ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 123

สีหน้าสับสนของซู่เป่ามองไปยังสีหน้ากังวลของพ่อเธอ

ไม่โทษเธอที่คิดเช่นนี้ จริง ๆ แล้วเมื่อก่อนพ่อของเธอก็ค่อนข้างวางท่าอวดดี

แต่ตอนนี้กลับก้มหน้าก้มตาเหมือนคนที่ทำอะไรผิดมา

“หนูมีเงินไม่เยอะ แต่ว่าคุณพ่อไม่ต้องกังวลนะ ถ้าหากเงินไม่พอ เดี่ยวหนูจะไปยืมของลุงใหญ่มาให้นะคะ”

หลังจากนั้นเธอก็จะพยายามทำงานหาเงินใช้หนี้

ประโยคนี้พูดออกมาได้ไงเนี่ย อืม...หนี้ของพ่อลูกใช้ให้งั้นเหรอ

มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะยิ้ม “ซู่เป่า พ่อไม่ได้ติดหนี้อะไรเลย”

เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก

คิดว่าเจ้าตัวเล็กจะไม่ต้องการเขา ไม่ชอบพ่อแบบเขาไปเสียแล้ว…

คาดไม่ถึง เธอกลับบอกว่าจะช่วยเขาใช้หนี้

ซู่เป่าประหลาดใจ “งั้นคุณพ่อเป็นอะไรล่ะคะ คนหนุ่ม ๆ ต้องไม่หน้าม่อยคอตกสิคะ!”

ดวงตาของมู่กุยฝานเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม นั่งยอง ๆ ลงข้างเตียง จ้องมองไปยังซู่เป่า

“เมื่อวานที่ผีผู้หญิงพูดเรื่องพ่อ หนูไม่กลัวพ่อเหรอ”

ซู่เป่าส่ายหัว “หนูเชื่อคุณพ่อ คุณพ่อไม่ใช่คนอย่างนั้นแน่นอน”

คุณตากับลุงใหญ่ต่างบอกว่าพ่อเป็นผู้พิทักษ์

ไม่ใช่ปีศาจเสียหน่อย

มู่กุยฝานตกตะลึง เพียงแค่ชั่วพริบตารู้สึกว่าหัวใจได้ถูกเติมเต็มไปด้วยความอบอุ่น และความอ่อนโยน

“ขอบคุณนะเป่าน้อยที่น่ารักของพ่อ” มู่กุยฝานยื่นมืออกมา บีบเบา ๆ ที่จมูกของเธอ

ซู่เป่ากลัวจั๊กจี้จมูกเลยรีบเอามือปิด พูดไปยิ้มไปพลาง “ไม่ต้องเกรงใจค่ะ!”

ถึงแม้เจ้าตัวน้อยจะเชื่อมั่นในตัวเขาเองแบบไม่มีเงื่อนไข ทว่ามู่กุยฝานรู้สึกว่าอย่างไรก็จะต้องอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้ชัดเจน

เขานั่งลงบนเตียง เอนตัวนอนลงไป พูดออกมาอย่างผ่อนคลาย “มานี่ เอนหลังด้วยกัน”

ซู่เป่ารีบทิ้งตัวนอนลง ศีรษะหนุนไปที่บนไหล่กว้างของมู่กุยฝาน

ซู่เป่ากางแขนพร้อมเหยียดขาทั้งสองข้างออกมา

มู่กุยฝานประสานมือรองศีรษะของเขา “ช่วงก่อนหน้านี้พ่อไปทำภารกิจมา”

“รายละเอียดของภารกิจพ่อไม่สามารถบอกหนูได้ แต่ซู่เป่าจำไว้นะว่า พ่อจะไม่ทำอะไรที่ผิดต่อประเทศ และศีลธรรมก็พอ”

“อื้ม ๆ”

“เด็กผู้หญิงคนนั้นถูกจับตัวไป ในร่างกายของเธอมีระเบิดฝังไว้อยู่”

เขาเล่าต่อว่า ความเป็นจริงแล้วระเบิดที่อยู่บนตัวของเธอไม่ใช่แค่ระเบิดธรรมดา แต่เป็นระเบิดที่ถูกฝังเข้าไปในร่างกายของเธอ

ไม่อย่างนั้นเขาคงเอาออกให้ไปแล้ว...

ยัยหนูนั่นเพิ่งจะเจ็ดขวบ ตัวเล็กซูบผอม ดูเหมือนจะโตกว่าซู่เป่าไม่เท่าไหร่

เธอเห็นพ่อกับแม่ของเธอตายต่อหน้าต่อตา

สุดท้ายเธอกลัวร้องไห้ออกมาแล้วพูดกับเขาว่า เธอไม่อยากตาย...

“พ่อก็ให้เธอหมอบอยู่ภายในรถ” มู่กุยฝานมองเพดาน พูดเสียงสั่น “พ่อยังรับปากเธอ ว่าจะช่วยเธอออกไปได้แน่นอน”

“แต่ว่าพ่อผิดคำพูด”

มู่กุยฝานหลุบตาลง สถานการณ์มันวิกฤต หัวหน้าผู้ก่อการร้ายปีนขึ้นมาบนรถออฟโรดเพียงเพราะความประมาทเพียงชั่วขณะของเขา

“พ่อไม่ได้จะยิงเธอ พ่อยิงคนเลวคนนั้น เพียงแต่ว่าเด็กคนนั้นก็โดนลูกหลงไปด้วย...เมื่อคืนผีผู้หญิงไม่ได้พูดทั้งหมด”

ซู่เป่าพยักหน้าเข้าใจ ปากก็บ่น

“หนูก็รู้ คุณน้าอุ้มหัวนั่นเลวมากเลย”

เจ้าก้อนแป้งเงยหน้าไปยังมู่กุยฝาน ถามเบา ๆ

“คุณพ่อ เศร้าเหรอคะ”

มู่กุยฝานฝืดคอ ตอบกลับเสียงแหบแห้ง

“อืม เพราะว่าพ่อยังไม่แข็งแกร่งพอ”

ซู่เป่ามองไปที่พ่ออย่างเหม่อลอยนิดหน่อย

ที่แท้พ่อก็เหมือนเธอเหรอเนี่ย รู้สึกเศร้าภายในใจ รู้สึกจุก ๆ ในอก

“งั้นคุณพ่อยังจะเป็นผู้พิทักษ์ต่อไหม” ซู่เป่าถามทันควัน

มู่กุยฝานก้มมองเธอ พลางพยักหน้าอย่างจริงจัง

“เป็น”

ก่อนหน้านี้เขาแค่ทำเพื่อประเทศ เพราะเขาตัวคนเดียว ไม่มีอะไรให้ต้องกังวล

ตอนนี้เขาเข้าใจความหมายของคำว่าปกป้องมากขึ้นแล้ว

ตอนนี้เขามีลูกสาวที่เขาต้องคอยเป็นห่วงแล้ว

ที่ใดมีประเทศที่นั่นมีบ้าน เขาต้องการให้เจ้าตัวเล็กเติบโตอย่างแข็งแรง และสดใส

ซู่เป่ายังคงงุนงง