ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1211

มู่กุยฝานกินยาเม็ดแล้วเม็ดเล่า

รู้สึกเพียงว่าเริ่มง่วงนอนขึ้นเรื่อย ๆ แต่ในร่างกายเลือดไหลเวียนพวยพุ่ง กล้ามเนื้อราวกับส่งเสียงตูมตาม ๆ ออกมา เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะลอกหนังออกมาชั้นหนึ่งแล้ว

หวนนึกถึงยาลูกกลอนสองสามชนิดที่ซู่เป่าให้ตัวเองกินอย่างละเอียด

ยาประสานกระดูก รักษาอาการบาดเจ็บภายนอก...

ยาฟื้นฟู ฟื้นฟูหยวนชี่และพลังหยิน

ยาห้าธาตุบำรุงเลือดแข็งตัว ยาอุดฟ้า ห้ามเลือดรักษาอาการบาดเจ็บ...

ล้วนไม่มีปัญหา

เพียงแต่ที่แผลมีอาการแสบร้อนนิดหน่อย ทั้งตัวเขาเองก็รู้สึกร้อนเล็กน้อย?

มู่กุยฝานกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าซู่เป่ากลับลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยว่า “พ่อคะ วันนี้หนูจะทำกับข้าวเองค่ะ!”

พ่อได้รับบาดเจ็บ พ่อต้องพักผ่อน!

ให้เธอเป็นคนทำเอง!

มู่กุยฝานลืมตาแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “หนูทำเป็นเหรอ...”

ลูกรักของเขาเป็นเด็กดีขนาดนี้ เป็นคนเมตตาขนาดนี้ แม้แต่ไก่ยังไม่เคยฆ่าเลย...

วินาทีถัดมาก็เห็นซู่เป่าจับ ‘ไก่บ้าน’ ขึ้นมาตัวหนึ่ง จากนั้นก็ยกมือขึ้นล้วงมีดออกมาเล่มหนึ่งและฟันไปที่คอไก่ดังปัก

มู่กุยฝาน “...”

ซูจิ่นอวี้พยุงเขาไปยังห้องพัก ก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ คุณดูแลตัวคุณเองให้ดีเถอะค่ะ!”

มู่กุยฝานอืมเสียงหนึ่ง ตัวท่อนบนยังเปลือยเปล่าเพราะทายา ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยเลือดเห็นแล้วน่าหวาดกลัวสุด ๆ

ซูจิ่นอวี้ขมวดคิ้ว แล้วเอ่ยว่า “ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันไปตักน้ำมาให้คุณก็แล้วกัน”

“งานเลี้ยงคืนนี้คุณอย่าเข้าร่วมเลยดีกว่านะคะ...”

มุมปากของมู่กุยฝานขยับ รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล...

เมื่อได้ยินซูจิ่นอวี้พูดแบบนี้ เขาก็รีบพูดต่อว่า “ผมเป็นห่วงว่าซู่เป่าจะรับมือไม่ไหว”

ซูจิ่นอวี้เอ่ย “มีใต้เท้าจี้อยู่ทั้งคน ไม่มีใครรังแกเธอได้หรอกค่ะ”

จี้ฉางปกป้องซู่เป่าได้ดีจะตายไป หากยมบาลแต่ละตนขุดหลุมพรางให้ซู่ป่าว จี้ฉางจะเป็นคนแรกที่ไม่ยอมแน่ ๆ

มู่กุยฝานพยักหน้า อดไม่ได้ที่จะกดศีรษะที่วิงเวียนเอาไว้

นี่เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าทำงานพวกนี้ ก่อนหน้านี้พ่อไม่ให้เธอแตะเลย แต่เธอเคยเห็นพ่อฆ่าปลาฆ่าไก่

แม้ตอนแรกจะมีเก้ ๆ กัง ๆ อยู่บ้าง แต่ว่าต่อมากลับคล่องตัวขึ้นเรื่อย ๆ

ผีขี้ขลาดคอยอยู่เป็นเพื่อนซู่เป่าข้าง ๆ ตลอด สอนเธอว่าต้องจัดการวัตถุดิบอย่างไรด้วยความอ่อนโยนและอดทน หลายครั้งก็ลงมือจัดการด้วยตัวเอง

เครื่องเทศปรุงรสสำหรับหม้อไฟค่อนข้างที่จะทำง่าย ภายในเวลาสั้น ๆ เพียงชั่วอึดใจเดียวมู่กุยฝานก็ทำเครื่องเทศปรุงรสได้หลายส่วนแล้ว วางเอาไว้ในตำหนักเหยียนหลัวปลอดภัย

(ตำหนักเหยียนหลัว : มาแล้วยมโลกนี่คือฟังก์ชันของฉันเหรอ? ว้าว ๆ ๆ!)

