่าขอตัวกลับไปก่อน มีเรื่องด่วนต้องจัดการ จึงให้ข้าน้อยมาบอกกับท่าน”

ฉินก่วงหวัง “...”

ยิ่งคิดว่าตัวเองเหมือนตัวตลกเข้าไปใหญ่!

ฉินก่วงหวังเดือดดาลจนหนวดเคราจะตั้งขึ้นมาได้แล้ว เขากลับไปทั้งเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ

หลุนจ้วนหวังเพิ่มกำลังแรงม้า เพียงชั่วอึดใจก็หนีออกไปไกลสิบลี้

ในตอนนี้เองถึงได้ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง กดความเดือดดาลเอาไว้ เขาหดหู่ใจเป็นอย่างมาก

วันนี้เขาเหมือนสุนัขจรจัดสุด ๆ ความอัปยศนี้เขาจะจำเอาไว้ให้ขึ้นใจ!

แต่เขาเองก็ได้เห็นกำลังที่แท้จริงของเจ้าเด็กน้อยนั่นอย่างแจ่มชัดแล้ว เก่งกาจจริง ๆ เขายอมรับว่าเก่งกาจกว่าเขาในตอนนี้มากจริง ๆ!

แต่ว่าเธอเองก็…ใช้พลังจุดตันเถียนจนหมดเช่นกัน...ผิวเผินดูแล้วแข็งแกร่งมาก ๆ ทว่าอันที่จริงไม่รู้เลยว่าต้องยืนหยัดอย่างยากลำบากอย่างไรบ้าง

มิฉะนั้นจะปล่อยให้เขาหนีไปได้อย่างไร?