ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1221

ซู่เป่าประกาศอย่างใจเย็นโดยไม่สนใจเสียงคำรามของผิงเติ่งหวัง

“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หยวนจื่อหรูไม่ได้ดำรงตำแหน่งผิงเติ่งหวังนรกขุมที่เก้าอีกต่อไป เขาถูกถอดยศอ๋อง ให้กลายเป็นผีเร่ร่อนธรรมดา ทุกท่านมีความคิดเห็นอย่างไร”

ผิงเติ่งหวังรีบหันไปมองทุกคนทันที

เปี้ยนเฉิงหวังเอ่ยพูดเป็นคนแรกว่า “หยวนจื่อหรูไม่เคารพกฎเกณฑ์ การที่เขาถือวิสาสะไปยังโลกมนุษย์ในร่างยมบาลเพื่อไล่ฆ่ายมบาลตัวน้อยเมื่อครั้งเป็นมนุษย์เพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวก็นับว่าแหกกฎของยมโลกแล้ว ข้าเห็นด้วยกับการตัดสินใจของเหยียนหลัวหวัง”

ฉู่เจียงหวังโบกมือ “ข้าก็ไม่มีความเห็นอันใด ตอนนั้นทรยศ ตอนนี้ก็ควรรู้ผลที่จะตามมา”

ผิงเติ่งหวังหันไปมองซ่งตี้หวัง

ถึงแม้ว่าเจ้าตัวเล็กจะกลายเป็นเหยียนหลัวหวัง แต่เธอก็ไม่อาจใช้อำนาจตามอำเภอใจได้

เขาไม่แปลกใจเลยที่เปี้ยนเฉิงหวังเห็นด้วยกับเหยียนหลัวหวัง และไม่คิดว่าฉู่เจียงหวังก็สนับสนุนเหยียนหลัวหวัง แต่ก็พอเข้าใจได้

แต่ซ่งตี้หวังคงไม่ทำเช่นนั้น อู่กวงหวังก็เข้าข้างซ่งตี้หวัง เพียงแค่ทั้งสองคนคัดค้าน เขาก็พอมีทางหนีทีไล่...

ทว่า ซ่งตี้หวังกลับพูดว่า “ข้าก็ไม่มีความเห็นอันใด”

อู่กวงหวังพูดว่า “จัดการตามสมควรเถิด ข้าไม่มีความเห็น”

ผิงเติ่งหวังโดนโจมตีอย่างหนัก!

“ไม่ใช่! เหตุใดข้าจึงกลายเป็นคนทรยศไปเสียแล้วล่ะ” เบ้าตาของผิงเติ่งหวังแดงก่ำ “พวกเจ้าตีความคำว่า ‘ทรยศ’ กันอย่างไร การแสวงหาสิ่งที่เหนือกว่าคือการทรยศอย่างนั้นหรือ การต่อต้านพวกเดียวกันเองต่างหากถึงเรียกว่าทรยศ ข้าเพียงทำนายอนาคต”

ซู่เป่าไม่พูดอะไร เพียงรอดูท่าทีของพวกยมบาลอย่างเงียบๆ

อู่กวงหวังรีบพูดทันทีว่า “จะเรียกว่าทำนายได้อย่างไร พวกเราต่างเป็นสหาย แต่จู่ๆ เจ้ากลับแทงข้างหลังพวกข้าเช่นนี้ ยังไม่เรียกว่าทรยศอีกหรือ”

ฉู่เจียงหวังพูดว่า “ถูกต้อง เอาล่ะ ไม่ต้องอธิบายแล้ว เพียงแค่เจ้าถือวิสาสะไปยังโลกมนุษย์เพื่อแก้แค้นส่วนตัว เจ้าก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งนี้แล้ว”

ผิงเติ่งหวังแทบจะกระอักเลือด

แต่ที่ทำให้เขาแทบจะกระอักเลือดมากกว่าก็คือคำพูดของเปี้ยนเฉิงหวัง “หยวนจื่อหรู เจ้าบอกว่าแสวงหาสิ่งที่เหนือกว่า... ขอถามหน่อย พญาผีเช่นเจ้าจะเอาอะไรไปแสวงหาสิ่งที่เหนือกว่า ขึ้นไปเพื่อโดนต่อยหรือไง”

ผิงเติ่งหวัง “...”

เขาทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นพลางมองเหยียนหลัวหวังที่อยู่ด้านบนด้วยสายตาเหม่อลอย

บางทีเขาอาจหิวโหยมานานเกินไป... เพราะถูกกักขังตั้งสามสี่ปี

ความทะเยอทะยานที่มีอยู่แต่ก่อนเลือนหายไป ตำหนักพญายมลบล้างความมุ่งมั่นของเขา บัดนี้เมื่อมองย้อนกลับไป จู่ๆ เขาก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไรกันแน่

ช่างโอหังเสียจริง คิดว่าจะกำจัดเหยียนหลัวหวังได้อย่างง่ายดายและแนบเนียน แล้วขึ้นมาแทนที่เธอ

แต่แล้วเป็นไงล่ะ?

เขาก็ถูกเขี่ยออกน่ะสิ

“ข้ายอมแล้ว” หยวนจื่อหรูสูญเสียตำแหน่งผิงเติ่งหวัง แม้เขาไม่เต็มใจ แต่จะทำอย่างไรได้

ตอนนี้เขาไม่สามารถเข้าถึงตัวซู่เป่าได้เลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฆ่าเธอ เขามองไม่ออกด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะใด

ท่านอาจารย์ของเธอและผีขุนศึกต่างอยู่ในสถานะยมบาลแล้ว แล้วเขาเป็นอะไร

ซู่เป่าพูดว่า “งั้นก็ดี เพิกถอนตำแหน่งผิงเติ่งหวังของหยวนจื่อหรู ไม่ใช่ผิงเติ่งหวังอีกต่อไป... ทีนี้มาดูกันว่าเจ้าควรลงนรกขุมไหน”

หยวนจื่อหรูเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน “อะไรนะ!”

ให้เขาเป็นผีเร่ร่อนก็แย่พอแล้ว ตอนนี้ยังจะให้เขาลงนรกอีกหรือ

ซู่เป่าแสยะยิ้ม “หรือว่าไม่ควรชำระสะสาง?”

“อกตัญญู ยุยงให้ทะเลาะวิวาท ทำร้ายร่างกายผู้อื่น ลักขโมย ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต อิจฉาริษยา... เจ้าทำครบทุกข้อเลย”