ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1235

หานหานชะโงกหัวแอบมองไปมา หลังยืนยันว่าทุกคนได้กลับไปที่ห้องตัวเองแล้วเรียบร้อย เธอก็รีบกอดหมอนแล้วตรงดิ่งไปที่ห้องของซู่เป่าทันที

ก๊อกๆๆ……

เธอเคาะประตูเบาๆ แล้วกระซิบเบาๆ ว่า “น้องสาว เปิดประตูให้หน่อย”

คุณย่าไม่อนุญาตให้เธอมานอนกับน้องสาว เพราะกลัวว่าเขาจะมัวแต่คุยกับน้องสาวจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน

วัยกำลังโต นายหญิงซูขอให้พวกเธอเข้านอนเร็ว

เพราะฉะนั้นเธอก็เลยต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ

ประตูห้องเปิดออกอย่างรวดเร็ว

ซู่เป่าเอ่ย “ว่าแล้วว่าพี่ต้องแอบมา！”

หานหานส่งเสียงชู่ว แล้วก็รีบมุดเข้าไปในห้องแล้วรีบปิดประตูทันที

จากนั้นก็วิ่งตรงดิ่งพร้อมทั้งหมอนของตัวเองไปที่เตียงของซู่เป่าแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก “อ้า~~”

“รอบนี้น้องสาวมาอยู่กี่วันเหรอ？” หานหานถาม

หันไปมองที่ซู่เป่าพร้อมหนุนหมอนไปด้วย

ซู่เป่านอนแผ่อยู่บนเตียงโล่งสบายสุดๆ พลางหลับตาแล้วพูดไปด้วยว่า “สอบเสร็จค่อยไป ยังมีอีกหลายเรื่องเลยล่ะ！”

ข้ายุ่งมากนะ！ยมโลกขาดเธอไปวันหนึ่งไม่ได้เลย！

หานหานเอ่ย “เห้อ เอาเถอะ…แล้วเธอทบทวนหรือยังล่ะ？ ถ้าสอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะ！ เดี๋ยวคราวหน้าฉันจะติวให้เอง”

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมาแล้วมองไปที่เธอด้วยสีหน้าสงสัย “แน่ใจนะว่าจะไม่ทำให้หนูล่มจมไปด้วยน่ะ？”

หานหานพูดอย่างเด็ดเดี่ยว “ไม่มีทางหรอก！ ถึงฉันจะล่มจมแต่ฉันไม่มีทางพาเธอล่มจมไปด้วยหรอกนะ แต่ถ้าเกิดไม่ทันระวังแล้วล่มจมขึ้นมา ยังไงฉันก็จะเป็นคนแรกที่เป็นฐานรองให้เธอ ไม่ทำให้เธอเจ็บแน่นอน”

“ฮ่าๆ！”

สองพี่น้องหัวเราะคิกคักไม่ต่างจากเด็กผู้ชายเลย สองพี่น้องนอนคุยกันกลางดึก หัวเราะเฮฮากันตามประสาวพี่น้อง พอโตขึ้นก็อาจจะพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องกลุ้มใจหรือความลับต่อกัน ซึ่งสิ่งๆ นี้เป็นอะไรที่พี่ชายหรือน้องชายไม่สามารถทดแทนได้

คุยไปคุยมาซู่เป่าก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว

หานหานก็ง่วงไม่ไหวเหมือนกัน แต่ก็ฝืนลืมตาไว้ไม่อยากนอนหลับ ยังอยากฟังเรื่องเล่ายมโลกที่น้องสาวเล่าอีก

เล่าถึงเคสแปลกๆ ในยมโลกหลังความตาย เล่าถึงการชกตูซื่อหวังจนปลิวเอย หรือเรื่องที่สู้กับฉินก่วงหวังยังไงเป็นต้น

หานหานชอบฟังเรื่องราวบู๊ๆ ของน้องสาวในยมโลกสุดๆ แถมตัวเธอเองยังตั้งตารอฟังสุดๆ

แต่ง่วงไม่ไหวจริงๆ…

ก่อนที่จะนอนหลับ หานหานยังดึงผ้าห่มมาแล้วห่มให้ซู่เป่าลวกๆ อยู่เลย แถมยังไปกอดเธอใต้ผ้าห่มพร้อมตบๆ ที่ตัวเธออีกด้วย

