ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1264

“ลุงใหญ่!” ซู่เป่าทั้งตกใจและดีใจ “ทำไมลุงใหญ่ถึงมาที่นี่ได้คะ”

ซูอีเฉินเหลือบมองซืออี้หรันและพูด “เขาเป็นคนติดต่อฉัน”

เรื่องที่ซู่เป่าอยู่ที่นี่ ซืออี้หรันเองก็กลัวจะสะเพร่า ดังนั้นเขาจึงติดต่อเฉพาะซูอีเฉินเท่านั้น

แม้ว่าซูอีเฉินจะไม่เข้าใจว่าทำไมซู่เป่าถึงไม่ไป ‘หลับลึก’ ที่บ้านตระกูลซู แต่กลับมาอยู่ที่นี่แทน แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

กลัวว่าหญิงชราจะเป็นห่วง เขาจึงบอกแค่ไปทำงานที่บริษัททุกวัน และเข้ามาดูว่าซู่เป่าตื่นแล้วหรือยัง แม้ว่าซืออี้หรันจะบอกว่าซู่เป่าจะโทรหาเขาตอนตื่นแล้ว แต่เขาก็ยังคงมา

“ขอบคุณนะพี่อี้หรัน!” ซู่เป่าขอบคุณอย่างจริงใจ “ถึงตอนนั้นหนูจะไปสวัสดีปีใหม่พี่นะ!”

ซืออี้หรันรีบพยักหน้าทันที “อื้ม!”

ซูอีเฉินที่อยู่ข้าง ๆ “...”

เธอก็น่าจะลังเลสักหน่อย

ซืออี้หรันช่วยซู่เป่าเปิดประตูรถและปิดประตูให้หลังจากที่เธอขึ้นรถไปแล้ว

“งั้นบ๊ายบายนะคะ!” ซู่เป่ายื่นหัวออกมานอกหน้าต่างแล้วโบกมือให้เขา

ซืออี้หรันตอบ “บ๊ายบาย!”

ซูอีเฉินพยักหน้าให้เขาเป็นการขอบคุณ แล้วรถก็ขับออกไปอย่างช้า ๆ

ด้านนอกมีหิมะตกหนัก เสียงพายุหิมะดังหวีดหวิว ซืออี้หรันยืนอยู่ริมถนนและมองดูรถขับออกไปไกล หลังจากนั้นไม่นานหิมะก็ตกลงบนไหล่ของเขา

“คุณชายน้อย รีบขึ้นรถเถอะครับ”

ซืออี้หรันครางตอบรับ และขึ้นรถจากไป

**

ซู่เป่าอยากกลับบ้านมาก และในที่สุดรถก็มาถึงบ้านตระกูลซู

เมื่อเห็นรถของซูอีเฉินกลับมา ทุกคนก็ไม่ได้คาดหวังอะไร

“อ้าว ก็แค่พี่ใหญ่กลับมา”

“อ้อ พี่ใหญ่เลิกงานแล้ว...ไม่มีอะไรน่าดูหรอก”

“ฉันจะขึ้นข้างบนไปจัดการอะไรหน่อย”

ซูเหอเวิ่น ซูจื่อซี และเหยาหลิงเยว่ตามซูจิ่นอวี้ ดวงตาทั้งสามคู่มองอย่างแน่วแน่

ซูจิ่นอวี้ “มองฉันทำไม พ่อ/สามี/ลุงใหญ่ของพวกเธอกลับมาแล้ว”

ซูเหอเวิ่น “พ่อผมก็แค่กลับมา มีอะไรแปลกตรงไหน”

ไม่ได้พาน้องสาวกลับมาด้วยนี่

ซูจื่อซี “อา ซู่เป่าไปไหนกันแน่”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ใช่ ๆ ซู่เป่าล่ะ?

ซูจิ่นอวี้ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันก็รอเหมือนกับพวกเธอไม่ใช่เหรอ พวกเธออย่าเผยความลับนะ เดี๋ยวแม่จะยิ่งกังวล”

เธอมองลงไปชั้นล่าง นายหญิงซูยังคงนั่งอยู่ริมหน้าต่างมองดูพายุหิมะด้านนอกและบ่นพึมพำ

“พายุหิมะหนักขนาดนี้จะขวางทางกลับบ้านของซู่เป่าและอวี้เอ๋อร์ไหม”

“อ้าว...มืดแล้ว วันนี้คงไม่กลับมาแล้วแหละ...”

ซูจิ่นอวี้แค่รู้สึกเศร้า

เดิมทีตระกูลซูก็ครึกครื้นอยู่แล้ว ยิ่งมีคนมากขึ้นจึงยิ่งคึกคักมากกว่าปกติ

และในตอนนี้ก็คึกคักมากขึ้นจริง ๆ

เสียงของเสี่ยวสวินสวินดังขึ้นเป็นคนแรก ทันทีที่ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นและพูดว่าเซอร์ไพรส์ก็รีบคลานเข้ามาหา “พี่ฉาว พี่ฉาว พี่ฉาวววว!”

ซูเหอเวิ่นและหานหานรีบลงไปชั้นล่าง ตามด้วยซูจื่อซี ส่วนซูเหอเหวินอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่างอยู่ก่อนแล้ว และแม้ว่าเขาจะเดินอย่างช้า ๆ เข้ามาแต่เขาก็เป็นคนแรกที่ไปถึงซู่เป่าก่อน

“น้องสาว!” ซูเหอเวิ่นกอดซู่เป่าแน่น ภายในใจรู้สึกโล่ง “ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!”

หานหานผู้แรงเยอะย้ายซูเหอเวิ่นออกไปและกอดซู่เป่า “โอ๊ย ฉันคิดถึงเธอแทบตาย!”

ฟิ้ว

ซูเหอเวิ่นถูกโยนออกไปอีกทาง

เขาโกรธมากจนอยากจะเตะหานหาน ตอนนี้หานหานไม่เพียงแต่สูงกว่าเขามากเท่านั้น แต่ยังแข็งแกร่งกว่าเขาอีกด้วยหลังจากกินยาเพิ่มพลังเข้าไป ทำเขาโกรธมากจริง ๆ

แต่สุดท้ายเสี่ยวสวินสวินก็ชนะ

ซูเหอเหวินอุ้มเสี่ยวสวินสวินไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดว่า “ซู่เป่า เสี่ยวสวินสวินอยากให้เธออุ้ม”

เสี่ยวสวินสวิน “พี่สาว...พี่สาวววว!”

เขาออกเสียงชัดขึ้น

ซู่เป่ารับมาทันที

เสี่ยวสวินสวินมองดูเหล่าพี่ชายพี่สาวและเผยรอยยิ้มแห่งชัยชนะ

หานหานและคนอื่น ๆ “...”