ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1209

มาทางฝั่งของมู่กุยฝาน

วันที่ยมบาลทุกตนรอคอย ทว่ากลับเป็นวันที่มู่กุยฝานต่อสู้อย่างยากลำบาก

แน่นอนว่าพวกกบฏต้องซ้อมให้ตายอยู่แล้ว เขากับซู่เป่าจะปล่อยให้หลุนจ้วนหวังหนีไปได้ยังไง? ไม่มีทางปล่อยเสือเข้าป่าอย่างแน่นอน

การต่อสู้ครั้งนี้ มู่กุยฝานมาพร้อมกับเป้าหมายปลิดชีพหลุนจ้วนหวัง!

หลุนจ้วนหวังเองก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลเช่นกัน ท้ายที่สุดก็เข้าใจ “นี่พวกเจ้าสองพ่อลูก...เห็นข้าเป็นกระสอบทรายอย่างนั้นหรือ?!”

มู่กุยฝานกระตุกมุมปาก “สมกับเป็นผู้ที่มีปัญญาสูงสุดในสามจอมโง่เง่าเต่าตุ่นจริง ๆ เข้าใจได้เร็วขนาดนี้ ไม่เลวนี่”

เมื่อหลุนจ้วนหวังได้ยินดังนั้นทว่า คนที่ฉลาดที่สุดในสามจอมโง่เง่าเต่าตุ่น...ตอนนี้เพิ่งได้สติกลับมา? ไอ้โง่เอ๊ย!

เขาเดือดดาลขึ้นมาในทันใด!

เจ้าเด็กนั่นอายุยังน้อยก็ถึงขั้นยมบาลแล้ว มีไอแห่งชะตายิ่งใหญ่อยู่กับตัว เขาถูกตีจนพ่ายแพ้เขายอมรับ!

แต่มู่กุยฝานน่ะ เดิมทีควรเป็นจักรพรรดิเฟิงตู ตอนนี้อายุป่านนี้แล้วก็ยังอยู่ในระดับนี้อีก ทว่าเห็นไอแห่งชะตาน้อยกว่าซู่เป่าอยู่มาก

ยังกล้าจะประชดเขาแบบนี้อีกเนี่ยนะ!

หน้าอกกระเพื่อมอยู่สองสามที หลุนจ้วนหวังก็ยังใจเย็นเพราะได้เปรียบ เขาเพิ่งถูกซู่เป่าทำร้ายมาอย่างหนัก แล้วก็มาต่อสู้กับมู่กุยฝานอีก แม้ว่ามู่กุยฝานจะเทียบซู่เป่าไม่ได้ แต่เขาก็ยังมีความเสี่ยงที่จะแพ้

อนาคตยังอีกยาวไกล เขาจะบุ่มบ่ามไม่ได้ ที่บำเพ็ญมาหลายพันปีจะถูกทำลายไปในคราเดียวเพียงเพราะการยั่วยุไม่ได้เด็ดขาด

“ข้าจะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเจ้า ไสหัวไปซะ!” หลุนจ้วนหวังเอ่ย ก่อนจะรีบหมุนตัวหนีไป

ในจุดนี้แม้แต่ช่องว่างให้สงสัยยังไม่มี...บอกจะหนีก็หนี ตรงไปตรงมาเด็ดขาดสุด ๆ

อาศัยข้อนี้ มู่กุยฝานก็ยังเลื่อมใสในตัวเขาทีเดียว คนมากมายหากมีกำลังที่แท้จริง ก็คงลอยไปอย่างง่ายดายแล้ว

อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เขาเคยเห็นคนที่มีเงินนิดหน่อยก็เริ่มลอยมามากมายที่โลกมนุษย์ ขับรถหรูไล่ตามหางของคนอื่น ภายใต้สายตาของธารกำนัลยังกล้าท้าทายตำรวจจราจร ท้าทายกฎหมายอย่างโจ่งแจ้ง

คุณว่าพวกเขาไม่รู้เหรอว่าตัวเองทำผิด?

รู้สิ แต่ไม่สามารถปล่อยโทสะนั้นไปได้จริง ๆ ต้องรนหาที่ตายให้ตัวเองก่อนถึงจะยอมก้มหัวได้

มู่กุยฝานถือดาบไล่ฆ่า จากนั้นก็ฟันดาบออกไปอย่างกระฉับกระเฉงทีหนึ่ง “หลุนจ้วนหวัง นายหนีอะไร?!”

