ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1302

“เข้าไปพูดกันในร้านเถิด!” บรรพบุรุษเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก

เขาไม่สบอารมณ์เล็กน้อย รอบ ๆ มีสายตามากมายที่กำลังแอบมองลืบของเขาอยู่

หากไม่ใช่เพราะในโลกใต้พิภพไม่เสถียรแม้แต่เครือข่ายสองจีละก็ เดาว่าคงมีคนไม่น้อยที่แอบถ่ายรูปไป เจ้าตัวเล็กแห่งตระกูลซูของพวกเขา จะปล่อยให้คนอื่นมาแอบมองได้อย่างไรกัน?

เถ้าแก่หงรีบเชิญทั้งสองสามคนเข้าไปในร้าน และคิดเชิญขึ้นไปยังชั้นสอง

บรรพบุรุษนั่งลงบนเก้าอี้ตรงประตูร้าน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “มีเรื่องอะไรพูดมาตรงนี้ก็ได้”

เขาไม่กลัวข่าวลือ ไม่ว่ายังไงก็ไม่เป็นไร แต่ซู่เป่าไม่ได้ เจ้าเด็กน้อยแห่งตระกูลซูของพวกเขา จะให้รับข่าวลือที่เลอะเลือนได้อย่างไร

เถ้าแก่หงนั่งลง ก่อนจะเรียกให้ผีสาวมารินชา แล้วเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “เป็นเช่นนี้ ตอนนี้ทุกคนต่างรู้ว่าที่ร้านของข้าไม่มีคนคอยควบคุมเชิงแล้ว ข้าเป็นเพียงแค่ผีร้ายธรรมดา ๆ ตนหนึ่ง หากถูกคนอื่นมาจับตัวไป ข้าก็จะรับไม่ไหวจริง ๆ”

“ขอร้องคุณท่านซูโปรดช่วยด้วย...ถึงอย่างไรของล้ำค่าของที่ร้านสองสามชุดนี้ก็เอาไว้ไม่ได้อยู่แล้ว ข้ายอมเอาออกมามอบให้กับพวกท่านตอนนี้เลย...”

พูดจบก็รีบเรียกผีสาวไปหยิบชุดมา

ซู่เป่ารีบยกมือขึ้น “เดี๋ยวก่อนค่ะ! หนูจะรับเอาไว้ไม่ได้ คุณน้าพูดมาสิคะว่าเท่าไร หนูจะซื้อเอง”

เถ้าแก่หงตกตะลึงจนลุกขึ้นยืน “นี่จะบังอาจได้อย่างไร?”

ซู่เป่าเอ่ย “ทีแรกหนูเองก็อยากจะซื้ออยู่แล้ว คุณน้าขายปกติก็พอแล้วค่ะ”

ซู่เป่ารู้ดีว่าเสื้อผ้าสองสามชุดนี้จะเก็บเอาไว้ไม่ได้จริง ๆ ผีบำเพ็ญที่รู้ว่าเธอคือพญายมตัวน้อยจะคิดหาวิธีมา “เอา” เสื้อผ้าเหล่านี้ไป สำหรับเธอแล้วเป็นการสนองตอบความต้องการของคนอื่น

เห็นแก่ที่นิสัยของคุณน้าคนนี้ดีทีเดียว เธอก็เลยถือเสียว่าช่วยคุณน้าไป

ตอนนี้ผีบำเพ็ญมากมายกำลังแอบมองเธออยู่ในที่ลับแน่ ๆ เธอซื้อเสื้อผ้าต่อหน้าพวกเขา ก็เป็นการบอกพวกเขาว่า หนูแค่เคยมาเยือนร้านนี้เท่านั้น ทางที่ดีที่สุดพวกคุณอยู่นิ่ง ๆ หน่อย!

สายตาของซู่เป่าชำเลืองไปข้างนอกทีหนึ่ง ล็อกตำแหน่งสองสามตำแหน่งที่หากมีก็เหมือนไม่มีเอาไว้ ไม่นานก็เบือนหน้ากลับมา

เถ้าแก่หงไม่นึกเลยว่าจะเป็นแบบนี้ ที่เธอพูดก็แค่เพื่อเป็นพิธีเท่านั้น เธอรู้ดีอยู่แล้วว่าพญายมตัวน้อยจะปฏิเสธอย่างแน่นอน จากนั้นเธอก็จะฉวยโอกาสพูดเรื่องที่จะแบ่งเงินปันผลให้เธอห้าเปอร์เซ็นต์...

แต่เธอไม่มีโอกาส เห็นเพียงพญายมตัวน้อยหยิบหินสีชาดออกมาสามก้อน แล้วเอ่ยขึ้นว่า “เมื่อวานใช้หินสีชาดสองก้อนซื้อเสื้อผ้าของพวกคุณน้าไปแล้วสามชุด วันนี้สามชุดที่เหลือนี้หนูให้หินสีชาดคุณน้าไปสามก้อนก็แล้วกันนะคะ”

ไม่ใช่ว่าเธอใจกว้าง ทว่าเพียงตามราคาของเมื่อวาน ตามการแปลงที่ว่าค่าสั่งสมบุญร้อยล้านมีค่าเท่ากับหินสีชาดหนึ่งก้อน อันที่จริงสองร้อยเจ็ดสิบล้านต้องให้หินสีชาดสามก้อน

เมื่อวานสองร้อยเจ็ดสิบล้าน ให้ไปเท่ากับแค่สองร้อยล้าน บวกค่าบุญกุศลเพิ่มไปอีกห้าร้อย วันนี้นับว่าเพิ่มให้ครบแล้ว

ก็ไม่นับว่าเพิ่มให้ครบแล้วหรอก มากน้อยก็ต่อรองราคาไปประมาณสี่สิบแล้วแล้วมั้ง!

เถ้าแก่เนี้ยถูกหินสีชาดที่จู่ ๆ ก็ได้มาทุบจนเป็นลมไปแล้ว ตกตะลึงจนพูดไม่ออก “นี่ ๆ ๆ...ใช้ไม่ได้ ๆ...”

พูดว่าใช้ไม่ได้ไปพลางรีบยัดหินสีชาดเข้าไปในถุงหล่อแก

มุมปากของซู่เป่ากระตุก

เถ้าแก่เนี้ยยิ้มแบบเขิน ๆ “จะเผยความมั่งคั่งให้คนนอกเห็นไม่ได้ ที่สำคัญก็คือกลัวว่าจะถูกคนอื่นเห็นเข้า”

ซู่เป่าทำท่าอย่างหนูเข้าใจดีก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “หนูเข้าใจค่ะ”