ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1249

เจียชิ่นหว่านตกใจ

ดวงตาคู่นั้นดูร้ายกาจมาก ถึงแม้ว่าตอนนี้เจียชิ่นหว่านจะเป็นผีแล้ว แต่ก็ยังตกใจกลัวอยู่ดี

“ใครน่ะ？！”

เธอรีบหันไปมอง ปรากฏเห็นผู้ชายคนหนึ่งหลบอยู่ตรงประตูทางออก เขาจ้องเขม็งไปที่วอร์ดผู้ป่วยโดยไม่พูดไม่จาอะไร

ตอนนี้เจียชิ่นหว่านเป็นผี แน่นอนว่าอีกฝ่ายย่อมไม่ได้ยินเสียงและมองไม่เห็นเธอ

เจียชิ่นหว่านรู้สึกคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้มาก นั่งนึกอยู่ตั้งนานถึงได้นึกออกว่าเขาเคยเป็นพ่อครัวในโรงเรียนอนุบาลมาก่อน…

เพราะเขาไม่ใช่ครู ปกติก็เลยไม่ค่อยได้เจอหน้ากัน เจียชิ่นหว่านจึงจําเขาไม่ได้ตั้งแต่แวบแรก

แต่พอนึกออกแล้วก็จำได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้เคยสารภาพรักกับเธออยู่ครั้งหนึ่ง แต่ถูกเธอปฏิเสธไป

หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินมาว่าพ่อครัวคนนี้ลาออกแล้ว เธอก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

“แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…” เจียชิ่นหว่านประหลาดใจ

ซู่เป่าได้สติแล้วก็เลยถามเธอไปว่า “จำเขาได้แล้วเหรอ？”

เจียชิ่นหว่านพยักหน้า “เขาเคยสารภาพรักกับฉันมาก่อน…”

เธอหยุดไปครู่หนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้ว “ถ้าพูดให้ถูกก็คงไม่ถือว่าเป็นการสารภาพรักมั้ง เขาแค่ถามฉันในวีแชทว่า “คุณมีแฟนหรือยัง？” แล้วฉันตอบไปว่าไม่มี แต่มีคนที่ชอบแล้ว”

“ตอนที่เขามาถามฉัน ฉันยังไม่รู้เลยว่านั่นคือการสารภาพรัก แต่หลังจากนั้นฉันก็เห็นเขาโพสต์ว่าไปสารภาพรักมาแล้วโดนปฏิเสธ…”

เจียชิ่นหว่านจึงคาดเดาว่าเขากําลังหมายถึงเธอ แต่นั่นจะนับว่าเป็นการสารภาพรักได้ยังไง？ เธอไม่ได้เป็นคนหลงตัวเองขนาดนั้น และก็คงไม่มีทางไปถามเขาตรงๆ ว่า “ที่คุณโพสต์หมายถึงฉันเหรอ？”

“ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ไม่ได้ข่าวคราวของเขาอีกเลย เขาลาออกตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ แค่บังเอิญได้ยินผ่านๆ ว่าพ่อครัวที่อายุน้อยที่สุดคนนั้นลาออกแล้ว”

หลังจากนั้นทั้งสองคนไม่ว่าจะออนไลน์หรือออฟไลน์ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย เธอไม่แม้กระทั่งจะเจอเขาอีกเลยด้วยซ้ำ

“เพราะฉะนั้นฉันถึงได้ตกใจไงล่ะว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง…”

ตอนที่เจียชิ่นหว่านและซู่เป่าคุยเรื่องนี้กัน ผิงหมิงก็ยังคงจ้องไปที่ประตูหน้าวอร์ดอยู่

ในขณะนั้นเองแฟนเก่าสาวของเจียชิ่นหว่านก็เดินออกมา สายตาของผิงหมิงถึงได้เคลื่อนไหว แล้วเปลี่ยนจากจ้องที่วอร์ดมาจ้องที่แฟนเก่าของเธอ

เขายังแอบสะกดรอยตามเธอไปอีกด้วย

เจียชิ่นหว่านตามไปทันที

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นดอกแดนดิไลอันต้นหนึ่งที่ลอยไปตามกระแสลม และตามต้อยๆ อยู่ข้างหลังเจียชิ่นหว่าน

งานหลักคือการฝึกฝนบำเพ็ญและพิจารณาเคสไปด้วย

เจียชิ่นหว่านตามไปตลอดทาง เห็นได้ชัดว่าผิงหมิงแอบเดินตามอ้ายเวยมาตลอดทาง

อ้ายเวยก็คือแฟนเก่าสาวของเจียชิ่นหว่าน ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าผิงหมิงแอบตามเธอมาด้วยซ้ำ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่…” เจียชิ่นหว่านรู้สึกอึ้ง

ขณะที่เธอรู้สึกมึนหัวอยู่นั้น จู่ๆ ผิงหมิงก็รับโทรศัพท์ “เอ่อ…ขอเปลี่ยนเวลา…”

“เปลี่ยนคนด้วย…”

“พรุ่งนี้พวกพี่มาที่สวนหย่อม xxx แล้วตรงไปที่บ้านของเธอเลยนะ”

“ฮ่าๆ…เธอจะปฏิเสธอะไรได้ ร่านขนาดนั้น ขนาดใส่เสื้อผ้ายังโชว์สะดือเลย คงอยากให้คนอื่นมองตัวเธอ”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น จนถึงตอนนี้ถึงได้พบว่าผิงหมิงเลวร้ายกว่าผีใจแคบอยู่มาก

เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจจนหายใจรดต้นคอเกือบต้องไปเฝ้าพญายมเสียแล้ว

และทันใดนั้นเขาก็ได้เห็นพญายมจริงๆ

ซู่เป่าสวมชุดเครื่องแบบพญายม “นั่งขัดสมาธิ” อยู่ข้างๆ เจียชิ่นหว่าน และมองมาที่เขาตาปริบๆ

ซูเหอเวิ่น “！！”

“พี่…พี่รอง！” ซูเหอเวิ่นถึงกับสูญเสียการควบคุมและไปเขย่าแขนซูจื่อซี

ซูจื่อซีขมวดคิ้วและในที่สุดก็ลืมตาแล้วทำสายตาเตือนเขา จากนั้นก็มองไปยังตึกที่อยู่ตรงหน้

อ้ายเวยอยู่บนชั้นสิบเก้าของยูนิตที่หนึ่ง อาคารที่หนึ่ง และผิงหมิงก็เฝ้าอยู่ที่บันไดหนีไฟของชั้นสิบเก้า

ซึ่งก็คือหน้าประตูของอ้ายเวย…

แต่ซูเหอเวิ่นกับซูจื่อซีเฝ้าอยู่ที่ชั้นยี่สิบของยูนิตที่สอง อาคารที่หนึ่งซึ่งสามารถมองเห็นบันไดชั้นสิบเก้าฝั่งตรงข้ามได้

ซูจื่อซีลดเสียงลงแล้วตำหนิเขา “ผีอะไร？ กลัวคนอื่นจะหานายไม่เจอหรือไง？”

ทำตัวเป็นเด็กไปได้ ไม่มีวันเรียนรู้ที่จะอยู่อย่างสงบและใจเย็น ไม่เหมือนเขาเลย

พอเห็นซูเหอเวิ่นยังคงแหงนหน้าจ้องไปที่ท้องฟ้า ซูจื่อซีขมวดคิ้วแถมยังคิดในใจว่าอย่างมากก็แค่เห็นผี แล้วยังไงต่อ ขนาดนี้แล้วยังไม่ชินอีกเหรอ

ปรากฏวินาทีต่อมา…

“！！”

น้องสาว？！