ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1212

จี้ฉางเลือกจังหวะที่ทุกคนกินกันจนจะเลิกก็ไม่ได้ จะหยุดก็ไม่ได้มากที่สุด ค่อย ๆ เอ่ยเตือนขึ้นว่า

“ซู่เป่า ได้ยินว่าก่อนหน้านี้ยมบาลทุกท่านต่างกำลังหารือเรื่องใหญ่อะไรสักอย่าง...”

ซู่เป่าโอ๊ะขึ้นมาเสียงหนึ่ง นึกออกแล้ว!

“ฉินก่วงหวัง ได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้ลุงไปหายมบาลท่านอื่น เพื่อหารือร่วมกันเรื่องลงโทษหนูเหรอคะ?” เธอถามขึ้น

ฉินก่วงหวัง “แค่ก ๆ...”

เขาพลันสำลักไปในทันใด รสชาติเผ็ดชาพุ่งขึ้นจมูกและลงลำคอ ยิ่งไอก็ยิ่งรุนแรง ใบหน้าเหี่ยว ๆ ค่อย ๆ แดงระเรื่อ

ซู่เป่ามองไปที่ซ่งตี้หวัง

ตะเกียบของซ่งตี้หวังหยุดชะงัก หากพูดออกไป...เดาว่าคงไม่ได้กินมื้อนี้ต่อไปแน่

ที่สำคัญก็คือคีบอาหารอยู่ในตะเกียบแล้ว จะวางลงก็ไม่ได้หรือเปล่า แบบนี้จะเสียมารยาท

เขากำมือจนเป็นกำปั้น แล้วเอามาวางข้างริมฝีปากพลางกระแอมเบา ๆ เสียงหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า “ข้าไม่ค่อยแน่ใจนัก ข้าไม่ได้ไปร่วม”

ฉู่เจียงหวัง “ตอนนั้นข้ากำลังเก็บตนฝึกบำเพ็ญอยู่ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?? ”

ฉู่เจียงหวังมองไปที่ยมบาลทุกตนอย่างประหลาดใจ ตอนนี้พญายมตัวน้อยดีแค่ไหน ทั้งอัธยาศัยดีทั้งนุ่มนวลทั้งน่ารัก มิหนำซ้ำยังทำของอร่อยเป็นอีก!

ไม่นึกเลยว่าพวกเขาจะร่วมมือกันเล่นงานเหยียนหลัวหวังที่ดีขนาดนี้?

แล้วมันจะต่างอะไรกับหลุนจ้วนหวังล่ะ!

เมื่ออู่กวงหวังได้ยินซ่งตี้หวังปฏิเสธก็พลันเอ่ยขึ้นว่า “เปล่านะ! ฉินก่วงหวังเรียกให้เราไป ข้าเป็นคนแรกที่แสดงความเห็นโต้แย้ง”

ซ่งตี้หวังถลึงตาโต

เจ้าคนโง่เขลานี่ ปฏิเสธแบบนี้ไม่เป็นการตบหน้าเขาหรือเมื่อครู่ยังบอกว่า ‘ข้าไม่ได้เข้าร่วม’ อยู่เลย?

ช่างเถอะ....ในใจของซ่งตี้หวังกลัดกลุ้ม กินอาหารที่คีบอยู่คำนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน

เปี้ยนเฉิงหวังยิ้มเล็กน้อย “ตอนนั้นทุกคนไปพร้อมหน้ากันหมด แต่ข้ารู้สึกว่าปรึกษาหารืออะไร ขี้หมูขี้หมาชะมัดก็เลยกลับ”

ซ่งตี้หวังเกือบจะพ่นอาหารทั้งคำออกมา

เปี้ยนเฉิงหวังพูดจบยังหันหน้าไปถามฉินก่วงหวัง “ฉะนั้นสุดท้ายแล้วบทสรุปของการหารือกันของพวกท่านเป็นอย่างไรหรือ?”

ฉินก่วงหวังกลัดกลุ้มจะตายอยู่แล้ว รู้สึกว่ากำลังถูกตบหน้าอยู่ตลอด

แต่ว่าเขาก็เพียงครุ่นคิดเพื่อทั้งโลกใต้พิภพ ปกป้องความเป็นระเบียบเรียบร้อยของโลกใต้พิภพ เขาผิดหรือ?

ฉินก่วงหวังอดกลั้นความแค้นเคืองเอาไว้ พร้อมทั้งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ไม่มี!”

เปี้ยนเฉิงหวังหัวเราะชืด ๆ “ไม่มีก็ดี ไม่อย่างนั้นข้าคิดว่า ฉินก่วงหวังเจ้าได้พ่นอาหารมื้อนี้ออกมาตรงนี้แน่”

ฉินก่วงหวัง “...”

ภายในเวลาเพียงชั่วครู่จะกินก็ไม่ได้ จะไม่กินก็ไม่ได้

ที่เรียกว่าหากเราทำร้ายคนอื่น เราก็จะเสียหายเช่นกัน ฉินก่วงหวังจุกอกจนพูดไม่ออกแล้ว

ช่างเถอะไหน ๆ ก็มาแล้ว ตอนนี้กินก่อนก็แล้วกัน เชิญครั้งหน้าเขาก็จะไม่มาแล้ว ครั้งนี้ถือว่าเห็นแก่หน้าเหยียนหลัวหวังหรอกนะ หึ

ซู่เป่ามองคนนี้ทีแล้วก็มองคนนั้นที

จี้ฉางไม่ใช่ผู้ที่อยู่ในตำแหน่งยมบาล ฉะนั้นจึงไม่ดีที่จะถามฉินก่วงหวังกลับโดยตรง

ทว่าสิ่งที่เขาอยากจะพูดเปี้ยนเฉิงหวังได้พูดแทนเขาไปหมดแล้ว ภายในเวลาเพียงชั่วครู่จี้ฉางรู้สึกเพียงว่าเปี้ยนเฉิงหวังเป็นคนดีมากจริง ๆ ช่วยซู่เป่าได้มากทีเดียว

ซู่เป่าวางตะเกียบลง ใบหน้าน้อย ๆ เคร่งขรึมขึ้นมา “งั้นก็ดีค่ะ งั้นข้อบังคับนี่ก็ตกลงกันตามนี้นะคะ พวกลุงไม่มีอะไรคัดค้านใช่ไหมคะ?”

ฉินก่วงหวัง “...”

นี่ไม่ปุบปับไปหรือ?

กินก็ส่วนกิน แต่จะตัดสินใจเรื่องลอบเปลี่ยนข้อบังคับในอาหารมื้อเดียวไม่ได้หรือเปล่า?