ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1307

มีคนกำลังมองเธออยู่!

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นไปทันที มองไปยังทิศทางของแหล่งกำเนิดเส้นสายตา

ทว่ากลับเห็นว่าที่นั่นเป็นชั้นสองของโรงน้ำชาแห่งหนึ่ง บนขอบหน้าต่างว่างเปล่า ไม่มีเงาร่างของผู้ใด

“มีอะไรเหรอ?” บรรพบุรุษมองตามทิศทางสายตาของซู่เป่าไป

ซู่เป่าชี้ไปทางนั้น “เมื่อกี้มีคนแอบมองหนูอยู่ตรงนั้นค่ะ แต่พอหนูมองไปเขากลับหายไปแล้ว”

เธอรู้สึกว่าการสัมผัสรับรู้ของตัวเองไม่ผิด แต่ใครจะเก่งกาจกว่าเธออีก วินาทีก่อนเธอยังรู้สึกถึงเส้นสายตาอยู่เลย วินาทีถัดมาตอนที่มองไปกลับไม่มีเงาร่างใดแล้ว?

“ช่างเถอะค่ะ...หนูอาจจะมองผิดไปก็ได้!”

ซู่เป่าหันหน้ากลับมา จ้องลูกชิ้นแมลงสาบสองไม้ในมือ ไม่พูดไม่จา

บรรพบุรุษเห็นดังนั้น ก็ส่งสัญญาณอย่างสงบอารมณ์และคำพูด

หากซู่เป่ารู้สึกว่ามันไม่ชอบมาพากล แน่นอนว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ ๆ สืบแล้วค่อยว่ากัน

หลังจากจัดการอย่างลับ ๆ เรียบร้อยแล้ว เขาก็ทำท่าทางผ่อนคลายออกมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อว่า “กินสิ ผีดวงซวยของหนูช่วยลองให้หนูแล้วไม่ใช่เหรอ? อร่อยนี่”

ซู่เป่ายังคงจ้องลูกชิ้นแมลงสาบอยู่ ทว่าในสมองกลับย้อนภาพราวกับในหนังอย่างนั้น วาบภาพความทรงจำพันหมื่นภาพขึ้นมา

เดิมทีความทรงจำของเธอนั้นดีเป็นอย่างมาก หลายอย่างเรียนรู้เพียงแค่รอบเดียวก็ทำเป็นแล้ว ทำไมตอนกลับไปถึงสอบได้ที่หนึ่งตลอดทั้งที่เอาแต่ทำงาน ก็เป็นเพราะว่าความสามารถในการจำของเธอดีเป็นอย่างมาก

เธอสามารถจำสิ่งที่ตัวเองเคยเห็นผ่านตามาได้ทั้งหมด สิ่งที่ไม่เคยเห็นผ่านตาเธอก็ไม่มีความสามารถเพียงพอ แต่ขอแค่เคยเห็น เธอก็จะจำได้อย่างแน่นอน

อันที่จริงในวินาทีนี้ซู่เป่าที่ชะงักไปกำลัง “เปิดอ่าน” ความทรงจำของตัวเองอยู่ นับตั้งแต่ตัวเองเหยียบเข้าเมืองหลี จนมาถึงถนนเส้นนี้...

ภัตตาคารที่เรียงรายตามสองข้างทาง ใครนั่งอยู่ในตำแหน่งข้างหน้าต่างบนถนนสายนี้ ใครทำอะไรอยู่บ้าง...

ในสมองก่อร่างเป็นภาพซีนต่อซีน ซู่เป่าค้นหาอย่างละเอียด

สิ่งนี้ทำให้สมองมหึมาของเธอเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย ทว่าทั้งหมดก็ควรค่าแล้ว ท้ายที่สุดเธอก็ค้นหาภาพความทรงจำที่เกี่ยวข้องเจอ!

ในตอนที่เธอยืนต่อแถวซื้อลูกชิ้นหมึก และสุดท้ายก็ถูกกลุ่มผีเบียดออกมา ตำแหน่งข้างหน้าต่างของร้านน้ำชาชั้นสองที่อยู่เยื้อง ๆ กัน มีชายหนุ่มสวมชุดผาวสีดำคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่

ซู่เป่านึกย้อนภาพความทรงจำในช่วงเวลานี้อีกครั้ง เนื่องจากตอนนั้นเพียงแค่ชำเลืองมองไปอย่างไม่ได้สนใจอะไร ฉะนั้นเกี่ยวกับรูปลักษณ์ของชายหนุ่มลึกลับคนนี้จึงมีอยู่เพียงเลือนราง จำรายละเอียดเฉพาะได้ไม่แน่ชัดเท่าไร

“เป็นผู้ชายสวมชุดผาวคนหนึ่ง...” ซู่เป่าจ้องลูกชิ้นหมึก แล้วเอ่ยขึ้นพึมพำว่า “รูปร่างสูงมากแล้วก็ผอมมากด้วย เตี้ยกว่าพ่อแค่ครึ่งหัวเท่านั้น ใส่ชุดผาวสีดำแล้วก็สวมหมวก เขาสวมหมวก...”

ซู่เป่าใช้พลังทั้งหมดในการนึกย้อนความทรงจำ เธอก็ยิ่งปวดหัวขึ้นเรื่อย ๆ เธอฝืนแล้วพูดต่อว่า “ด้านล่างชุดผาวสีดำของเขา เหมือนกับจะใส่จีวรปรุประ...”

ไม่รู้เพราอะไร เมื่อนึกถึงจีวรปรุประ ในสมองของซู่เป่าก็วาบภาพของชายชราที่เห็นในหมู่บ้านเล็ก ๆ คนนั้นขึ้นมา

เขาเองก็สวมจีวรปรุประเช่นเดียวกัน ไม่ปะติดปะต่อก็ยังดี แต่เมื่อปะติดปะต่อขึ้นมาแล้ว ซู่เป่าก็ยิ่งคิดว่าจีวรปรุประของชายหนุ่มที่อยู่ในชุดผาวสีดำคนนี้ กับจีวรปรุประที่คุณปู่ที่เธอเจอหลังภูเขาในเขตชนบทในโลกมนุษย์สวมใส่ เหมือนกันเป๊ะ ๆ?