ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1263

ซู่เป่ารีบกลับมาที่ตระกูลซู

ร่างที่แท้จริงของเธอได้มาถึงโลกมนุษย์แล้ว แต่ด้วยเหตุผลบางประการ มันได้ถูกผนึกไว้ในที่แห่งหนึ่ง...

เธอต้องการเลื่อนขั้น เธอจึงไม่สามารถให้ร่างอยู่ในยมโลกและให้วิญญาณอยู่ในโลกมนุษย์ได้ ดังนั้นเธอจึงรีบกลับร่างเมื่อสองสามวันก่อน จากนั้นจึงเชื่อมจุดวาร์ปอย่างรวดเร็วและกลับไปที่ตระกูลซู...

ในเวลานั้นสมาชิกในครอบครัวของเธอหลับหมดแล้ว เธอออกมาจากตระกูลซูคนเดียว ต่อมาเธอก็รู้สึกอย่างคลุมเครือว่าการเลื่อนขั้นนี้จะต้องให้จิตท่องไปในแดนพุทธภูมิมันจึงจะสำเร็จ และต้องรีบหาสถานที่สำหรับนั่งสมาธิ

ย่านหนึ่งในจิงตู

ลานเล็ก ๆ เก่า ๆ ตั้งตระหง่านท่ามกลางสายลมและหิมะ โดยมีหิมะสีขาวปกคลุมบนสันกำแพง และสามารถมองเห็นผนังอิฐสีแดงได้จาง ๆ

ด้านข้างของลานมีต้นไม้สูงใหญ่ต้นหนึ่ง บนต้นไม่มีใบไม้แม้แต่ใบเดียว กิ่งก้านที่แข็งแรงวาดเป็นภาพวาดหมึกท่ามกลางหิมะสีขาว หิมะสีขาวตกลงบนกิ่งก้าน ก่อให้เกิดความงดงามที่ต่างออกไป

ไฟในสนามเปิดขึ้นราวกับรอใครสักคนกลับมา

ซู่เป่าทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ แล้วก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าซืออี้หรันนั่งอยู่ข้างใน เขานอนลงอย่างสบาย ๆ และคลุมด้วยผ้าห่มลายดอก

ซืออี้หรันกำลังพลิกหนังสือเรียน ความรู้นั้นเหมือนกับน้ำ และหนังสือก็เหมือนกับกรวยที่เทลงในสมองของเขาทีละช้อนทีละช้อน

“พี่อี้หรัน!” ซู่เป่าตะโกน

ซืออี้หรันหันหน้ามาและถอนหายใจด้วยความโล่งอก “กลับมาแล้วเหรอ”

เขาลุกขึ้นยืน รูปร่างสูงโดดเด่น และบ้านหลังเก่าก็ดูคับแคบขึ้นมา

ซู่เป่าตะลึง “พี่รู้ได้ยังไงว่าหนูอยู่ที่นี่”

ซืออี้หรันนิ่งไปชั่วครู่และยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “บังเอิญเจอน่ะ”

มีแค่เขาที่บังเอิญขนาดนี้

เห็นว่าที่นี่มีบางอย่างต่างออกไปเข้าพอดี จึงเดินมาดูอีกรอบและสุดท้ายก็เจอเธอ

มีแค่คนเท่านั้นและไม่รู้ว่าวิญญาณไปไหน

ซืออี้หรันกังวล ดังนั้นเขาจึงมาเฝ้าที่นี่ไว้ตลอด ในระหว่างนี้เขายังให้คนนำหนังสือเรียนและของอื่น ๆ ของเขามาด้วย

ซู่เป่าเอียงคอ “มันเป็นเรื่องบังเอิญจริง ๆ เหรอ”

ซืออี้หรันอยากจะเอื้อมมือไปแตะจมูกของเธออย่างขำ ๆ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องชายหญิง ตอนนี้ทุกคนก็โตกันหมดแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่จะไม่สามารถแตะเธอตามอำเภอใจได้อีก

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่กลัวว่าจะมีคนอยู่ที่นี่เหรอ” ซืออี้หรันถาม

ซู่เป่าเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับการกลับมาของตัวเอง และพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นกำลังรีบ อีกอย่างหนูรู้ว่าจะไม่มีใครมาที่บ้านเก่าหลังนี้”

ซืออี้หรันประหลาดใจ “เธอรู้ได้ยังไง”

ซู่เป่ายิ้มเล็กน้อยแล้วตอบ “ตอนหนูมาที่นี่ ปู่กับย่าของที่นี่เพิ่งจากไป”

คนแก่สองคนทยอยจากไปทีละคน พวกเขามีลูกสาวเพียงคนเดียว ลูกสาวไปบ้านสามีเพื่อเฉลิมฉลองปีใหม่ และแน่นอนว่าเธอจะไม่กลับมาอีก