“ระวังหนาวนะ…”

บ่นพึมพำในปากไปมา หลังจากนั้นไม่นานก็นอนหลับไป แถมตอนหลับยังเธอยังเตะผ้าห่มไปโดยไม่รู้ตัวแล้วเอาเท้าพาดอยู่บนตัวซู่เป่าอีกต่างหาก

“ครอกฟี้…ครอกฟี้…”

ข้างนอกมีลมหนาวเบาๆ แต่ในบ้านตระกูลซูกลับให้ความรู้สึกเต็มไปด้วยความอบอุ่น

วันรุ่งขึ้น

ซู่เป่าสะลึมสะลือตื่นขึ้นมารู้สึกเหมือนมีอะไรพาดอยู่บนหน้าเธอ

พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นมือของพี่หานหานนั่นเองที่พาดอยู่

“ตื่นๆ…” ซู่เป่าหลับตาแล้วผลักเธอ

หานหานพลิกตัว “ขออีกห้านาที”

เฉาเสี่ยวเหนียน “ไปๆๆ ใครจะมาบ้ากับพวกเธอ！พวกเราเป็นกลุ่มเด็กเนิร์ดพิชิตแอดมิชชั่นต่างหาก！ยังเหลือเวลาอีกสามพันกว่าวันจะถึงวันสอบแอดมิชชั้นแล้ว พวกเธอยังมีกระจิตกระใจมาเล่นอยู่อีกเหรอ？”

ทุกคน “…”

ทุกคนเฮฮาและมีความสุขกับการที่ซู่เป่ากลับมา

มีแต่หลันเสวี่ยเอ่อร์ที่ไม่ดีใจ ครั้งที่แล้วที่ซู่เป่ากลับมา เธอก็เป็นที่รักของชั้นเรียน…ถึงจะไม่ถึงขนาดเป็นที่รัก แต่อย่างน้อยทุกคนก็ชอบเธอ

แต่ตอนนี้ทุกคนกลับไม่สนใจเธอ

หลันเสวี่ยเอ่อร์กัดริมฝีปาก แต่ก็ไม่กล้าเล่นตุกติกอีก เพียงแต่ความในใจนั้นทั้งรู้สึกเจ็บแสบ ไม่ยุติธรรมและหดหู่ซึ่งมีแต่ตัวเธอเองเท่านั้นที่เข้าใจ

แถมตอนนี้อ้ายลี่ก็ไม่ค่อยจะคลุกคลีและเล่นกับหลันเสวี่ยเอ่อร์แล้ว เพราะที่บ้านไม่อนุญาตบอกว่าหลันเสวี่ยเอ่อร์นิสัยไม่ดี

แต่ก็อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญ “เห้อ กลับมาแล้วมีแต่คนไปล้อมรอบเธอ วุ่นวายจริงๆ”

หลันเสวี่ยเอ่อร์พูดเบาๆ “แล้วทำไงได้ล่ะ อย่าไปสนใจเลย”

อ้ายลี่มองเธอแวบหนึ่ง

หลันเสวี่ยเอ่อร์พูดอย่างจริงจังว่า “การเรียนต้องมาก่อนเป็นอันดับหนึ่ง！พวกเรามาตั้งใจอ่านหนังสือให้ดีกันเถอะ！”

อ้ายลี่ “…”

หลันเสวี่ยเอ่อร์พยายามหนักมากจริงๆ

ซู่เป่าไม่มาเข้าเรียนที่โรงเรียนตั้งหนึ่งเทอม เนื้อหาที่เรียนก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีอะไรยาก

ตอนนี้เธออาจตามไม่ทันก็ได้

เธอไม่กล้าไปยั่วโมโหซู่เป่าอีกแล้ว

แต่เธอจะต้องสอบให้ได้คะแนนดีกว่าซู่เป่าและชนะเธอให้ได้！