ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 124

วันถัดไป

ภายใต้การจับตาดูของนายหญิงซู มู่กุยฝานพาซู่เป่าหนีเที่ยว

ปลายทางก็คือห้างสรรพสินค้า

ลานด้านนอกห้างสรรพสินค้ามีรถขายไอติมอยู่เป็นประจำตลอดปี

“ไอติมร้านนี้พ่อกินมาเป็นสิบปี” มู่กุยฝานขับรถออฟโรดแล่นไปตามถนน

“นี่เป็นไอติมที่อร่อยที่สุดในเมืองจิงแล้ว”

ซู่เป่ารอแทบจะไม่ไหวแล้ว “ไอติม! ไอติม~ ซู่เป่าชอบกินไอติมที่สุดเลย!”

รถออฟโรดแล่นแซงรถโรงเรียนอนุบาลไป

หานหานที่นั่งใกล้หน้าต่างรถก็รีบโผล่หัวออกไปดู แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

เมื่อครู่เหมือนเธอจะได้ยินเสียงของซู่เป่า!

‘ไอติม ไอติม!”

ฮือ ๆ เธอก็อยากมีพ่อที่แอบพาเธอไปกินไอติมเหมือนกัน!

หานหานแอบคิด ไม่สามารถทนเห็นน้องมีความสุขได้ขนาดนี้ อยากให้ซู่เป่าเข้าเรียนไว ๆ จังเลย แง~

o(一︿一+)o

**

วันนี้เป็นวันจันทร์ที่ลานกว้างด้านนอกห้างสรรพสินค้าคนก็เลยไม่พลุกพล่านนัก

มู่กุยฝานเอาซุปเปอร์ไอศกรีมไซส์เล็กที่สุดของร้านมาให้ซู่เป่า ด้านบนโรยด้วยเม็ดอัลมอนด์แสนอร่อย ราดแยมบลูเบอร์รีหวาน ๆ แต่ไม่เลี่ยน

ไอติมซอฟท์เสิร์ฟเพิ่มแยมเข้าไปก็ไม่เลวนะ เนื้อไอติมนุ่ม ๆ ละลายในปาก ก็ทำให้คนมีความสุขขึ้นมาได้

“อร่อย!” ซู่เป่าดีใจจนแววตาเป็นประกายราวกับมีดวงดาวทั้งกาแลคซีอยู่ในแววตาคู่นั้น

สองพ่อลูกก็นั่งเล่นข้างแปลงดอกไม้โดยไม่ได้ใส่ใจสิ่งรอบข้าง

ร่างสูงของมู่กุยฝานยื่นขายาว ๆ ของเขาออกมา ขาซ้ายไขว้ไปที่ขาขวา สวมชุดสีดำมองไกล ๆ ราวกับเสาไฟถนนมาหักอยู่แถวนี้

ซู่เป่านั่งอยู่ข้าง ๆ แปลงดอกไม้ ก็เอาขาซ้ายไขว้ขาขวาเช่นกัน สองขาสั้น ๆ ป้อม ๆ ขาว ๆ ดูแล้วคล้ายแป้งนวดที่นวดเสร็จแล้ว น่ารักสุด ๆ

ผู้คนรอบข้างก็ปฏิเสธไม่ได้ที่จะโดนทั้งคู่ดึงดูดสายตาให้หันไปมอง ถึงขนาดมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินชนกระจกของห้างสรรพสินค้าเลยทีเดียว

ซู่เป่าเลียไอติมที่ติดอยู่ขอบปาก แล้วส่ายหน้า “จุ๊ ๆ คุณพ่อ แบบคุณพ่อนี่เรียกว่าหล่อจนสาวเหลียวเปล่าเนี่ย”

เธอเอียงคอถามด้วยท่าทีฉลาด และซุกซน

มู่กุยฝานยกมือแตะที่หน้าผากเธอ “ลูกรู้ได้อย่างไรว่าเธอไม่ได้กำลังมองลูก”

“เอ๊ะ...ก็เหมือนจะใช่นะ”

มู่กุยฝานอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เจ้าลูกคนนี้ตลกจริง ๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมอง ที่แห่งนี้ยังคงมีแปลงดอกไม้ และห้างสรรพสินค้าที่คุ้นเคย

ทว่าไม่เหมือนแต่ก่อนก็ตรงที่ตอนนี้ข้าง ๆ เขามีเจ้าก้อนแป้งที่น่ารักกินไอติมไปกับเขาด้วย

หนทางข้างหน้าก็คงจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้ว

ขณะนั้นซู่เป่าก็ชี้ไปทางร้านกาแฟที่อยู่ไม่ไกล

“นั่นน้าซินจื่อเหมิงนี่คะ!”

มู่กุยฝานมองตาม เห็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งในร้านกาแฟ เปิดคอมพิวเตอร์ นั่งอาบแดดพลางจิบกาแฟไปด้วยทำงานไปด้วย

“ใคร”

ซู่เป่าดึงมือมู่กุยฝานเดินไปทางนั้น “ก็น้าคนนั้นที่หนูกับลุงใหญ่ไปหาก่อนหน้านี้เพื่อจับผีไง”

จับผีเหรอ

มู่กุยฝานเลิกคิ้วขึ้น ปล่อยให้ซู่เป่าจูงมือเดินเข้าไปในร้านกาแฟ

ทางเข้าร้านกาแฟมีโมบายกระดิ่งลมแขวนอยู่ เขาชนเข้าก็เลยเกิดเสียงดังกุ๊งกิ๊ง จึงรีบก้มหัวหลบ

พนักงานก็หันขวับ

“ขอโทษด้วยนะคะพ่อหนูสูงไปหน่อย โมบายเสียหายไหมคะ ถ้าเสียเดี๋ยวหนูชดใช้ให้นะคะ”

พูดเสร็จก็ค้นหาของในกระเป๋าใบเล็ก แล้วหยิบซองสีแดงออกมา

เป็นซองอั่งเปาที่ได้รับตอนงานวันเกิดของเธอ

ซองที่หนาที่สุดลุงใหญ่กับคุณยายเป็นคนให้มา ถ้าคลี่ออกมาก็คงยาวเป็นเมตร

ส่วนซองที่เหลือเป็นของแขกคนอื่น ๆ ที่มาอวยพร ตอนนี้ซู่เป่าออกมาข้างนอกก็เลยพกมาค่อนข้างน้อย…

เจ้าก้อนแป้งหยิบซองอั่งเปามาด้วยสีหน้าปวดใจ

พอเห็นเจ้าก้อนแป้งหยิบซองอั่งเปาออกมาให้จริง ๆ พนักงานก็รีบบอก “อุ๊ย ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้อง ไม่ได้เสีย...”

ซู่เป่าก็รีบเก็บซองอั่งเปาใส่กลับไปในกระเป๋าทันที “โอเคค่ะ!”