ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1222

ซู่เป่ามองไปทางตูซื่อหวังที่อยู่ด้านล่าง

ตอนนั้นเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดมาก กว่าจะฆ่าเขาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แทบจะเสียทุกคนไป...

สุดท้ายเขาถูกคุณพ่อยิงหัวจนกระจุยถึงกักขังเขาไว้ในตำหนักพญายมได้

ธาตุแท้ของตูซื่อหวังเป็นวิญญาณ ในเวลานี้ศีรษะของเขายังคงแตกกระจุย เวลาล่วงเลยมานานจนปานนี้แล้ว แต่ก็ไม่สามารถประกอบศีรษะให้กลับมาเหมือนเดิมได้

ตูซื่อหวังรีบฉวยโอกาสตอนที่ซู่เป่ายังไม่เอ่ยพูด “ข้าไม่ได้ทำผิดอะไร พ่อของเจ้าลงมายมโลกในร่างมนุษย์ ตามกฎแล้วเขาต้องถูกฆ่าทิ้ง”

เขาคิดว่าตัวเองหาช่องโหว่เจอ

คิดว่าพวกเขาคงไม่อยากเปิดเผยว่ามู่กุยฝานคือจักรพรรดิเฟิงตู

เพราะจักรพรรดิเฟิงตูยังไม่กลับคืนสู่สถานะเดิมจึงยังไม่มีพลัง... ย่อมกลัวว่าหากคนอื่นรู้จะจ้องเขมือบกฎแห่งวิถีจักรพรรดิของเขา

ตูซื่อหวังเดิมพันว่าซู่เป่าไม่กล้าพูดความจริงนี้ออกมา

ถ้าอย่างนั้นแล้ว เขาไล่ฆ่าคนเป็นที่ไม่ควรปรากฏตัวในยมโลกแล้วผิดอะไร?

“จะว่าไป ตอนนั้นยมบาลตัวน้อยท่านเองก็ยังไม่กลับคืนสู่สถานะเดิม ยังเป็นแค่มนุษย์ ข้ารับรู้ว่ากฎถูกละเมิดจึงรักษาสมดุลของยมโลก ข้าผิดหรือ”

เหตุผลนี้ช่างสมบูรณ์แบบและไร้ที่ติ

ซู่เป่าพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว”

เมื่อครั้งที่ผิงเติ่งหวังยังเป็นยมบาลก็ใช้อำนาจเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัว โดยการไปยังโลกมนุษย์เพื่อไล่ฆ่าเธอถือเป็นการกระทำที่ผิดกฎ

ในทางเดียวกัน เธอและพ่อก็ลงมายังยมโลกในร่างมนุษย์ ตามหลักแล้วก็ถือว่าผิดกฎ

ตูซื่อหวังพูดอย่างได้ใจว่า “ฉะนั้นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินข้า เจ้าเองไม่ได้บิดเบือนกฎหรือ เจ้าเองไม่ได้ใช้อำนาจในทางมิชอบหรือ”

เขารู้จุดอ่อนของยมบาลตัวน้อย

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่ ข้าไม่มีสิทธิ์ตัดสินเรื่องของตัวเอง แต่พวกเขาย่อมมีสิทธิ์”

เธอชี้ไปยังเปี้ยนเฉิงหวัง ฉู่เจียงหวัง ซ่งตี้หวัง และอู่กวงหวัง

เปี้ยนเฉิงหวังขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางคิดว่าจะช่วยซู่เป่าอย่างไรดี ส่วนตูซื่อหวังย่อมทำการตัดสินเขาอย่างแน่นอน

ฉู่เจียงหวังรู้สึกอึดอัดใจมาก เขาอยู่ข้างเหยียนหลัวหวังแน่นอน แต่ตอนนี้เขาหาข้อแก้ต่างไม่ได้...

จริงๆ เลย เหตุใดนางจึงยอมรับเสียล่ะ ยืนกรานปฏิเสธไม่ได้หรือ

ไม่ใช่สิ หากนางยืนกรานปฏิเสธว่าตนไม่เคยลงมายังยมโลก เช่นนั้นตูซื่อหวังก็ยืนกรานปฏิเสธได้เช่นกัน...