ผีหลายใจกับผีสาวชุดแต่งงานยกหม้อใหญ่ออกมา ผีขี้แยกับผีมั่งคั่งขนโต๊ะขนเก้าอี้และขนถ้วยชามตะเกียบ คุณน้าขี้เหร่กับกระดิ่งน้อยมองเตาไฟอยู่ห่าง ๆ...

และมองผีดวงซวยไปด้วย

อาเจีย “ผีดวงซวย ลุงอย่ามาเข้าใกล้เชียวนะ!”

ผีดวงซวยเท้าคางนั่งอยู่ตรงประตูตำหนักเหยียนหลัว

ฉินก่วงหวังเองก็ไม่รู้ไปนั่งตั้งแต่ตอนไหน ไม่รู้ว่าหยิบถ้วยและตะเกียบไปตั้งแต่เมื่อไร...

อู่กวงหวังเอ่ยขึ้นอย่างเสียงดังว่า “นี่กินกันหมดแล้วหรือ? รอข้าด้วยสิ!”

ฉินก่วงหวังตกตะลึง ได้สติกลับมาอย่างฉงน ทันใดนั้นก็พบว่าตัวเองกลายเป็นคนที่ไม่ได้รับการอบรมสั่งสอนพรรค์นั้นแล้ว คนยังมาไม่ทันครบเขากินตามไปด้วยแล้วได้อย่างไรกัน

ซ่งตี้หวังตำหนิอย่างไม่พอใจ “ฉินก่วงหวังเองก็ไม่รอพวกเราเลยหรือ?”

ละลายยานำโชคเฉียนคุนสามเม็ดลงไปในอาหารมื้อนี้แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าคนที่มาช้าเสียเปรียบสุด ๆ...

ซู่เป่ายิ้มตาหยี “นั่งสิคะ”

จากนั้นเธอก็ลอบชำเลืองมองของขวัญติดไม้ติดมือที่พวกเขานำมาข้าง ๆ ทีหนึ่ง

เยี่ยมไปเลย ได้เงินอีกแล้ว!

ระหว่างทางที่กลับมาเมื่อครู่ คุณลุงเปี้ยนเฉิงหวังเปิดเผยเรื่องที่ฉู่เจียงหวังมอบหินสีชาดและอัญมณีหนึ่งแสนก้อนให้อย่างตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ

ซู่เป่าคิดว่า สิ่งที่ผู้ที่มากินฟรีเหล่านี้นำมาคงไม่น้อยเป็นแน่!

ตำหนักด้านหลังของตำหนักเหยียนหลัว ไม่นานก็ได้ยินเพียงเสียงกินข้าว ยมบาลที่เมื่ออยู่ด้านนอกสง่างามน่าเกรงขาม ในตอนนี้ค่อนข้าง “ตาลีตาเหลือก” อยู่เล็กน้อย...

อู่กวงหวังมือเร็วตาไวคีบ ‘น่องไก่’ ชิ้นใหญ่ได้น่องหนึ่ง ฉู่เจียงหวังทำราวกับว่ามองไม่เห็นอย่างนั้น ยืดมือไปคีบมาเสียอย่างนั้น มิหนำซ้ำในปากยังพลางพูดขึ้นว่า “นี่ อู่กวงหวัง อยู่ที่ตำหนักของเหยียนหลัวหวังไม่ต้องเกรงใจไปนะ! กินเนื้อคำโต ๆ ดื่มเหล้าอึกใหญ่ ๆ เจ้าต้องลงมือเลยอย่างข้านี่ถึงจะเรียกได้ว่าองอาจผึ่งผาย!”

อู่กวงหวังลอบด่าในใจว่าตาเฒ่าหน้าไม่อาย

ใบหน้าและภาพลักษณ์ที่ก่อนมาซ่งตี้หวังกับฉินก่วงหวังให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก ในวินาทีนี้ไม่สนอะไรทั้งสิ้นแล้ว แม้จะไม่ถึงขั้นหน้าหนาอย่างอู่กวงหวังและฉู่เจียงหวัง ทว่าถ้วยและตะเกียบที่ถืออยู่ในมือก็ไม่เคยวางลงเลย

ก่อนมา : ได้กินอาหารหรือไม่ได้กินก็ไม่เป็นไร ที่สำคัญที่สุดก็คือยาลูกกลอน เลื่อนขั้น...

ตอนนี้ เลื่อนขั้นไม่เลื่อนขั้นไม่สำคัญ ที่สำคัญคือต้องทำเพื่อกิน...