ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1346

ชายชุดดำมีความอดทนสูงมาก และในที่สุดไม้ตายของซืออี้หรันที่เขารอคอยก็มาถึง

คทา + พลังพิเศษ

แต่เขารู้ว่ามันยังไม่จบแค่นี้ ตั้งแต่เริ่มต้นมาก็มีแต่ซืออี้หรันที่ต่อสู้อยู่ เขารู้อยู่แล้วว่าพญายมตัวน้อยจะต้องมีไม้เด็ด!

อาวุธที่ระเบิดตัวเองทำให้มือเค้าขาดไปครึ่งข้างเป็นอะไรที่เหนือคาดมากจริง ๆ แต่จุดประสงค์ของเขาก็ไม่ได้เสียเปล่า

สิ่งที่เขาต้องการก็คือรอให้อาวุธทำลายตัวเองแล้วหลังจากนั้นพญายมตัวน้อยจะได้แสดงพลังท่าไม้ตายของตัวเองออกมา!

เป็นไปตามคาดพลังสังหารรุนแรงพุ่งเข้ามาหาเขา เขาแทบไม่มีความสามารถที่จะหลบได้เลย

แต่เขาแค่แสร้งทำเท่านั้น

พลังพิเศษของซืออี้หรัน พลังพิเศษพญายมตัวน้อย เจ้าเด็กสองคนนี้ช่างอดทนเก่งจริง ๆ เมื่อก่อนก็เคยต่อสู้กันมาตั้งหลายครั้งแต่ละครั้งก็เกือบตายทั้งนั้น แต่พวกเขาก็ยังเก็บซ่อนพลังพิเศษเอาไว้

ครั้งนี้ในที่สุดก็ปล่อยออกมาสักที!

ชายชุดดำหลบพลังผานกู่เบิกฟ้าอย่างยากลำบาก หมวกคลุมสีดำที่คลุมอยู่บนหัวโดนพลังสังหารบดขยี้จนแหลก จากนั้นหัวของเขาค่อย ๆ โดนบดขยี้จนแหลกตามไป

เขารู้ว่ามันยังไม่จบ ตาต่อตาฟันต่อฟัน ค้อนทองคำม่วงระเบิดตัวเอง ซืออี้หรันปล่อยพลังพิเศษ พญายมตัวน้อยปล่อยพลังพิเศษ

ถ้าเขาเดาไม่ผิดก็ตอนสุดท้ายยังมีอาวุธสังหารร้ายแรงอีกสองอย่างรออยู่

อีกอันนึงเขายังเดาไม่ออกแต่ที่แน่ ๆ อันสุดท้ายจะต้องเป็นการลอบฆ่าาด้วยจิตเทพ

ชายชุดดำรอดูอยู่!

ซู่เป่าหอบหายใจ เธอมาอยู่ข้าง ๆ ซืออี้หรัน ทั้งสองคนพยายามรวบรวมสมาธิอย่างที่สุด พวกเขาจ้องชายชุดดำไม่วางตาไม่กล้าเผลอซักนิดเดียว!

"หัวล้านจริงด้วย" ซู่เป่าพูดว่า "เรารู้แล้วว่าเจ้าคือตี้จั้งหวัง!"

แน่นอนว่าเธอไปดูไปแค่ครึ่งเดียว ข้างหลังยังเหลืออีกท่อน "ถึงจะเป็นแค่เงา"

แต่อยู่ต่อหน้าชายชุดดำเธอต้องแสร้งทำเป็นรู้ แต่ในขณะเดียวกันก็ต้องทำเป็นว่ารู้ไม่ไม่หมด

อย่าให้คู่ต่อสู้รู้ลึกตื้นหนาบางของเราได้ ยังไงก็ต้องเหลือทางนี้ทีไล่เอาไว้ นี่คือสิ่งที่พ่อเธอสอน

ภายในดวงตาของชายชุดดำฉายแววเยาะเย้ย

หากนางไม่มีจิตเทพก็คงไม่กล้าทำสายตาดูถูกแบบนี้หรอก แต่นางมีจิตเทพนางเห็นทุกอย่าง

"ไหนให้ข้าดูซิว่าพวกเจ้าสองคนจะเก่งสักแค่ไหนกันเชียว!" ทันใดนั้นโคมไฟดอกบัวในมือของชายชุดดำก็สว่างขึ้น!

รัศมีของแสงนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนดูไม่มีเจตนาทำร้าย ถึงแม้ว่าซู่เป่ากับซืออี้หรันจะระวังตัวมาก แต่วินาทีที่พวกเขาเห็นแสงสว่างนั้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองเข้าไปอยู่ในรัศมีของแสงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่

ชายชุดดำตรงหน้าหายตัวไปแล้ว มีแต่เสีมีสวดมนต์ดังก้องในหู

"พี่อี้หรัน...!" หัวใจของซู่เป่ากระตุกวูบ เธอแอบคิดในใจว่าแย่แล้ว!

เธอรู้ว่าเธอตกอยู่ภายใต้การควบคุมของโคมไฟดอกบัวเสียแล้ว

ซืออี้หรันเหงื่อเย็นผุดเต็มตัว เขากระซิบว่า "อดทนไว้นะ"

ซู่เป่า "รู้แล้วล่ะค่ะ! หนูทนได้ แต่กลัวพี่จะไม่ไหวมากกว่า!"