อู่กวงหวังหันไปมองซ่งตี้หวัง แต่ซ่งตี้หวังกลับเงียบขรึม

เขาตัดสินเรื่องนี้ยากมากจริงๆ แต่คำพูดของตูซื่อหวังก็มีเหตุผล

ในเมื่อต้องการตัดสินคดีต่อหน้าธารกํานัล เหยียนหลัวหวังเองก็อยากจะจัดการเรื่องนี้เพราะไม่อยากให้มีจุดอ่อน

แต่เขาจะช่วยอย่างไรล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากช่วย แต่ไม่มีวิธีจริงๆ...

ทันใดนั้น ซู่เป่าที่นั่งอยู่บนบัลลังก์พญายมพลันพูดว่า “ใช่สิ เหตุที่พ่อข้ามายังยมโลกก็เพราะ...”

“พ่อของข้าคือจักรพรรดิเฟิงตู”

เพียงประโยคเดียวสั้นๆ ถึงกับสร้างความตกตะลึงให้กับเหล่ายมบาลจากทุกขุม

อู่กวงหวังพูดแขวะในใจว่าพี่สาม เมื่อครู่ท่านยังทำสีหน้าจนหนทางอยู่ไม่ใช่หรือ

แต่แขวะก็ส่วนแขวะ อู่กวงหวังก็รีบแสดงท่าทีเช่นกัน “ถูกต้องแล้ว เรื่องของจักรพรรดิเฟิงตู จำเป็นต้องให้เจ้าตูซื่อหวังมาคอยบงการหรือไร”

เปี้ยนเฉิงหวังพูดว่า “เห็นด้วย เช่นนั้นแล้วก็ไม่ถือว่าเหยียนหลัวหวังตัวน้อยลงมายมโลกโดยพลการ อย่างไรเสีย นางก็ลงมาในฐานะธิดาของจักรพรรดิเฟิงตู จักรพรรดิพานางลงมา เจ้าตูซื่อหวังจะเอาเรื่องจักรพรรดิเฟิงตูหรือไร”

ฉู่เจียงหวังพูดว่า “ถูกต้องแล้ว เอาตามนี้ ข้าไม่มีความเห็น”

ตูซื่อหวัง “...”

พวกเจ้า... พวกไผ่ลู่ลม!

เขาโกรธจนหน้าดำคร่ำเครียด เป็นดังคาด พอกล่าวถึงจักรพรรดิเฟิงตู แม้เขาจะไม่มีความผิด แต่พวกเขาก็หาข้ออ้างให้เขาผิดอยู่ดี

“พวกเจ้าอย่าเพิ่งเลือกข้างเร็วเกินไป” ตูซื่อหวังแสยะยิ้มก่อนจะพูดอย่างไม่แยแสสิ่งใดอีกต่อไปว่า “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนนั้นข้าไล่ฆ่าจักรพรรดิเฟิงตูเพราะเหตุอันใด”

“เพราะข้าโอหังหรือ”

“นั่นเพราะจักรพรรดิเฟิงตูก็ผจญด่านเคราะห์เช่นกัน ตอนนี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง เขายังไม่ได้กลับคืนสถานะเดิมด้วยซ้ำ”

“แต่ว่า เพียงแค่ฆ่าเขาก็ถือว่าจักรพรรดิเฟิงตูสิ้นชีพ กฎแห่งวิถีของยมโลกทั้งหมดก็จะสถิตในกายข้า เมื่อถึงเวลานั้น ข้าก็จะยิ่งใหญ่และเหนือกว่าผู้ใด”

แม้ตาย เขาก็จะลากครอบครัวนี้ไปตายด้วย

เขาไม่เป็นสุข พวกเขาก็อย่าคิดจะเป็นสุข

เขาไม่เชื่อว่ามีสิ่งล่อใจวางไว้ต่อหน้าเช่นนี้แล้วจะไม่มีผู้ใดหวั่นไหว