ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1271

ซูอวิ๋นเจามองสมาชิกในครอบครัวที่อยู่ข้างหน้าเขา พ่อแม่ของเขาดูกังวล และพวกพี่น้องของเขาก็ส่งสายตาล้อเลียนเล็กน้อยมาให้

เหมือนกับกำลังพูดว่า เด็กบ้าโชว์ก้นร่อนจ้อนในตอนเด็กนั้นโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว และตอนนี้เขาก็ดูเป็นแบบนั้นจริง ๆ...

ซูอวิ๋นเจาอดที่จะตาแดงไม่ได้

“ทำความเคารพ!”

เขาแต่งกายด้วยชุดทหาร ยืดลำตัวตรง แสดงความเคารพแบบทหารด้วยท่าทางเคร่งขรึมไปทางพ่อและแม่

เขาติดค้างพ่อกับแม่ไว้มาก แต่โชคดีที่พวกพี่ชายทุกคนอยู่ที่บ้านและได้เป็นลูกกตัญญูแทนเขาแล้ว...

ดวงตาของซูอวิ๋นเจาแดงเล็กน้อย และพูดเสียงแหบแห้ง “พ่อกับแม่ เหนื่อยแย่เลยนะครับ”

เมื่อหันไปทางพวกพี่ ๆ ของตัวเอง ก็มีก้อนจุกอยู่ที่ลำคอ “รบกวนพวกพี่ด้วยนะ”

ซูอี้เซินส่งเสียงชู่ “กล้าจะทิ้งผมไว้เลยเหรอ”

ซูอวิ๋นเจาวางมือลงและยิ้มทั้งน้ำตา “ไม่ ฉันแค่คิดว่านายอายุน้อยที่สุด เราดูแลนายตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เลยไม่ได้พานายไปด้วย”

ซูอี้เซินทำเสียงไม่เข้าใจ “กำลังดูถูกใครอยู่”

คุณท่านซูถอนหายใจอยู่ลึก ๆ แม้ว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับงานของซูอวิ๋นเจา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขากลับมาในชุดทหาร

ดวงตาของเขาร้อนผ่าวเล็กน้อย อาจเพราะตัวเองรู้สึกขายหน้า จึงรีบสั่งสอนด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “เราจะมีเรื่องอะไรให้เหนื่อย แกมอบตัวให้ประเทศชาติ เชื่อฟังคำสั่งของประเทศก็พอแล้ว”

นายหญิงซูโมโห “ใช่ ไม่ต้องกังวลเรื่องที่บ้านหรอก ทุกอย่างเรียบร้อยดี แกดูแลตัวเองก็พอ!”

“ไม่ได้จะกลับมาหลังจากปีใหม่หรอกเหรอ ทำไมจู่ ๆ กลับมาก็ไม่บอกพวกเราเลย แถมไม่บอกให้พี่ใหญ่ไปรับอีก”

ซูอวิ๋นเจาหยิบผ้าขนหนูอุ่น ๆ มาเช็ดหน้า พูดยิ้ม ๆ “ไม่ต้อง! ผมกลับเองได้”

เดิมทีเขาอยากจะพูดติดตลกว่า ‘วัน ๆ พี่ใหญ่เอาแต่ไล่ตามพี่สะใภ้ ทำไมจะต้องโทรหาเขาด้วยล่ะ’ แต่หางตากลับเหลือบไปเห็นสีหน้าของพี่ใหญ่และอวี้เอ๋อร์

จึงเปลี่ยนเรื่องแล้วกล่าวว่า

“ที่นั่นวุ่นวายนิดหน่อย ตอนแรกว่าจะกลับมาหลังตรุษจีน แต่โชคดีที่ได้กลับมาก่อน”

ซูอวิ๋นเจายื่นผ้าขนหนูอุ่นให้ซูจื่อซีแล้วพูดว่า “กินข้าว ๆ! แม่ ผมหิวมาก ๆ เลย!”

นายหญิงซูบ่นพึมพำ “ระหว่างทางกลับก็ไม่หาอะไรใส่ท้องมาก่อนเลย?”

เธอปัดหิมะที่เหลือบนผมของซูอวิ๋นเจาออก เข้ามาในบ้านแล้วทำไมถึงยังมีเกล็ดหิมะอยู่บนผมอีก

นายหญิงซูเริ่มตำหนิอีกครั้ง “ดูสิ กลับมาแล้วยังมาแอบวุ่นวายอยู่นอกประตูอีก ยิ่งโตก็ยิ่งเป็นเด็กจริง ๆ หนาวไหมเนี่ย”

หลังจากพูดจบก็คว้ามือของซูอวิ๋นเจามาจับด้วยความเคยชิน แม้ว่าจะยังเย็นอยู่บ้าง แต่ก็ยังมีความอบอุ่นเล็กน้อยเช่นกัน

นายหญิงซูแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อครู่นี้ซูอวิ๋นเจาแอบเอาผ้าขนหนูอุ่น ๆ ห่อมือไว้ แม้ว่าจะอยู่ได้ไม่นาน แต่แค่ไม่กี่วินาทีก็เพียงพอแล้ว

เขายื่นผ้าขนหนูอุ่นให้ซูจื่อซีที่อยู่ข้าง ๆ และในขณะที่มือของเขายังอุ่นอยู่ เขาก็ตบบนหลังมือของนายหญิงซู