ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1261

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาซู่เป่าได้ลอยไปตามหมู่บ้านต่าง ๆ จากเหนือจรดใต้

เธอค้นพบว่าทุกบ้านมีการเซ่นไหว้ที่สืบตามาของตนเอง

บางที่จะนึ่งซาลาเปาแต่ละชนิด ครอบครัวที่ร่ำรวยก็จะนึ่งหัวหมู ไก่ เป็ด ห่าน และแน่นอนว่ามีทุกชนิด

บางที่ที่ค่อนข้างยิ่งใหญ่จะไปไหว้ที่ศาลบรรพชน บ้างก็ไปไหว้ที่ศาลเจ้าที่ ทำกันอย่าง ‘เรียบง่าย’ หลังจากฆ่าเป็ดไก่ที่บ้านแล้วก็จะนำออกไปวางแล้วจุดธูปหนึ่งดอก

ชีวิตที่มักจะเต็มไปด้วยความยุ่งวุ่นวายและความทันสมัย เมื่อใกล้ถึงวันสิ้นปี ดูเหมือนจะกลับไปสู่วิถีเดิมได้ทันที ความจริงใจแบบแต่ก่อน การอธิษฐานและหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวัง...

อารยธรรมที่ดูเหมือนจะหายไปนั้นคงอยู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง

สิ่งที่เธอรู้สึกไม่ได้ในตอนแรก เธอก็ค่อย ๆ รู้สึกได้ และเข้มข้นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเวลาผ่านไป

มีไอหยินอยู่ในยมโลก แต่ไม่มีไอเทพในสวรรค์และโลก แต่ไอเทพก็เป็นเพียงแค่ ‘พลัง’ จริง ๆ หรือ

มรดกตกทอดที่มีอยู่ในแม่น้ำแห่งอารยธรรมมานับพันปีก็เป็น ‘ไอเทพ’ ชนิดหนึ่งเช่นกัน

“มีคนบอกว่าลัทธิเต๋าแทบจะไม่มีเหลืออยู่แล้ว วัฒนธรรมส่วนใหญ่ที่ทุกคนได้สัมผัสคือวัฒนธรรมทางพุทธศาสนา แม้กระทั่งราศีตะวันตกและไพ่ทาโรต์...”

สิ่งเหล่านี้มีความทันสมัยกว่า ใจกว้างกว่า และไม่เหมือนกับ ‘ระบบศักดินาเก่าแก่’

แต่แท้จริงแล้วลัทธิเต๋ายังคงสืบทอดกันมา

เรื่องยมโลกเป็นของลัทธิเต๋า และเหยียนหลัวหวังก็ขึ้นอยู่ในระบบนี้ ดังนั้นสิ่งที่ซู่เป่ารู้สึกในตอนนี้จึงเป็นพลังที่สืบทอดกันมา

“ไม่คิดว่าพลังเหล่านี้จะยังสะท้อนมาที่หนู…”

ซู่เป่าลอยอยู่ในอากาศและเอื้อมมือออกไปรวบดอกไม้ไฟ ประกายไฟส่องสว่างบนใบหน้าของเธอ ทำให้เธอดูมีชีวิตชีวามาก

ทันใดนั้นแสงสีทองก็ส่องขึ้นมาในระยะไกล และดวงตาของซู่เป่าก็หรี่ลง

“นี่ไง...”

เธอรีบบินเข้าไปทันที

วัดเล็ก ๆ ในหุบเขา

ลานทั้งสองตั้งซ้อนกัน บ้านอิฐสีฟ้า แม้ว่าจะไม่สวยงามและมีสไตล์เท่าบ้านสไตล์ตะวันตกหลังเล็ก ๆ ในหมู่บ้านก็ตาม แต่กลับมีเสน่ห์เรียบง่าย

ลานสะอาดมาก ด้านหลังลานเป็นป่าไผ่ แม้จะอยู่ทางใต้แต่ก็ยังคงหนาวมากและอุณหภูมิก็ยังต่ำกว่าในภูเขาอีกด้วย

พระภิกษุสวมชุดเก่าและเสื้อคลุมตัวหนา บ้านเรือนนับพันหลังเต็มไปด้วยแสงไฟ แต่สถานที่แห่งนี้กลับสะอาดมาก

ใต้ชายคาหน้าต่าง เขาชงชาไว้หนึ่งกาและกำลังฝึกเขียนพู่กัน รูปแบบตัวอักษรนั้นทั้งมีพลังและมีชีวิตชีวา แม้แต่คำก็สื่อถึงความพอใจกับสภาวะตอนนี้

ซู่เป่ารู้สึกเงียบสงบอย่างแท้จริง

“โชคชะตานำพาโยมมาที่นี่ เชิญนั่งลงก่อนเถิด”

ชายคนนั้นวางพู่กันลงแล้วมองด้วยสีหน้าที่ใจดี แววตาอ่อนโยน และอายุที่แก่มากแล้ว

ซู่เป่าประหลาดใจ “ท่านเห็นหนูด้วยเหรอคะ”

ชายชรายิ้มเล็กน้อย “มองเห็นได้หากถูกลิขิตไว้”

ซู่เป่ารู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นฟังดูลึกลับ แต่เธอก็ยังลอยเข้าไปนั่งขัดสมาธิที่โต๊ะน้ำชาอย่างสุภาพ