ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1262

ชายชรามองเธอด้วยใบหน้าที่ใจดี เขาไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมาพูดเรื่องพระพุทธศาสนากับผี และยังเป็นเด็กแบบนี้อีก

“มีดที่พุทธศาสนาพูดถึงนั้นไม่ใช่มีดสำหรับฆ่าคนจริง ๆ มันหมายถึงเจตนาร้าย คำพูดหยาบคาย การกระทำชั่วช้า รวมถึงความคิดฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ สับสน กลับหัวกลับหาง แบ่งแยก และยึดมั่น”

“ถ้าสามารถละทิ้งความลุ่มหลงมัวเมา ความอาฆาตพยาบาท และความคิดฟุ้งซ่านเหล่านี้ได้ นั่นก็คือพุทธ พุทธของตัวเอง”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็เข้าใจอะไรบางอย่าง

เหมือนกับที่เธอได้เห็นมาก่อน ความทุกข์ในชีวิตมีสี่ประการ คือ ปล่อยวางไม่ได้ ไม่เต็มใจจาก มองไม่ออก และไม่สามารถรับได้

หากมองผ่านสี่ข้อนี้ไปได้ จิตวิญญาณของคุณจะได้รับความสงบสุขที่แท้จริง

“ที่แท้สิ่งที่ท่านผู้เฒ่าพูดถึงพุทธแท้พุทธเทียมก็คือแบบนี้นี่เอง!” ซู่เป่าเข้าใจในทันที

ชายชรายิ้มเล็กน้อย “ทุกวันนี้ ผู้ที่นับถือศาสนาพุทธจำนวนมากมักดิ้นรนอยู่ในห้วงแห่งความทุกข์ ปากพูดอมิตาพุทธ แต่กลับทำสิ่งที่คนอื่นเห็นแย้งไม่ได้”

“ยังมีคนที่นับถือศาสนาพุทธอีกมากมาย และเก็บเงินเพื่ออธิษฐานแทนผู้อื่น เก็บเงินเพื่อช่วยปัดเป่าทุกข์แทนผู้อื่น และเก็บเงินเพื่อแนะนำผู้คนให้พ้นทุกข์”

“และยังมีคนที่ไม่ร้องขอการตอบแทน หัวแข็ง ซึ่งเป็นความดื้อรั้นในตัวเอง”

“ความดีและความชั่วอยู่ในความคิดหนึ่ง พุทธศาสนาก็อยู่แค่ในความคิดหนึ่งเช่นกัน”

ซู่เป่าส่ายหัว “...”

เธอรู้สึกว่าสิ่งที่ชายชราพูดนั้นลึกซึ้งมากเหมือนกับในนิยายบำเพ็ญเซียนของแม่ ผู้เขียนกล่าวถึงสิ่งต่าง ๆ มากมายที่น่าทึ่งมาก ๆ แต่จริง ๆ แล้วผู้เขียนเองก็ไม่เข้าใจ

“หนูเข้าใจแล้ว” ซู่เป่าส่ายหัวเล็ก ๆ “ขอบคุณท่านผู้เฒ่านะคะ”

ชายชราหัวเราะ “เข้าใจจริง ๆ หรือ”

ซู่เป่ากล่าว “อืม...แล้วทำไมถึงคิดว่าไม่เข้าใจล่ะคะ”

ชายชราและเด็กน้อยต่างมองหน้ากันแล้วยิ้ม ไม่มีใครพูดอะไรหลังจากนั้น มีเพียงชาที่เย็นลงถ้วยแล้วถ้วยเล่าด้านหน้าซู่เป่า ชายชรารินชาทีละถ้วยให้เธออย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย

ก่อนรุ่งสางเป็นช่วงเวลาที่หนาวที่สุดของวัน มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นในป่าไผ่หลังลาน หิมะกำลังตกลงมา

ซู่เป่าถามด้วยความประหลาดใจ “ที่นี่ก็มีหิมะตกเหรอคะ ที่นี่เป็นทางตอนใต้นี่นา”

ชายชราทอดถอนใจ “ใช่ ที่นี่ก็มีหิมะตกเหมือนกัน บางครั้งบางคราว...ปีนี้คงหนาวหน่อย”

ซู่เป่าพยักหน้า ยืนขึ้นและขอบคุณอย่างสุภาพ “ขอบคุณท่านผู้เฒ่าที่รินชาให้หนู บ๊ายบายค่ะ! เราอาจไม่ได้เจอกันอีกในอนาคต แต่ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ!”

ชายชรายิ้มและส่ายหัว “บางทีเราอาจจะได้พบกันอีกครั้งในเร็ว ๆ นี้”

ซู่เป่า “?”

เธอไม่เข้าใจแต่ก็ต้องกลับแล้ว พรุ่งนี้เป็นวันตรุษจีน และในใจเธอก็เอาแต่คิดถึงคุณยาย

ชายชราไปส่งเธอที่ประตูและเฝ้าดูเธอจากไป

ซู่เป่าล่องลอยไปไกล แต่เมื่อมองย้อนกลับมาก็ยังคงเห็นแสงสีทองรวมถึงชายชราที่ยังคงยืนอยู่ใต้ชายคา

ไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของเขาได้ชัดเจนอีกต่อไป แต่รูปร่างของเขากลับชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าเขากำลังเฝ้าประตูของเขา...ประตูแห่งพุทธศาสนา

บางสิ่งในใจของซู่เป่าผ่อนคลายลง แม้จะไม่สามารถพูดได้ว่าตรัสรู้โดยสมบูรณ์ แต่กลับได้ครุ่นคิดและเปิดกว้างกับสิ่งต่าง ๆ ประสบการณ์ที่ผ่านมามากมายและพันธนาการความดีและความชั่วในจิตวิญญาณ วันนี้ได้ถูกปลดล็อคโดยชายชราแล้ว

เขตแดนทะยานขึ้นด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า