ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 125

สามีของซินจื่อเหมิงโกรธจนอกแทบจะระเบิด แต่ทำได้เพียงอดทน

เขายื่นมือทำท่าบอกให้พอ “พอแล้วผมไม่อยากทะเลาะกับคุณ แค่ทะเลาะกันก็เลยขายบ้านเนี่ยนะ ผมหมดคำจะพูดจริงๆ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่ปรึกษาผมสักคำ ไม่กลัวถูกคนอื่นหลอกงั้นเหรอ อีกเรื่อง คุณซื้อบ้านพักตากอากาศด้วยใช่ไหม เอากุญแจมาให้ผม”

ซินจื่อเหมิงยืนกอดอกเต็มไปด้วยพลังงานบางอย่าง

“ทำไมต้องให้คุณด้วย ไสหัวไป พวกคุณชอบอยู่ชนบทไม่ใช่เหรอ ก็ไปสิ!”

“ฉันก็เคยบอกคุณแล้วนี่ เงินของฉัน บ้านของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณแม้แต่สตางค์แดงเดียว”

ขณะนั้นเองแม่สามีของซินจื่อเหมิงยังไม่ทันมาถึงแต่กลับได้ยินเสียงเธอ

“นี่เป็นสินสมรส มันจะไม่เกี่ยวกันได้ยังไง ไม่ว่าจะเป็นบ้านหรือเงิน ครึ่งหนึ่งต้องเป็นของลูกชายฉัน”

แม่สามีของซินจื่อเหมิงจ้องมาที่ซินจื่อเหมิงด้วยความโกรธ

โมโหเธอมากเลยทีเดียว

อุตส่าห์อดทนรออยู่ที่ชนบทตั้งนาน ซินจื่อเหมิงก็ยังไม่ยอมมาอ้อนวอนให้กลับไป

มิหนำซ้ำยังเก็บข้าวเก็บของส่งกลับไปให้พวกเขา

ได้ข่าวว่าซื้อบ้านพักตากอากาศอีกด้วย!

ไม่ฟังคำแนะนำเลยจริง ๆ

โมโหจะบ้า!

“ฉันเหนื่อยแล้ว ยังไม่อยากทะเลาะกับเธอ เอากุญแจมาให้พวกเรา ฉันอยากกลับไปพักผ่อนสักหน่อย” แม่สามีของซินจื่อเหมิงพูดอย่างโกรธเคือง

ซินจื่อเหมิงปัดมือแม่สามีออก

เธอยิ้มแบบเยือกเย็น “อยากเข้าบ้านฉันก็ขอร้องฉันหน่อยสิ”

ซินจื่อเหมิงเหยียบรองเท้าส้นสูงกลับไปที่โซฟาอย่างไม่แยแส กลับมาก็เห็นซู่เป่ากับพ่อของเธอนั่งกินแตงโมเป็นผู้รับชมอย่างใจจดใจจ่อ

ซู่เป่าถึงขนาดปรบมือให้ “น้าซินอย่างเท่เลย”

ซินจื่อเหมิง“……”

“พวกเราไปกันเถอะ” ซินจื่อเหมิงเก็บคอมฯใส่กระเป๋า สีหน้าดูแย่

“อุตส่าห์อารมณ์ดี ๆ เสียบรรยากาศหมด”

มู่กุยฝานลุกขึ้นแล้วยกซู่เป่าขึ้นมาอุ้มอยู่ในอ้อมกอดด้วยมือเดียวอย่างง่ายดาย

พอเห็นซินจื่อเหมิงจะไปจริง ๆ สามีของเธอรู้สึกขายขี้หน้าขึ้นมา ว่าไล่หลังมาอย่างดุเดือด

“เยี่ยม เธอนี่มันเยี่ยมจริง ๆ วันนี้เธอออกจากประตูนี้ไป ฉันจะหย่ากับเธอแน่”

ซินจื่อเหมิงก็ไม่กลับไป ยกคอมฯไปเช็คบิลแล้วเดินจากไป

สามีของซินจื่อเหมิง“……”

เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

ได้แต่ตบหน้าบวมๆ แสร้งทำเป็นอ้วน แล้วก็จากไป

แม่สามีของซินจื่อเหมิงโกรธจนความดันขึ้นสูงปี๊ดหัวแทบจะระเบิด

“ไปหย่า! ไปหย่ากับเธอเดี๋ยวนี้” แม่สามีโมโหตะโกนออกมา

สามีของซินจื่อเหมิงเดือดสุด ๆ “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเธอเป็นคนหาเงินตลอด ถ้าหย่าแล้วพวกเราก็จะไม่ได้อะไรเลย”

ใครจะไปคิดว่าแม่สามีจะพูด “เป็นไปได้ยังไง แม่เคยถามทนายแล้ว ขอเพียงรายได้ที่ได้มาในระหว่างที่ยังเป็นสามีภรรยากันอย่างถูกกฎหมาย ไม่ว่าจะเป็นเงินที่แกหาหรือเธอหา ทั้งหมดถือว่าเป็นสินสมรส”

แม่สามีของซินจื่อเหมิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ต่อให้หลังแต่งงานแล้วแกไม่ได้หาเองแม้แต่สตางค์เดียว แต่เธอหาได้เท่าไหร่ก็เป็นของแกครึ่งหนึ่ง นี่ก็คือกฎ”

ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วไม่ว่าเธอจะซื้อหรือไม่ซื้อบ้านพักตากอากาศ ถึงอย่างไรก็ต้องแบ่งกันอยู่ดี

สามีของซินจื่อเหมิงดีใจทันควัน “จริงเหรอ แม่เคยถามแล้วเหรอ”

“แน่นอนสิ!”

ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ

ที่ทะเลาะกันแล้วเขาไม่กล้าหย่าจริง ๆ เสียที ก็เพราะว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมามันเป็นความผิดเขาเองที่ไม่เคยหาเงินเข้าบ้านเลยแม้แต่สตางค์แดงเดียว

เลยกลัวว่าถ้าหย่าแล้วจะไม่ได้ส่วนแบ่ง…

ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ

สามีซินจื่อเหมิงยิ้มอย่างเย็นชา

“เดี๋ยวผมจะไปฟ้องหย่า พอถึงตอนนั้นคอยดูว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน จะขอร้องผมยังไง”

รอเธอร้องไห้มากจนพอแล้ว ผมจะเมตตาแต่งงานกับเธออีกครั้ง

**

ทั้งสามคนเดินอยู่บนถนนด้านนอก