ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1233

พอเห็นพี่ชายปล่อยไก่ปุ๊บ ซูเหอเวิ่นที่รอเวลานี้มานานก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพทันที

ซูจื่อซีเอาโทรศัพท์ขึ้นมา ทำท่าทางจริงจัง…ถ่ายคลิปวิดีโออยู่

ซู่เป่ารีบเอามือขึ้นมาเช็ดหน้าของซูเหอเหวินอย่างลวกๆ แล้วเอ่ยว่า “ขอโทษค่ะ！ มือสั่นไปหน่อย！”

ซูเหอเหวินหลับตาแล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นไร”

ซู่เป่า “โอเค ทีนี้ถึงตาอีกข้างหนึ่งแล้ว”

ซูเหอเหวินกลัวว่าเธอจะมาถ่างตาเขาอีกรอบโดยไม่กล่าวเตือนล่วงหน้า เขาก็เลยไปจับมือเธอไว้ในขณะที่นิ้วของเธอกำลังกดอยู่ที่เบ้าตาของเขา

“อย่าสั่นสิ” เขาเอ่ย

ซู่เป่า “โอเค！ หนูไม่สั่นแล้ว！”

สั่นๆๆ…

พร้วด~

ล้างตาอีกแล้ว

ไม่เป็นไรๆ！ของดีๆ ไม่เสียดาย！

ซู่เป่ารีบจัดขวดหยกให้ตรง เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อกี้ทำให้สิ่งที่อยู่ในขวดหยกถึงกับหายไปประมาณหนึ่งส่วนสามเลยทีเดียว

ในขวดหยกนี้มี ‘น้ำหวานบริสุทธิ์’ เป็นน้ำที่สะสมและคั้นออกมาจากเกสรดอกไม้ในจิ่วโยว

เป็นที่รู้กันอยู่แล้วว่าคนธรรมดาไม่สามารถเข้าไปในจิ่วโยวได้ ไม่ต้องพูดถึงดอกไม้เลยเพราะมันเป็นสมบัติล้ำค่าที่หายากมาก

แต่น้ำเกสรดอกไม้ไม่ได้มีผลกับการบำเพ็ญของผีมากนัก (ซู่เป่าคิด) เพราะฉะนั้นเธอเลยไม่ได้รู้สึกเสียดายอะไร

ซู่เป่าปิดฝาให้สนิทแล้วก็ยื่นให้กับซูเหอเหวิน “พี่ใหญ่ คราวหน้าถ้าพี่รู้สึกปวดตาอีกก็หยิบอันนี้มาหยอดตานะ”

ซูเหอเหวินที่กำลังเอากระดาษทิชชู่เช็ดหน้าอยู่…ก็พยักหน้ารับ หลังลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกว่าจู่ๆ ของในห้องก็ชัดขึ้นมาในทันที

ก่อนหน้านี้ถึงแม้ว่าจะสายตาสั้นไม่มาก แต่พอมองระยะไกลในตอนกลางคืนก็รู้สึกว่ายังแอบมัวอยู่บ้าง

แต่ตอนนี้กลับชัดจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว เหมือนเอาโทรศัพท์มาแนบอยู่ตรงหน้าอย่างงั้นแหละ

ซูเหอเหวินสงสัย มันได้ผลดีขนาดนี้เลยเหรอ？เห็นผลทันตาเห็นสุดๆ！

แบบนี้ดูเหมือนแว่นตาจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

แต่เขายังคงชินกับการใส่แว่นตามากกว่า เพราะการใส่แว่นสามารถบดบังความรู้สึกบางอย่างจากแววตาของเขาได้ แถมยังทำให้เขาดูสุขุมมากขึ้นด้วย

ตอนนี้ซูเหอเหวินได้เริ่มเข้าไปทำงานที่ซูซื่อกรุ๊ป เริ่มฝึกงานเพื่อที่จะได้สืบทอดธุรกิจในอนาคต

ภาระอันใหญ่หลวงของตระกูลซูก็ย่อมต้องมีคนลุกขึ้นมา

ซูเหอเหวินที่อายุสิบห้าสิบหกยังดูอ่อนเยาว์เกินไป ยังดูไม่ผู้ใหญ่พอ ยังไงก็คงต้องใส่แว่น แต่อาจจะเปลี่ยนมันเป็นแว่นกันแสงแทน

“รีบนอนเถอะ！” ซูเหอเหวินทนไม่ไหวเอื้อมมือไปลูบที่หัวของซู่เป่า

พี่ใหญ่พอใจแล้ว ถึงแม้น้องสาวจะแค่มาช่วยเขา “หยอดตา” เพียงชั่วคราวเท่านั้น

แต่กลับได้ยินซู่เป่าบอกว่า “รอเดี๋ยว หนูยังไม่ได้ให้ของขวัญพี่ใหญ่เลย！”

ซูเหอเหวินเซอร์ไพรส์เล็กน้อย “อะไรเหรอ？”

ซูเหอเหวินเหล่ตามองเพื่อเตือน

หานหาน “…ถึงแม้ปากจะกินไปครึ่งหน้า แต่ปี่เซียะก็คงจะหน้าตาแบบนี้แหละเนาะ！ ต้องบอกเลยว่าน้องสาวแกะสลักอย่างเทพอ่ะ！！”

ซู่เป่ายกมุมปาก “…”

พี่สาวจะปลอมกว่านี้อีกไหม？

“เอาล่ะๆ กลับไปเถอะๆ” ซูเหอเหวินยืนขึ้นเตรียมจะอุ้มเสี่ยวสวินสวินออกไป

ตอนนี้ท่าทางการเดินของเขาดูมีแววท่านประธานใหญ่สุดๆ ทั้งสุขุมและเด็ดขาด

พี่ใหญ่จะไปจริงๆ แล้ว ทุกคนก็เลยต้องไปด้วย

ใบหน้าของซูเหอเวิ่นและหานหานดูซึมๆ ไม่อยากออกไป เพราะยังมีเรื่องอยากเมาท์กับน้องสาวอยู่อีกเยอะเลย！

เสี่ยวสวินสวินที่กำลังดิ้นๆๆ “？？？”

“อุแว้ๆๆๆ！”

พวกพี่ได้ของขวัญกันหมดแล้วเป่าๆ ล่ะ？

ทำไมเป่าๆ ไม่ได้ของขวัญ？！

เสี่ยวสวินสวินมองไปที่ซู่เป่าแล้วร้องอุแว้ๆ

-