ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1234

ซู่เป่าได้ยินเสี่ยวสวินสวินร้องไห้ก็ลนทันที “เป็นอะไรๆ！”

เสี่ยวสวินสวินน้ำตาคลอเบ้ายื่นมือไปหาซู่เป่าแล้วตะโกนร้อง “อุ้มๆๆๆ！”

ซู่เป่าอุ้มเขามาอยู่ในอ้อมแขน

“ไม่อยากไปเหรอ！” เธอมองไปทางซูเหอเหวิน “พี่ใหญ่ วันนี้เสี่ยวสวินสวินมานอนกับหนูได้ไหมคะ？”

ซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีพูดพร้อมกัน “ไม่ได้！”

เสี่ยวสวินสวิน “…？”

ซู่เป่าถึงกับงง “ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ？ ก็เขาร้องไห้งอแงไม่อยากไปนี่นา…”

ใบหน้าเล็กๆ ที่น่ารักน่าชังมีน้ำตาเปื้อนอยู่ ร้องไห้จนตาแดงก่ำ ซู่เป่าไม่เคยดูแลเด็กทารกมาก่อน แถมเด็กคนนี้ยังเป็นน้องชายของตัวเองอีกด้วย แน่นอนว่าเธอก็แอบเสียดายอยู่

ซูเหอเหวินทำหน้าเรียบๆ “ก็เขาเป็นเด็กผู้ชาย จะให้มานอนกับพี่สาวได้ยังไง”

ซูเหอเวิ่น “ใช่ๆ！ผู้ชายกับผู้หญิงต่างกัน！”

ซูจื่อซี “เห็นด้วย！”

หานหานก็เออออตาม “ใช่ๆ ไม่ดีกว่ามั้ง”

ขนาดเธอเป็นผู้หญิงและตอนมืดค่ำก็มีบ้างที่จะแอบมานอนกับน้องสาวอีก ถ้ามีเสี่ยวสวินสวินมาอีกคนก็ไม่พอน่ะสิ…

เสี่ยวสวินสวินทำท่าน้อยใจจนน้ำตาคลอขึ้นมา เขาก็เป็นแค่ทารกคนหนึ่งเท่านั้นเอง ไม่นับผู้ชายผู้หญิงหรอก！

เป่าๆ ไม่มีแบ่งเพศนะ！！

เด็กทารกที่น่าสงสารมองไปทางโน้นทีหนึ่ง ทางนั้นทีหนึ่ง จากนั้นก็มองไปที่ซู่เป่าแล้วร้องไห้งอแง

ซู่เป่าไม่รู้จะทำยังไงดี

ซูเหอเหวินหรี่ตามอง “ถ้ายังร้องอีก เดี๋ยวย่าก็มาหรอก”

พอได้ยินชื่อนายหญิงซูที่อยู่สูงสุดบนห่วงโซ่อาหารแล้ว เสี่ยวสวินสวินก็หยุดร้องทันที

.(｡•ˇ‸ˇ•｡).

ซู่เป่าส่งเสียงเอ๊ะ แล้วควานหาของที่อยู่ในแหวนอีกรอบ จากนั้นก็หยิบกระดิ่งลมออกมา แถมยังมีตุ๊กตาแขวนอยู่ด้วย

พอสะบัดเบาๆ ก็จะได้ยินเสียงกริ๊งๆ ไพเราะน่าฟังสุดๆ

เสี่ยวสวินสวินตาลุกวาว

ของขวัญ ของขวัญของเขา！คิกๆ！

แหวนของพี่สาวนี่ช่างเป็นหีบสมบัติจริงๆ！ เหมือนกระเป๋าโดเรม่อนเลย！

ซู่เป่าเอากระดิ่งลมวางไว้ในมือของเขา “นี่ไง อันนี้ของขวัญของหนูนะ รีบไปหลับเถอะ！ เป็นเด็กดีด้วยนะ！”

เธอหอมที่หน้าผากของเสี่ยวสวินสวิน

เสี่ยวสวินสวินถือกระดิ่งลมขึ้นมาแล้วยิ้มมีความสุข ทั้งๆ ที่น้ำตาบนใบหน้ายังไม่แห้งเลยด้วยซ้ำ

ซูเหอเหวินอุ้มเขามาแล้วเอ่ย “ซู่เป่าก็รีบไปเข้านอนเถอะ！”

ทุกคนต่างกล่าวราตรีสวัสดิ์ซึ่งกันและกันแล้วกลับห้องของตัวเอง

ตอนกลางคืนเสี่ยวสวินสวินไม่ได้นอนกับนายหญิงซู เพราะซูเหอเหวินคิดว่าคุณปู่คุณย่าแก่แล้ว กลัวว่าเดี๋ยวตอนกลางคืนคุณปู่จะนอนหลับสนิท แล้วถ้าเกิดเสี่ยวสวินสวินร้องกลางดึก คนที่ลำบากก็มีแต่คุณย่า

ซูเหอเวิ่น “…”

【แต่จะว่าไปพี่ใหญ่ได้ของขวัญตั้งสองชิ้นแน่ะ！ได้ทั้งยาหยอดตาและสร้อยคอ แถมสร้อยคอนั้นก็ไม่ธรรมดาซะด้วย ฉันรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายแปลกๆ ยังไงบอกไม่ถูก！】

ซูจื่อซี【กลิ่นอายนี้ดูแตกต่างจริงๆ ฉันรู้สึกถึงความลึกลับ】

ซูเหอเวิ่น【เห้อ พี่ใหญ่ได้ของดีแล้วยังทำเก๊กอีก แววตาความสุขแทบจะเอ่อล้นออกมาอยู่แล้ว ยังมาแกล้งทำเป็นสงบอยู่อีก】

ซูเหอเวิ่น【แอ้บขนาดนั้น อยากเห็นท่าทางตอนเขาทุลักเลจริงๆ！ พูดถึงแล้วฉันก็อยากเห็นท่าทางตอนที่เขาเห็นผีอยู่เหมือนกัน！】

【สมัยก่อนพี่ใหญ่ก็เคยเห็นผีอยู่นะ แต่หลังจากนั้นก็ไม่เห็นอีกเลย…แปลกมาก เป็นเพราะเขาโตขึ้นเหรอ？】

คนเขาพูดกันว่าดวงตาของเด็กนั้นสามารถมองเห็นบางสิ่งบางอย่างได้ และยิ่งโตขึ้นดวงตาก็ยิ่ง "ขุ่น" ขึ้นจนค่อยๆ มองไม่เห็นไป

【อยากเห็นตอนที่พี่ใหญ่ขายหน้าจริงๆ เลย ฮ่าๆๆ ดูจากภายนอกอาจดูนิ่งสงบ แต่ที่จริงแล้วลนสุดๆ！】

ซูจื่อซี【แคปหน้าจอ】

ซูเหอเวิ่น【…】

【เล่นผิดคนแล้ว！เล่นผิดคนแล้ว！ ไอ้ขยะเอ้ย กล้ามาแข่งกับฉันไหมล่ะ！】

ซูจื่อซี【ส่งถึงพี่ใหญ่สำเร็จ】

ซูเหอเวิ่น【…】

ที่บ้านตระกูลซูอันเงียบสงัด

จู่ๆ ที่ประตูห้องของหานหานก็มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดขึ้นมา มีคนแอบเปิดประตูออกมาเงียบๆ…