ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1210

ซูจิ่นอวี้ถอนหายใจ พลางประคองมู่กุยฝานไปยังตำหนักด้านหลัง

ซู่เป่ากำลังรื้อค้นในกองยาลูกกลอน ในท้ายที่สุดก็หายาลูกกลอนที่รักษาอาการบาดเจ็บเจอ

เธอยัดยาประสานกระดูกเข้าไปในปากของพ่อ

ยัดยาฟื้นฟูเข้าไปด้วย

จากนั้นก็ยัดยาห้าธาตุบำรุงเลือดแข็งตัว ยาอุดฟ้า...

ยาลูกกลอนกระดูกขาวมีคุณสมบัติตามชื่อ ทำให้กระดูกขาวงอก สร้างเลือดและเนื้อ แผลกว้างเท่าฝ่ามือที่อยู่บนแขนของมู่กุยฝานประสานกันด้วยความเร็วที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ยาฟื้นฟูนำมาฟื้นฟูเรี่ยวแรง ยาห้าธาตุบำรุงเลือดแข็งตัวนำมาห้ามเลือด ยาอุดฟ้ายิ่งถูกนำมาใช้เพื่อให้ได้ผลลัพธ์อย่างยาประสานกระดูก...

หากยมบาลตนอื่นมาเห็นตรงนี้เข้า คงได้กระอักเลือดกันแน่ ๆ

ยัดยาลูกกลอนใส่ปากมู่กุยฝานสองสามเม็ด มู่กุยฝานเกือบจะสำลักตายแล้ว ผีสาวชุดแต่งงานจึงยกน้ำแร่จิตวิญญาณลอยออกมา “มาแล้ว ๆ น้ำมาแล้ว!”

มู่กุยฝานกระดกน้ำอย่างแรง ฤทธิ์ยาแสนทรงพลังพลันระเบิดออกอยู่ภายในร่างกายของเขา เขาไม่รีบนั่งลงแล้วสงบลมหายใจไม่ได้เลย

ในใจยังครุ่นคิด ยังดีที่ครั้งนี้ไม่มียาขยายหน้าอกอะไรนั่น...

ซู่เป่าหยิบผงยาอะไรไม่รู้ออกมาส่งให้ซูจิ่นอวี้อีกขวดหนึ่ง “แม่คะ ต้องทายาให้พ่อด้วยนะคะ!”

ซูจิ่นอวี้รับมา จากนั้นถอดเสื้อผ้าครึ่งตัวบนของมู่กุยฝานออกอย่างระมัดระวัง

บางจุดเลือดเนื้อเหนียวจนติดอยู่กับเสื้อผ้าไปเลย ไม่ตัดเสื้อผ้าออกไม่ได้

ในตอนนี้เองซูจิ่นอวี้ถึงได้พบว่าแผ่นหลังของมู่กุยฝานก็มีแผลรอยดาบเช่นกัน รอยฟันจากส่วนคอลงไปถึงเอว ครั้นเห็นก็รู้ได้ในทันทีว่าสถานการณ์ตอนนั้นมันอันตรายแค่ไหน!

“พ่อคะ...ครั้งหน้าเราอย่าเสี่ยงอันตรายกันแบบนี้เลยค่ะ” ซู่เป่าน้ำตาหยดติ๋ง ๆ

มู่กุยฝานรู้รับรู้ได้ว่าซูจิ่นอวี้ทายาให้เขา นิ้วสัมผัสไปบนผิวตรงสีข้างของเขาเบา ๆ

เขานั่งอยู่บนเก้าอี้พลางใช้มือค้ำโต๊ะที่อยู่ข้าง ๆ แต่ยังไม่ลืมที่จะยกมือขึ้นไปลูบศีรษะของซู่เป่า

“ไม่เป็นไรนะ นี่พ่อก็กลับมาแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“หลุนจ้วนหวังตายแล้ว”

กระบวนท่าสุดท้าย หลุนจ้วนหวังเกือบจะห้ำหั่นเขาออกเป็นสองซีก แต่เขาเองก็คว้าโอกาสเอาไว้ได้ ตัดหัวของหลุนจ้วนหวังไปเลย

ซูจิ่นอวี้ช่วยมู่กุยฝานทายาไปด้วย พลางฟังเขาเล่าไปด้วย

หลุนจ้วนหวังหัวและตัวขาดออกจากกัน มองมู่กุยฝานที่หันหลังให้อย่างเหลือเชื่อ

ไม่สิทั้ง ๆ ที่ดาบนี้ควรจะเป็นหลุนจ้วนหวังที่ห้ำหั่นเขาออกเป็นสองซีก เขาหันหลังกลับมาฆ่ากลับได้ยังไงกัน?

หัวของหลุนจ้วนหวังกลิ้งอยู่บนพื้น ตาทั้งสองเบิกโพลง

ผีถูกฉีกออกเป็นหลายส่วนก็ไม่มีทาง “ตาย” แต่มู่กุยฝานฟันรหัสชีวิตของเขาจนขาด

ร่างวิญญาณของเขา “ตาย” แล้วจริง ๆ!

ร่างวิญญาณของหลุนจ้วนหวังเริ่มร้าว กลายเป็นชิ้น ๆ ก่อนจะสลายไปอย่างสมบูรณ์...

เขาแพ้แล้ว...เขายอมรับความพ่ายแพ้!