คมดาบฟาดฟันกลางอากาศ กลางอากาศระเบิดเสียงฉึบฉับดังขึ้นมา ความเร็วของดาบนี้รวดเร็วจนพระจันทร์และพระอาทิตย์ถอดสี

บนใบหน้าของหลุนจ้วนหวังเองก็ถอดสีเช่นกัน

ความรู้สึกของวิกฤติรุนแรงแผ่ซ่านขึ้นมาในหัวใจ เขาเข้าใจดี...วันนี้เขาจำเป็นต้องเปิดศึกกับมู่กุยฝานอย่างแน่นอน

มู่กุยฝานมาด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะฆ่าเข้า!

“เยี่ยม...เยี่ยม! พวกเจ้าสองคนพ่อลูกช่างรังแกคนอื่นเกินไปแล้วจริง ๆ ยมบาลอย่างข้าเองก็ไม่วายที่จะรังแกและสบประมาท!”

มู่กุยฝานฟันดาบออกไปเลย ก่อนจะตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “นายเข้าใจผิดแล้ว ตอนนี้นายไม่ใช่ยมบาลแล้ว! อย่างมากก็เป็นได้แค่ ‘จอมโง่เขลา’ เท่านั้น”

หลุนจ้วนหวังทั้งโมโหทั้งเดือดดาลและทั้งอึ้ง ภายใต้การต่อสู้อย่างสุดกำลังของมู่กุยฝาน ไม่นึกเลยว่าเขาจะรู้สึกถึงกลิ่นอายของกฎใหม่ที่ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเมื่อครู่นั่น

ทั้ง ๆ ที่มู่กุยฝานก็ยังเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา และไม่ได้หวนคืนสู่ตำแหน่งจริง ๆ เหมือนอย่างเหยียนหลัวหวัง

มู่กุยฝานเดินเซมาตลอดทั้งทาง ใช้ดาบประคองร่างของตัวเองเอาไว้

เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เผยรอยยิ้มที่ดูแสนจะผ่อนคลายออกมาหน่อย ๆ “ผมไม่เป็นไร”

ซูจิ่นอวี้เอ่ยขึ้นอย่างร้อนใจ “ทำยังไงถึงได้กลายเป็นอย่างนี้ไปได้?”

สองพ่อลูกไม่ได้บอกแผนการที่ร่วมมือกันต่อซูจิ่นอวี้ เพราะตอนนี้กำลังที่แท้จริงของเธอยังไม่พอจริง ๆ

ในตอนนี้ซู่เป่าถึงได้บอกเรื่องที่ทั้งสองคนร่วมมือกันกำจัดหลุนจ้วนหวัง และจับเขาทำเป็นกระสอบทรายฝึกปรือฝีมือออกไป

ซูจิ่นอวี้โกรธจนฟาดฝ่ามือไปบนตัวของมู่กุยฝานทีหนึ่ง “พวกคุณอยากตายกันมากนักหรือไง? ไม่ว่ายังไงเขาก็บำเพ็ญเพียรมาตั้งหลายพันปี พวกคุณล่ะ?? พวกคุณบำเพ็ญกันมานานแค่ไหนกันเชียว?”

เธอนึกกลัวในภายหลังเป็นอย่างมาก รู้สึกว่าสองพ่อลูกคู่นี้จะกล้าเกินไปแล้ว! อันตรายมาก ๆ!

ทว่ามู่กุยฝานกลับทอดถอนใจขึ้นมาเสียงหนึ่ง “เฮ้อ...”

ซูจิ่นอวี้ตกใจเป็นอย่างมาก คำพูดที่อยากจะกล่าวหาเป็นข้อ ๆ ก็ต้องกลั้นมันกลับเข้าไป ไม่พูดอะไรอีก

“คุณเป็นยังไงบ้าง?” ซูจิ่นอวี้ทั้งปวดใจและทั้งเดือดดาล “คุณมันสมควรโดนแล้ว!”

มู่กุยฝานกอดบ่าของซูจิ่นอวี้เอาไว้ ถ่ายน้ำหนักไปวางไว้บนตัวเธอ หลับตาลงแล้วเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยล้าว่า “เจ็บจัง”

ซูจิ่นอวี้ “...”

ครั้งนี้ไม่ได้ออดอ้อน แต่เจ็บจริง ๆ แล้วสินะ...