ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1270

ซู่เป่ารู้สึกเจ็บปวดหัวใจมาก ถูกบีบรัดจนเจ็บสุด ๆ

เธอแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และสะอื้นไห้ “ค่ะ หนูจะช่วยลุงเจ็ดจัดระเบียบให้นะคะ”

ทันใดนั้นซูอวิ๋นเจาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและรู้สึกมีความสุขขึ้นมาอีกครั้ง “เธออย่าบอกนะว่าลุงยังไม่ได้สวมชุดทหารกลับบ้านน่ะ!”

“ซู่เป่าต้องช่วยลุงเจ็ดจัดระเบียบหน่อยนะ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ค่ะ”

มือของเธอลูบไปบนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดและโคลน ลูบกระเป๋าเสื้อและปกเสื้อที่ยุ่งเหยิงให้เรียบ และดึงเสื้อผ้าที่มีรูขนาดใหญ่ให้เรียบตึงเพื่อทำให้เป็นเสื้อผ้าใหม่

เธอยกมือขึ้นจับใบหน้าของลุงเจ็ด ถูช้า ๆ ให้รอยแผลเป็นทั้งหมดบนใบหน้าของเขาออกไป และใบหน้าที่เป็นเนื้อแหว่งก็กลับคืนสู่ความหล่อเหลาดังเดิม

นิ้วของเขาก็ถูกไฟไหม้จนเป็นสีดำเล็กน้อย ซู่เป่าจับมือเขาไว้เพื่อให้มือของเขากลับคืนสู่สภาพเดิม

ซู่เป่าทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จัดระเบียบทีละเล็กทีละน้อย และกลั้นน้ำตาไม่ให้หยดลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า พยายามอย่างหนักที่จะยิ้มออกมาเหมือนปกติ

“ลุงเจ็ดสวมชุดนี้แล้วดูดีมากเลย!” ซู่เป่าชื่นชม

ซูอวิ๋นเจายกมือขึ้นและมองดูตัวเอง สัมผัสใบหน้า ตรวจสอบเสื้อผ้าของตัวเอง และพูดอย่างภาคภูมิใจ “อยู่แล้ว! มาตรฐานความดูดีที่ประเทศเคยทดสอบ จะไม่หล่อได้ไงล่ะ”

ซู่เป่าอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เธอสูญเสียการควบคุม ควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วจริง ๆ

ที่ผ่านมาเธอยิ้มเมื่อมีความสุขและร้องไห้เมื่อเศร้า เป็นครั้งแรกที่เธอเต็มไปด้วยความเศร้าแต่กลับต้องยิ้มออกมา

ยากมาก ๆ...

จี้ฉางที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขาทั้งคู่เฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ

เมื่อซู่เป่าเห็นเขา ก็อดไม่ได้ที่จะทรุดตัวลง “ท่านอาจารย์ นี่มันยากเกินไป นี่มันยากเกินไปสำหรับหนู...”

“น้ำตาก็ควบคุมไม่ได้ หนูควบคุมมันไม่ได้เลย ท่านอาจารย์ช่วยหนูด้วย ฮือ ๆ…”

ซู่เป่านั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นด้วยความเจ็บปวด และขดตัวลงอย่างช่วยไม่ได้

ซูอวิ๋นเจาแสบจมูก “ซู่เป่า...”

หัวใจของจี้ฉางเจ็บปวดมาก เขาก้าวไปข้างหน้าและกอดเธอเบา ๆ คลุมเธอไว้ทั้งตัว ปกปิดเธอจากเกล็ดหิมะที่ค่อย ๆ โปรยปรายลงมา

“เด็กดี อย่าร้องไห้นะ” จี้ฉางวางฝ่ามือใหญ่ไว้บนหลังของเธอ และแสงสีทองก็สว่างขึ้นทีละดวง “ไม่เป็นไร การพรากจากกันนั้นก็เพื่อกลับมาพบกันใหม่ที่ดีขึ้น”

เสียงร้องไห้อู้อี้ของซู่เป่าดังออกมาจากในอ้อมแขน และไหล่เล็ก ๆ ของเธอก็สั่นเทา

จี้ฉางนำแสงทองแผ่คลุมไปบนร่างกายของเธออย่างอดทน “ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว...”

ในเวลานั้นเอง เสียงของนายหญิงซูก็ดังมาจากในบ้าน “ซู่เป่า... ซู่เป่า?”

ซู่เป่าลุกขึ้นยืนทันที น้ำตาบนใบหน้าและดวงตาสีแดงก่ำนั้นยากที่จะปกปิดได้ เธอพูดอย่างกังวล “ทำยังไงดี”

ซูอวิ๋นเจาก็กังวลเช่นกัน “เอ่อ หรือว่าเราจะซ่อนตัวกันก่อน!”

ทั้งลุงและหลานต่างตื่นตระหนกเล็กน้อย และซูอวิ๋นเจาก็ยังดูเหมือนก่อนเสียชีวิตเช่นเดิม

จี้ฉางปัดแขนเสื้อด้วยความรักและทะนุถนอม เมื่อแขนเสื้อกว้างถูกปัดไป ใบหน้าเล็ก ๆ ของซู่เป่าก็กลับมาขาวกระจ่างใสและอมชมพูเล็กน้อย

“ไม่เป็นไร เข้าไปเถอะ!” จี้ฉางพูด “อย่าปล่อยให้คุณยายของเจ้าต้องกังวล”

ซู่เป่ารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย ฝืนอดทนต่อความเศร้า และค่อย ๆ สงบลงจากการปลอบโยนของท่านอาจารย์