ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1297

เมื่อซู่เป่าเห็นลูกกระสุนก็เข้าใจในทันที

“ลุงเจ็ดมีกายแสงสีทองเพราะผลบุญที่เต็มเปี่ยมจึงหนุนนำให้กระสุนเป็นแสงสีทองไปด้วย”

แสงสีทองเป็นตัวแทนความยุติธรรมและความเชื่อ

ความดีชนะความชั่ว แสงแห่งความยุติธรรมเอาชนะผีร้ายสองตนและเจ้าของร้านเสื้อผ้าได้จริงๆ

“นี่...”

ซู่เป่าและบรรพบุรุษมองหน้ากัน

ซูอวิ๋นเจาพูดว่า “โอ้ ยังมีอีก”

เขาล้วงเอาอาวุธลับ กลไก และของจิปาถะทั้งหมดออกมา

มีทั้งเชือกที่แข็งแรงและสามารถจัดเก็บไปในชั่วพริบตา มีดพับสวิสอเนกประสงค์ และมีดสั้นคมกริบ...

ถ้าไม่เอาออกมาก็ไม่มีทางรู้ว่าเขาซ่อนอะไรไว้มากมายขนาดนี้

ซู่เป่าและบรรพบุรุษถึงกับพูดไม่ออก

นัยน์ตาของซูอวิ๋นเจาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

เป็นผีบำเพ็ญสนุกชะมัดเลย

คุณดูสิ จะลงมือเมื่อไหร่ก็ได้ ไม่ต้องคอยกังวลว่าจะทำให้อีกฝ่ายตาย

เมื่อก่อนตอนที่เขาต้องปะทะกัน บางครั้งถึงแม้ว่าจะเป็นศัตรู แต่ก็ต้องพิจารณาไว้ชีวิตอีกฝ่ายเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเลวร้ายลง... สรุปก็คือมักถูกจำกัดการโจมตี

แต่ที่นี่ไม่เหมือนกัน สามารถทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ

ซูอวิ๋นเจาพูดว่า “ครั้งหน้าเราจะไปที่ไหนกัน จะมีคนมาปล้นไหม”

บรรพบุรุษอ้าปากค้าง

ไม่ได้ๆ หมู่บ้านมือใหม่นี้ง่ายเกินไปสำหรับเขา!

ซู่เป่าดึงผ้าขี้ริ้วที่ยัดอยู่ในปากของเจ้าของร้านเสื้อผ้าออก ดูก็รู้ว่าเผลอคว้าจากบนโต๊ะ

ทันใดนั้น คำสบถด่าของเขาก็พรั่งพรูออกมาเหมือนคลื่นยักษ์

“หน็อยแน่ ที่แท้พวกเจ้าก็จงใจวางแผนเป็นนกต่อใช่หรือไม่”

“ละลายใจบ้างไหมที่หลอกล่อพวกข้ามา เพราะเสื้อผ้ามันแพงเกินไปก็เลยไม่อยากจ่ายเงินใช่หรือไม่”

“พวกเจ้าจ่ายแค่หินสีชาดสองก้อน แล้วคิดจะเอากลับไป”

“นี่พวกเจ้าปล้นกันชัดๆ มันเป็นอาชญากรรม ข้าจะไปฟ้องท่านพญายมให้ลงโทษพวกเจ้า”

เจ้าของร้านเสื้อผ้าแสดงสีหน้าแค้นเคืองอย่างกับผู้ร้ายกลายเป็นผู้ถูก