แต่ว่าตายไปทั้งอย่างนี้ วิญญาณแตกสลาย จะให้เขาสบอารมณ์ได้ยังไง!

หลุนจ้วนหวังลอบใช้วิชาลับ

เขามีวิชาลับวิชาหนึ่ง สามารถกอบวิญญาณของตัวเองขึ้นมา แล้วซ่อนเอาไว้ในจุดตันเถียนได้

แบบนี้จะก่อให้เกิดเป็นภาพลวงตาว่าเขาซี้แหงแก๋จริง ๆ แล้ว

หลุนจ้วนหวังรู้ดี เขาสู้มู่กุยฝานไม่ได้อยู่แล้ว และตอนนี้มู่กุยฝานก็ไม่ได้ดีกว่ากันไปเท่าไรนัก

เขาไม่มีจังหวะที่ดีพอจะฆ่ามู่กุยฝานได้ มีความเสี่ยงมากเกินไป

ฉะนั้นเขาจึงคิดแค่ว่ารอให้มู่กุยฝานเดินจากไปไกลแล้ว ค่อยรีบหนีไป

น้ำเสียงของมู่กุยฝานเย็นยะเยือก “เทพเซียนมีหยวนอิง งั้นผีบำเพ็ญในขั้นยมบาลมี “หยวนอิง” หรือเปล่า?”

หลุนจ้วนหวังตกตะลึง แอบพูดขึ้นว่าแย่แล้วทีหนึ่ง!

แต่ทว่าวินาทีถัดไป ดาบของมู่กุยฝานก็ฟาดฟันมาแล้ว!

อานุภาพของดาบที่ดุเดือดรุนแรงแฝงไปด้วยกลิ่นอายความเดือดดาลกระหายการฆ่าที่ไม่อาจต้านทานได้ ห้ำหั่นจุดตันเถียนที่เขาซ่อนตัวอยู่จนขาดสะบั้น ฟันลงไปบนวิญญาณที่เขาผนึกเอาไว้อย่างแม่นยำ

วิญญาณที่หลุนจ้วนหวังผนึกเอาไว้ เรียกได้ว่าอ่อนแรงจนถึงขีดสุดแล้ว ถึงอย่างไรร่างจริงของยมบาลก็เป็นวิญญาณเช่นกัน วิญญาณที่ผนึกเอาไว้ก็เป็นเพียงวิญญาณที่ถูกแยกออกมาจากการใช้วิชาลับขั้นสูงสุดแยกเท่านั้น ต้องรักษาจิตใต้สำนึกและความทรงจำของตัวเองเอาไว้ จากนั้นค่อยหาโอกาสฟื้นคืนชีพร่างวิญญาณถึงจะมีชีวิตขึ้นมาได้อีกครั้ง

ตอนนี้ถูกฟันจนสลายไปในดาบเดียวแล้ว

หลุนจ้วนหวังจนตายแล้วก็ยังไม่เข้าใจ มู่กุยฝานรู้ได้ยังไง!

มองไอหยินก้อนน้อย ๆ สลายหายไป ในตอนนี้เองมู่กุยฝานถึงได้สบายใจอย่างแท้จริง

หลุนจ้วนหวังมีทางหนีทีไล่อย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ

แน่นอนว่าเขาไม่รู้เลยว่าหลุนจ้วนหวังมีวิชาลับอะไร เพียงแค่อาศัยลางสังหรณ์เท่านั้น...

ตอนอยู่ที่โลกมนุษย์ตาของเขามองไม่เห็นวิญญาณ เขาก็รับรู้การมีอยู่ของวิญญาณได้ผ่านการฝึกฝนและลางสังหรณ์ไปทื่อ ๆ อย่างนั้น

ความรู้สึกและลางสังหรณ์ที่ว่องไวเช่นนั้น ทำให้เขาฆ่าหลุนจ้วนหวังได้ ทว่าเขาก็ยังคงรู้สึกไม่ชอบมาพากลตรงไหนสักที่

เมื่อครู่เขากำลังพักฟื้นฟูเรี่ยวแรง แต่ก็กำลังพยายามค้นหาจุดที่ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลอยู่เช่นกัน ท้ายที่สุดก็ยืนยันทิศทางหนึ่งได้

นั่นก็คือก่อนที่วิญญาณของหลุนจ้วนหวังสลาย จุดที่จุดตันเถียนอยู่บนร่างกาย

มู่กุยฝานอาศัยทักษะความทรงจำเป็นเลิศหวนนึกถึงตำแหน่งที่หลุนจ้วนหวังนอนอยู่เมื่อครู่ในสมอง ในตอนนี้เองถึงได้จู่โจมเป้าหมายออกไปในครั้งเดียวอย่างแม่นยำ และฆ่าหลุนจ้วนหวังโดยสมบูรณ์

ซู่เป่าฟังพ่อพูดจบ ก็รู้สึกเพียงว่าอันตรายกว่าที่จินตนาการเอาไว้จริง ๆ

มู่กุยฝานหลับตา น้ำเสียงทุ้มต่ำลงเพราะความเหนื่อยล้า “เพราะงั้นจำเอาไว้นะ...พวกกบฏน่ะต้องฆ่าซ้ำ”

ซู่เป่าพยักหน้าอย่างหนัก “อืม!”