ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1306

ซู่เป่าเดินอยู่บนถนน เดินช็อปปิงของกินไปเรื่อย ๆ

“ลุงเจ็ด! แมลงย่างอันนี้หอมสุด ๆ! ลุงลองดูสิคะ!” ซู่เป่ามองซูอวิ๋นเจาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการรอคอย

ซูอวิ๋นเจา “ให้ตายเถอะ ตัวเธอเองยังไม่กินแล้วจะมาเรียกลุงเจ็ดกินอีก”

ซู่เป่าฉีกยิ้มจนตาเป็นสระอิ ใบหน้าเต็มไปด้วยทีท่าใสซื่อบริสุทธิ์ “พอลุงเจ็ดกินแล้ว หนูก็จะกินตามแน่นอนค่ะ!”

ซูอวิ๋นเจา “...” เยี่ยมยอดไปเลย นี่เห็นเขาเป็นตัวลองพิษใช่ไหม

“เราเปลี่ยนไปดูอย่างอื่นกันเถอะ!” ซูอวิ๋นเจาเอ่ยขึ้นอย่างเสียงเบา “ต่อให้อร่อย เธอกินลงเหรอ?”

ซู่เป่าจ้องแมลงย่างที่หน้าตาดูเหมือนแมลงสาบนั่น

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองผีที่ห้อมล้อมอยู่เต็มแผงลอยของกินเล่น ผีแต่ละตนต่างเอ่ยขึ้นแย่งกันไปพลางเช็ดน้ำลายไปด้วย

“ฉันเอาลูกชิ้นแมลงสาบย่างสิบไม้!”

“เถ้าแก่ เอาแมลงสาบย่างให้ผมยี่สิบไม้!”

“ฉัน ๆ ฉันก็เอาสิบไม้...”

ใบหน้าของซู่เป่าเต็มไปด้วยความว้าวุ่น

หอมมากจริง ๆ ผีแย่งกันมากมายขนาดนั้น ต้องอร่อยมากแน่ ๆ...ใช่ไหม?

“ตกลงมันมีรสชาติยังไงกันแน่? ผีชอบกินกันมากมายขนาดนั้น หรือเป็นเพราะว่าเป็นผี ก็เลยไม่รังเกียจแมลงสาบงั้นเหรอ?”

ก็เหมือนกับที่โลกมนุษย์ถือเรื่องเลขสี่ แต่ในยมโลกเลขนี้เป็นที่นิยมอย่างมาก

แมลงสาบก็คงจะเหมือนกันงั้นเหรอ?

บางทีรสชาติอาจจะแปลก ๆ แต่ผีคิดว่าอร่อย?

ซู่เป่าไม่คิดยอมแพ้ ยกลูกชิ้นแมลงสาบขึ้นมาสิบไม้ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีว่า “ทาดา บรรพบุรุษ ซู่เป่าตั้งใจต่อแถวซื้อสิ่งนี้มาให้ท่านเลยนะคะ!”

บรรพบุรุษอยู่ในยมโลกมานานขนาดนั้น คิดว่าก็น่าจะปรับตัวได้แล้วใช่ไหม?

เธอก็แค่อยากรู้ว่ารสชาติที่แท้จริงมันเป็นยังไง และสงสัยว่ากินสิ่งนี้ลงไปได้ยังไง

บรรพบุรุษทำหน้าเหนื่อยใจ ผลักลูกชิ้นแมลงสาบออกไปไกล ๆ นิดหน่อย “ฉันขอบใจหนูมากนะ! หนูช่างกตัญญูจริง ๆ!”

ซู่เป่ากระพริบตา “นั่นมันเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้วค่ะ!”

ในเวลาเพียงชั่วครู่บรรพบุรุษไม่แน่ใจว่าเขาหน้าเนื้อใจเสือหรือว่าเจ้าหนูน้อยคนนี้หน้าเนื้อใจเสือกันแน่

ทว่า...นับวันก็ยิ่งถูกใจเขาขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว

ซูอวิ๋นเจาอดไม่ได้ที่จะขำพรวดออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ซู่เป่า ต่อให้บรรพบุรุษกินลงไป แล้วเขาบอกว่าอร่อย เธอจะกล้าเชื่อเหรอ?”

ซู่เป่า “โอ้ นี่ก็เหมือนว่าจะจริงนะคะ!”

บรรพบุรุษ “...”

เขาเอ่ยขึ้นว่า “หมดคำพูด...บรรพบุรุษจะบอกหนูให้นะ อันที่จริงไม่ใช่แมลงสาบหรอก เป็นผีสัตว์ตัวเล็ก ๆ ที่มีขนาดเล็กมาก ๆ ชอบไต่อยู่ใต้ใบไม้ร่วงในป่า ไม่เหมือนกับแมลงสาบ”

ยังจะต้องแบ่งให้ผีตนอื่นกินอีกเหรอ?

ผีดวงซวยรีบรับไป เขายิ้มอย่างดีใจเป็นอย่างมาก วางใจเถอะ! ฉันจะแบ่งให้พวกเขาแน่นอน!

พูดจบก็อดรนทนไม่ไหว รูดกินก่อนไม้หนึ่ง

“หืม! หอม! หอมจริง ๆ! อร่อยมาก!” นัยน์ตาของผีดวงซวยเผยความตกตะลึงออกมา “ฉันคิดว่าฝีมือของท่านมู่ก็อร่อยมากพอแล้ว ไม่นึกเลยว่าที่นี่จะมีของที่อร่อยกว่า!”

“เพียงแต่ว่าลูกชิ้นหมึกนี่ทำไมถึงทำออกมาเป็นรูปร่างนี้ล่ะ ดูแปลก ๆ เหมือนแมลงสาบอยู่หน่อย ๆ”

ซู่เป่าไอขึ้นมาเสียงหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามอย่างจริงจังว่า “อร่อยขนาดนั้นจริง ๆ เหรอคะ?”

ผีดวงซวยพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ก็ใช่น่ะสิ!...เอ๊ะ เธอยังไม่ได้กินเหรอ?”

ในเวลานี้เขายังคงไม่ได้คิดอะไรมาก ยังคิดว่าซู่เป่าเอ็นดูพวกเขา ตัวเองตัดใจกินไม่ลงก็เลยให้เขาเอากลับไปแบ่ง

ผีดวงซวยหยิบออกมาให้เธอสองไม้ด้วยความซาบซึ้งเป็นอย่างมาก “เธอก็กินสิ!”

ซู่เป่าคว้าแมลงย่างมาสองไม้ นัยน์ตามีความว้าวุ่นอยู่เล็กน้อย

ผีดวงซวยไม่มีทางโกหก มันต้องอร่อยมากจริง ๆ แน่ ๆ

อีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่แมลงสาบ เป็นแมลงผีตัวเล็ก ๆ ชนิดหนึ่ง...

ในตอนที่ซู่เป่าอ้าปาก เตรียมจะกัดหนึ่งคำนั้น จู่ ๆ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล!