ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1303

โลกมนุษย์

นายหญิงซูคว้ามือของซูจิ่นอวี้เอาไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “แม่รู้ที่หนูอยู่ที่นี่ไม่ใช่เรื่องดีนัก เวลาที่ควรกลับไปก็กลับไปเถอะ แม่ไม่เป็นไร”

ซูจิ่นอวี้นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น เอาหน้าแนบกับเข่าของเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน “หนูไม่อยากไปนี่คะ”

นายหญิงซูยิ้ม “อย่าสร้างความลำบากให้ซู่เป่าเลย”

“บางครั้งความสัมพันธ์บางอย่าง ใช้เส้นสาย...ก็ล้วนอยู่ในขอบเขตของน้ำใจทั้งนั้น แต่ก็ต้องพิจารณาว่าตัวเองจะทำให้คนอื่นต้องลำบากใจหรือเปล่า จะให้คนอื่นใช้เส้นสายกับลูกมากเกินไปตัวเขาเองก็ลำบากนะ”

แม้ว่าเส้นสายนี้จะเป็นคนในครอบครัวของตัวเองก็ตาม แต่ที่ควรเลี่ยงก็ยังต้องเลี่ยง ที่ควรเคารพหลักการก็ยังต้องเคารพหลักการ

ซูจิ่นอวี้ทำจมูกฟุดฟิด ๆ ทุกครั้งที่นายหญิงต้องส่งซู่เป่าให้ออกไปนอกบ้าน ล้วนจะแสดงท่าทางดูปกติ แต่อันที่จริงแล้วเธอรู้ดียิ่งกว่าใคร

“แม่คะ แม่วางใจเถอะค่ะ คนที่ใช้เส้นสายให้หนูไม่ใช่ซู่เป่าหรอกค่ะ แต่เป็นมู่กุยฝาน” ซูจิ่นอวี้เบือนหน้า คางตกลงบนเข่าของนายหญิงซู ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “เขา...เขาเองก็เก่งกาจมาก ๆ เก่งกาจกว่าซู่เป่าซะอีกค่ะ”

นายหญิงซู “อ๋อ! งั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว อยู่อีกหลาย ๆ วันสิ”

มู่กุยฝานที่เพิ่งมาเตรียมจะเรียกซูจิ่นอวี้กลับไป “...”

อืมหึ หลานสาวเป็นคนในครอบครัว แต่ลูกเขยเป็นคนนอกสินะ!

แต่ว่าได้ยินซูจิ่นอวี้บอกว่าเขาเก่งกาจ อารมณ์ก็ดีขึ้นมามากแล้ว

มู่กุยฝานเอ่ยขึ้นว่า “เธออยู่ข้างล่าง...อยู่ข้างนอกคนเดียวผมไม่วางใจ ยังไงก็กลับไปเร็วหน่อยก็ดี”

ซูจิ่นอวี้ครุ่นคิดดูแล้วก็จริง

ครั้งก่อนได้ยินพวกเขาสองพ่อลูกบอกว่า บนแท่นหินหนังสือที่จักรพรรดิชิงหัวทิ้งเอาไว้ให้เขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า ในโลกใต้พิภพมีทรราชตัวฉกาจอยู่ผู้หนึ่ง

ผ่านไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่เห็นแม้แต่เงา ไม่ว่ายังไงก็ไม่สบายใจอยู่ดี

นายหญิงซูเอ่ยขึ้นว่า “งั้นก็รีบกลับไปเถอะ!”

ไปในช่วงเวลานี้ ในใจเธอค่อยพอรับได้หน่อย เมื่อนึกถึงที่เจ้าเจ็ดของเธอลงไป มีซู่เป่าคอยดูแล เธอเองก็ไม่กังวลอะไร

อีกอย่างเจ้าเจ็ดของเธอยอมพลีชีพเพื่อชาติ ตายอย่างมีเกียรติ ก็ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะไปเกิดในภพภูมิที่ไม่ดีแล้ว

นี่ก็ดีมากแล้ว ไม่ใช่เหรอ?

นายหญิงซูพูดบ่นว่า “พี่สะใภ้สี่ของลูกท้องเริ่มออกชัดแล้ว ตอนปีใหม่พวกลูกปรึกษาหารือกันว่าจะกลับมาจัดงานแต่งงานให้พี่สี่ของลูกตอนดอกไม้บานในฤดูใบไม้ผลิไม่ใช่เหรอ? ถึงเวลานั้นก็กลับมาพร้อมกับซู่เป่าสิ”

ซูจิ่นอวี้พยักหน้า “อืม!”

นายหญิงซูพูดเสริมอีกว่า “ไม่รู้เหมือนกันว่าพี่สะใภ้สี่ของลูกจะคลอดเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิง...ตอนนี้แม่เองก็เริ่มเตรียมเสื้อผ้าแล้ว เสื้อผ้าของเสี่ยวสวินสวินตอนเด็กก็น่าจะยังใส่ได้”

ซูจิ่นอวี้อดไม่ได้ที่จะขำออกมา “แม่คะ ซื้อใหม่เถอะค่ะ! บ้านเราก็ใช่ว่าจะซื้อไม่ไหวซะหน่อย! ซื้อ ๆ ๆ!”

นายหญิงซูจิ้มหน้าผากของเธอ พร้อมทั้งพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ลูกจะไปเข้าใจอะไร? เด็กแรกเกิดต้องใส่เสื้อผ้าเก่าของพี่ชายพี่สาวสิถึงจะดี โบราณว่าจะได้เลี้ยงง่าย!”

“คำอธิบายทางวิทยาศาสตร์ก็คือ เสื้อผ้าเก่าผ่านการซักและตากแดดมาหลายครั้ง ไม่มีฟอร์มาลินและไม่มีสารตกค้างอะไร แถมทั้งสบายและทั้งนุ่มนิ่ม ผิวของเด็กแรกเกิดอ่อนโยน เสื้อผ้าเก่าถึงจะสบายที่สุด”

ซูจิ่นอวี้เอ่ย “ใช่ ๆ ๆ แม่พูดมีเหตุผล! งั้นตอนที่เสี่ยวสวินสวินเกิดทำไมถึงไม่เตรียมเสื้อผ้าเก่าของก่อนหน้านี้เอาไว้ให้เขาล่ะคะ”

บนใบหน้าของนายหญิงซูแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอยขึ้นว่า “นั่นก็เป็นเพราะอายุห่างกับพี่สาวพี่ชายของเขามากเกินไปน่ะสิ เสื้อผ้าของพี่ชายพี่สาวของเขาถูกแม่เอามาทำเป็นผ้าปูที่นอนแล้ว”

เอาเสื้อผ้าของเด็กทารกมาทำเป็นผ้าปูที่นอน ทั้งไม่สิ้นเปลืองและทั้งมีความหมายเป็นอย่างมาก แถมยังฆ่าเวลาได้ดีอีกด้วย