ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1304

ซู่เป่าตามอยู่เบื้องหลังซูอวิ๋นเจาและบรรพบุรุษ ลอยละล่อง

รู้สึกนานมากแล้วที่ไม่ได้สบายใจครึ้มอกครึ้มใจแบบนี้

แม้จะมาที่ยมโลกนานแล้ว จนที่นี่แทบจะกลายเป็นบ้านหลังที่สองของเธอ ทว่าก็ยังไม่เคยออกมาเดินเล่นที่ “อาณาเขตของมาตุภูมิอันงดงามไร้ที่สิ้นสุด” ของยมโลกจริง ๆ เลย

“ไอ้หยา!” จู่ ๆ ซู่เป่าก็นึกอะไรขึ้นได้ ร้องตกอกตกใจขึ้นมาเสียงหนึ่ง

ซูอวิ๋นเจากับบรรพบุรุษรีบหันหน้าไป “เป็นอะไรเหรอ ๆ?”

ซู่เป่าส่ายหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่มีอะไรค่ะ จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าหนูลืมไปหาคนคนหนึ่ง...”

ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นว่า “ใครเหรอ?”

ซู่เป่าเอ่ยขึ้น “เป็นคนโรคจิตคนหนึ่งที่ถูกผีใจแคบอำก่อนหน้านี้ เขาสะกดรอยตาม พูดจาใส่ร้ายป้ายสีแถมยังหาคนมาคิดจะปู้ยี่ปู้ยำครูผู้หญิงคนหนึ่ง...สุดท้ายถูกจับเข้าไปในคุก”

ทีแรกเธอตอบตกลงพี่ไปแล้วว่าจะไปเยี่ยมผิงหมิงนั่นที่คุกด้วยกัน แต่ต่อมาเพราะเรื่องของลุงเจ็ดเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป ลืมสิ้นหมดทุกอย่าง

บรรพบุรุษถาม “สำคัญมากเลยเหรอ?”

ซู่เป่าส่ายหน้า “แต่ก็ไม่ได้สำคัญมากมายอะไรหรอกค่ะ เขาถูกตัดสินโทษสิบสองปี แต่ในตอนที่ประกาศคำตัดสินเขายังมีหน้ามาหัวเราะด้วย”

“ไม่เพียงแค่ไม่เสียใจต่อสิ่งที่กระทำ ยังเย่อหยิ่งอีก...หนูกลัวว่าหลังจากที่เขาออกมาแล้วจะไปตามล้างแค้นกับคุณครู เพราะงั้นก็เลยคิดอยากจะไปเยี่ยมหน่อย”

บรรพบุรุษเอ่ย “สิบสองปี...ยังอีกนาน ว่างแล้วค่อยไปหาก็แล้วกัน”

ซู่เป่าพยักหน้า

พวกเขาลอยมานานสองนานแล้ว ท้ายที่สุดก็มองเห็นอาคารเมืองอยู่ไกล ๆ ต่างจากสิ่งปลูกสร้างของสมัยใหม่ บรรพบุรุษราวกับจะมีรสนิยมไปทางสไตล์โบราณ

มองไปทั่วทั้งเมืองค่อนข้างมีกลิ่นอายของเจียงหนานอยู่เล็กน้อย อาคารไม่สูงมากนัก พื้นดินแยกลอยอยู่กลางอากาศเหมือนกับเกาะเล็กเกาะน้อยอยู่นิดหน่อย ด้านบนยังสร้างวิมารหยกอันงดงามเอาไว้อีกด้วย ไม่นึกเลยว่ามองไปแค่ปราดเดียวก็เห็นได้ชัดว่ามีความสวยดุจเทพสร้างอยู่นิดหน่อย

ซู่เป่าเอ่ยขึ้นพร้อมทั้งตกตะลึงว่า “เรายังอยู่ในยมโลก?”

บรรพบุรุษกระตุกยิ้มมุมปาก “แน่นอนอยู่แล้ว เห็นไหม นี่ก็คือบัลลังก์ที่บรรพบุรุษสู้รบเอามาให้หนูยังไงล่ะ”

ซู่เป่า “ว้าว”

ภูมิประเทศที่พวกเขาอยู่ในตอนนี้ค่อนข้างสูงนิดหน่อย มองจากบนลงล่าง ที่สามารถมองออกได้อย่างชัดเจนก็คือแผนผังของทั่วทั้งเมืองเป็นระเบียบแบบแผนสุด ๆ ไม่นึกเลยว่าทั้งตัวเมืองจะอยู่ในรูปร่างของหล่อแก

ซู่เป่ามองไปที่ไกล ๆ ต่อ เป็นอันต้องอึ้งไป รู้สึกเพียงว่าภูเขาสูงที่อยู่ไกล ๆ ดูคุ้นตาอยู่เล็กน้อย

บรรพบุรุษเอ่ยขึ้นว่า “อย่าเพิ่งมองไปทางนั้น ทางนั้นยังยึดมาไม่ได้”

ซูอวิ๋นเจา “...”

โลกหลังความตายไม่มีการเชื่อมต่อทางอินเทอร์เน็ตจริง ๆ เหรอ?

บรรพบุรุษพูดอธิบายว่า “ที่นี่คือเมืองหลี หนึ่งในเมืองที่ใหญ่ที่สุดในดินแดนไร้อารยะ...ภูเขาสูงที่อยู่ทางนั้นเป็นเทือกเขาที่เกิดจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน ชื่อว่าภูเขาหลี”

“เดินตรงไปจากภูเขาหลีก็เป็นภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนแล้ว เส้นขอบฟ้าอยู่ตรงนั้น”

บรรพบุรุษชี้ทิศทางให้ซู่เป่า เห็นเพียงแต่ที่ที่เป็นจุดตัดของฟ้าดิน มีภูเขาลูกมหึมาและสูงตระหง่านอยู่ลูกหนึ่ง ราวกับเชื่อมต่อกับฟ้าของยมโลกแล้วอย่างนั้น

“ยมโลกมีสองสถานที่ต้องห้าม หนึ่งคือภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนที่สูงที่สุด ส่วนอีกที่ก็คือที่ของจิ่วโยวที่ลึกที่สุดในยมโลก” บรรพบุรุษมองภูเขาศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ไกล ๆ พลางถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไม่มีใครขึ้นไปได้ แม้แต่ภูเขาหลีก็ข้ามไปไม่ได้”

ซู่เป่า “อืม...”

เธอเคยขึ้นไปแล้ว