ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1220

ในห้องว่างตำหนักพญายม

ผิงเติ่งหวังและตูซื่อหวังแปะอยู่บนกำแพงของตำหนักพญายม ยิ่งมองอีกฝ่ายก็ยิ่งขัดหูขัดตา

นั่นเป็นเพราะอีกฝ่าย ห้องว่างของพวกเขาถึงได้เล็กขนาดนั้น ช่างอึดอัดใจจริง ๆ!

ในตอนนี้ไม่รู้ว่ามีเสียงดังโครมครามขึ้นมาจากตรงไหน ห้องว่างภายในตำหนักพญายมเองก็สั่นไหวขึ้นมา

เจ้าสารเลวทั้งสองคนตกตะลึงเป็นอย่างมาก เอ่ยปากโพล่งออกมาว่า “เจ้ารู้สึกหรือไม่?”

ตูซื่อหวังตกตะลึง “นี่หมายความว่าอย่างไร...ทำไมรู้สึกว่ามีตรงไหนที่เปลี่ยนไป...”

ทั้งสองคนพิจารณาอย่างล้ำลึกแล้วก็ยังไม่ได้คำตอบออกมา อันที่จริงเป็นเพราะตำหนักเหยียนหลัวควบคุมพวกเขาเอาไว้ พวกเขาทั้งสองคนจึงรับรู้ได้เพียงว่ามีบางอย่างแตกต่างออกไป ทว่าไม่สามารถยืนยันได้ว่ามีอะไรที่แตกต่างออกไป

ไม่รู้ว่าพิจารณาอย่างล้ำลึกอยู่นานแค่ไหน ทันใดนั้นทั้งสองคนก็เวียนหัว ฟ้าดินกลับตาลปัตร ถูกโยนออกไปข้างนอกเสียงดังตึง

ตูซื่อหวังกับผิงเติ่งหวังต่างยังคงอยู่ในท่านอนเอกเขนกอยู่บนพื้น เมื่อเงยหน้าขึ้นมาดู ก็พบว่าตำแหน่งเหนือหัวมีเงาร่างน้อย ๆ กำลังนั่งอยู่...

เงาร่างนี้ ต่อให้กลายเป็นขี้เถ้าพวกเขาก็ยังจำได้!

“เป็นเจ้า!” ผิงเติ่งหวังกัดฟัน “เจ้าเด็กสมควรตาย...”

“ตอนปีนั้นชะล่าใจฆ่าเจ้าไม่ได้ ช่างเป็นความผิดพลาดของข้าจริง ๆ!”

พอขึ้นมาก็เล่นตัวเขาเลย...

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลก ๆ เมื่อหันหลังไปมอง รอบ ๆ มีคนสองสามคนนั่งอยู่

ฉู่เจียงหวัง ซ่งตี้หวัง อู่กวงหวังและเปี้ยนเฉิงหวัง...อยู่กันครบ

ผิงเติ่งหวัง “...”

สีหน้าของเขาเคร่งขรึม เขาถามขึ้นว่า “ทำไมพวกเจ้ามาอยู่ที่นี่กันหมดเลยล่ะ? ฉินก่วงหวังล่ะ? หลุนจ้วนหวังล่ะ...”

ตอนแรกสามคนนี้เคยลอบมาปรึกษาหารือด้วยกัน ตอนนี้ตูซื่อหวังกลายเป็นเชลยศึกอยู่กับเขา แล้วหลุนจ้วนหวังไปไหนล่ะ

ฉู่เจียงหวังแค่นเสียงฮึทีหนึ่ง “เป็นกบฏอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ด้วย!”

เปี้ยนเฉิงหวังมองทั้งสองคนทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ที่แท้ก็ลดขั้นได้จริง ๆ ด้วย”

ตอนนี้ตูซื่อหวังยังอยู่ในขั้นยมบาลระดับต้น

ผิงเติ่งหวังถูกขังเอาไว้นานเกินไป ‘หิว’ อยู่นานมากแล้ว หลังกฎใหม่ปกคลุมก็ถูกลดขั้น ตอนนี้ไม่นึกเลยว่าจะถูกถอดไปถึงขั้นพญาผีแล้ว

ซ่งตี้หวังมองจนเงียบไม่พูดไม่จา จู่ ๆ ก็รู้สึกถึงวิกฤติขึ้นมา กลิ่นของการต่อสู้เป็นเรื่องที่ดีจริง ๆ หรือ แม้เขาจะต่างจากฉินก่วงหวัง แต่อย่างน้อยก็ยังอยากช่วงชิงตำแหน่งผู้บัญชาการแห่งสิบยมบาลนี้อยู่ดี

