ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1255

ในขณะที่ซู่เป่ากำลังเหม่อลอย ก็ได้ยินเสียงประตูดังขึ้น!

ผิงหมิงและพวกต่างสะดุ้งตกใจจนไม่กล้าส่งเสียงดัง

“ปิดปากเธอไว้!” ผิงหมิงพูดขึ้นมา “ฉันจะไปดูเอง”

เขาเดินออกจากห้องนอน และไม่ลืมที่จะเก็บเก้าอี้ที่ล้ม กล้องทิชชู่ที่ตกมาไว้ที่เดิม จากนั้นจึงค่อยเปิดประตู

ปรากฎว่าสิ่งที่เห็นก็คือเด็กสองคน…พูดตามตรงก็คือวัยรุ่นหนึ่งคนกับเด็กหนึ่งคน แต่ก็ถือว่ายังเป็นเด็กทั้งสองคน

เขาอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปชั่วครู่

เด็กสองคนนี้หน้าตาคุ้นๆ…?

“มีธุระอะไร?” เขาแสดงสีหน้าดุร้ายขึ้นมา นึกว่าเด็กทุกคนจะกลัวหน้าตาดุร้าย และไม่กล้าถามอะไรมากมาย

ซูจื่อซีขมวดคิ้วถามขึ้นว่า “พวกเราได้ยินเสียงคนร้องขอความช่วยเหลือ”

ผิงหมิงรู้สึกรำคาญ “พวกแกฟังผิดไปแล้ว!”

ซูเหอเวิ่นพูดเสียงดังว่า “เป็นไปไม่ได้! เมื่อครู่ยังมีคนมาเคาะประตูบ้านของพวกเรา เคาะประตูไปพร้อมกับตะโกนว่าช่วยด้วย”

ผิงหมิงพยายามคิดอยู่ว่าเคยเห็นเด็กสองคนนี้ที่ไหน…วันที่เขาสะกดรอยตามเจียชิ่นหว่าน ผีใจแคบยังอยู่บนหัวของเขา เขาจดจ่ออยู่ที่เจียชิ่นหว่านคนเดียว ฉะนั้นจึงไม่ทันสังเกตว่ายังมีพวกซูเหอเวิ่นที่คอยสะกดรอยตามเจียชิ่นหว่านอยู่เหมือนกัน

เขารู้สึกเหมือนกำลังจะนึกอะไรได้ขึ้นมา ความรู้สึกแบบนี้ช่างทรมานใจเหลือเกิน อีกนิดเดียวเท่านั้น…

ต่อมาเมื่อได้ยินซูเหอเวิ่นถามขึ้นมาอีก เขาจึงนึกขึ้นมาได้ว่า

ที่แท้ก็เป็นเพื่อนบ้านข้างห้อง!

เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ายุ่งเรื่องของผู้อื่น!

“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อครู่ฉันกับแฟนสาวล้อเล่นกันเฉยๆ ขอโทษด้วยนะ ” ผิงหมิงจ้องมองซูเหอเวิ่นอย่างไม่ขยับตัว

ซูจื่อซีแค่ต้องการจะถ่วงเวลา ฉะนั้นจึงถามขึ้นอีกว่า “จริงเหรอ? งั้นนายก็เรียกแฟนสาวออกมาให้พวกเราเห็นหน้าหน่อย ถ้าเธอไม่เป็นอะไรพวกเราก็จะกลับไป”

ผิงหมิงจ้องเขม็งไปที่ซูจื่อซี “พวกแกเป็นใคร? ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ก็รู้จักหาเรื่องคนอื่นแล้วหรือ? ยังกล้าดีขอดูหน้าแฟนสาวของคนอื่น? ไปๆๆ ไสหัวไปไกลๆ!”

ซูจื่อซียังคงไม่ยอมลดละ

ซูเหอเวิ่นหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทำท่าจะโทรหาตำรวจ “ไม่ได้ ถ้าไม่ได้เห็นหน้าพี่สาวข้างบ้าน พวกเรารู้สึกไม่ไว้ใจ เสียงร้องขอความช่วยเหลือที่ดังขึ้นเมื่อสักครู่ฟังดูไม่เหมือนเป็นการล้อเล่น! พี่ชาย ถ้าไม่ออกมาพวกเราก็จะแจ้งตำรวจ!”

“ป้องกันไว้ดีกว่าแก้ไขที่หลัง ใบหน้าผู้ชายคนนี้ดูโหดร้ายมาก ถ้าเขาลงมือทำร้ายแฟนสาวของตัวเองล่ะ!? แม้ว่าลุงตำรวจจะมาถึงก็คงไม่ถือโทษพวกเรา！”

ผิงหมิง “…”

สิ่งนี้กลับเตือนสติเขาขึ้นมา โชคดีที่เด็กสองคนนี้ยังไร้เดียงสา ไม่ได้แจ้งตำรวจทันที และยังมาสอบถามเขาก่อน

โง่ชะมัด!

ผิงหมิงแอบหัวเราะเยาะเย้ย แต่ยังไงเขาก็ต้องแก้ไขปัญหานี้ จึงพยักหน้าเอ่ยขึ้นว่า “ได้ ฉันจะไปตามเธอออกมา พวกแกอย่าหนีไปไหนนะ”

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีจึงเฝ้ารออยู่ตรงนั้น

ในใจผิงหมิงบ่นด่าอย่างไม่หยุด เมื่อปิดประตูเดินเข้าไป ก็กลุ้มใจขึ้นมาว่าจะทำให้อ้ายเวยร่วมมือได้อย่างไร

คิดออกแล้ว!

เขากลับไปที่ห้องนอน เห็นพวกนั้นกำลังหัวเราะเฮฮากันอย่างตื่นเต้น ในใจกลับรู้สึกดูแคลนอย่างมาก

หันไปมองดูกล้องที่ตั้งอยู่ข้างๆ ยังดีที่สามารถย้อนกลับมาดูภายหลัง ถือว่ายังไม่พลาดสายตา เขาชอบดูสีหน้าที่หวาดกลัวของผู้หญิงต่ำช้า

“หยุดก่อนสักพัก!” เขาพูดขึ้น “ข้างนอกมีคนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านมาหา อ้ายเวย เดี๋ยวเธอออกไปอธิบายให้พวกเขาหายข้องใจหน่อย บอกไปว่าแค่ล้อเล่นกับแฟนเท่านั้น”