เป็นที่หนึ่งได้ ใครจะอยากยอมศิโรราบภายใต้ผู้หญิงคนหนึ่งกันล่ะ

แต่เมื่อมาดูอีกทีตอนนี้ ราวกับทั้งหมดล้วนแตกต่างออกไปแล้ว ภายใต้กฎใหม่ เคารพตามกำลังที่แท้จริง เขารู้สึกว่าสิ่งที่เหยียนหลัวหวังไล่ล่าไม่ใช่ผู้บัญชาการแห่งสิบขุมนรก แต่พวกเขายังไล่ล่าชื่อเสียงและอำนาจที่น่าขันกันอยู่

ขั้นบทบาทหน้าที่ของโลกใต้พิภพ แตกต่างจากระดับกำลังที่แท้จริงของแต่ละบุคคล!

ในขั้น [บทบาทหน้าที่] ของโลกใต้พิภพ จักรพรรดิเฟิงตูคือผู้ที่คอยควบคุมโลกใต้พิภพ สมกับที่เป็นบอสใหญ่

เหยียนหลัวหวังคือผู้บัญชาการแห่งสิบขุมนรก อย่างเช่นภายใต้เหยียนหลัวหวังมีผู้พิพากษาและสิบขุนศึกผี...

เหล่านี้ล้วนเป็น [ตำแหน่ง]

และเมื่อแบ่งจากกำลังที่แท้จริง มองเพียงแค่ผู้พิพากษาจี้ฉางที่อยู่ในตำหนักพญายม ทว่าได้อยู่ในขั้นยมบาลระดับปลายแล้ว อยู่สูงกว่าพวกเขาทุกคน...

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาไล่ฆ่าซู่เป่า นักพรตเต๋าพ่อของเธอก็ยังไม่นับว่าเป็นเลย เป็นแค่มดแมลงตัวหนึ่งเท่านั้น

เขาไม่มีทางเชื่อเป็นอันขาดว่ามู่กุยฝานฆ่าหลุนจ้วนหวังได้

ในพวกเขาสามคน หลุนจ้วนหวังนับว่าเป็นคนที่เก่งกาจที่สุดแล้ว

เปี้ยนเฉิงหวังถอนหายใจ “พวกเจ้าสองคนอยากเห็นหรือไม่ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ระดับใดแล้ว เหยียนหลัวหวังหวนคืนสู่บัลลังก์ กฎใหม่ของโลกใต้พิภพปกคลุม สวรรค์ในตอนนี้ไม่ใช่สวรรค์อย่างแต่ก่อนแล้ว”

ในตอนนี้ตูซื่อหวังกับผิงเติ่งหวังถึงนึกสิ่งที่ตัวเองพิจารณาอย่างล้ำลึกอยู่เมื่อครู่ออก เมื่อดูแล้วถึงกับชะงักไปในทันใด!

ตูซื่อหวังรับรู้ได้ว่าตัวเองอยู่ในขั้นยมบาลระดับต้น เรื่องนี้ตอนนี้ไม่มีอะไร แต่เมื่อมองไปรอบ ๆ กลับพบว่าระดับต้นคือระดับที่อ่อนแอที่สุด แม้แต่จี้ฉางที่อยู่ข้างซู่เป่าก็อยู่ในขั้นยมบาลระดับปลาย...สูงกว่าเขาอีกอย่างนั้นหรือ?!

ผิงเติ่งหวังรับไม่ได้ที่สุด ราวกับเจอฟ้าผ่า “อะไรนะ?! พญาผีอย่างนั้นหรือ?! ทำไมข้าถึงอยู่ในระดับพญาผีล่ะ!!”

น่าขันชะมัด!

ล้อเล่นหรือเปล่า!

“ข้าเป็นถึงยมบาลแห่งนรกขุมที่เก้าในโลกใต้พิภพแสนสง่า ไม่นึกเลยว่าจะอยู่ในขั้นพญาผี? ยังเพิ่มได้อีกหรือไม่?”

ซู่เป่ายกมือขึ้น ตำราปกสีแดงเข้ม ผนึกขอบทองเล่มหนึ่งก็ปรากฏออกมาในมือ

เธอเอ่ยขึ้นว่า “แก้ไขหน่อยนะคะ ตอนนี้ผิงเติ่งหวังแห่งนรกขุมที่เก้า ไม่ใช่คุณลุงอีกต่อไปแล้ว”

ในใจของผิงเติ่งหวังเต้นตึกตัก ๆ เสียงหนึ่ง ก่อนจะโพล่งออกมาว่า “เจ้าจะใช้กำลังยึดชิงตำแหน่งของข้าอย่างนั้นหรือ?!”

เขาเดือดดาลสุดขีด “เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้!”