ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1357

ซืออี้หรันเอาอสูรน้อยวางไว้ด้านข้าง อสูรน้อยมองซืออี้หรันอย่างน้ำตาคลอเบ้า

ซืออี้หรันยกมือไปลูบที่หัวของมัน และหยิบมะพร้ามลูกใหญ่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ออกมาหนึ่งลูก วางไปที่อ้อมอกของมัน

อสูรน้อยกอดผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่มีขนาดใหญ่กว่ามัน จ้องตากลมโต

“จ๊ากๆ…จ๊ากๆๆๆ!” มันมองดูผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นั้นอย่างตื่นเต้น และมองซืออี้หรัน ทันใดนั้นก็รีบกอดผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ไว้แน่น

ท่าทางนั้นกำลังพูดว่า ให้ข้าแล้วก็จะมาเอาคืนไปไม่ได้!

ซืออี้หรันยิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “ให้แกแล้วก็คือของแก แต่แกห้ามไปรบกวนเธออีก”

การหยั่งรู้จะขอเข้าร่วมด้วยไม่ได้ เพราะเวลาในการหยั่งรู้ทุกวินาทีนั้นสำคัญมาก ถ้าคนข้างกายไม่ระวังเผลอไปชน การหายใจหรือการเคลื่อนไหว อาจจะทำให้คนที่กำลังหยั่งรู้นั้นตื่นขึ้นมาได้

การตื่นขึ้นมายังถือว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่ถ้าตื่นในช่วงจังหวะเวลาที่สำคัญ ก็อาจจะทำให้เดินหลงทางได้

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงการที่อสูรน้อยเกาะอยู่ที่ไหล่…

ซืออี้หรันวางสิ่งของหกเหลี่ยมไว้รอบๆซู่เป่า…ยันต์รวมหยิน ยันต์ป้องกัน ยันต์ซ่อนตัว

สิ่งของเหล่านี้เป็นของที่เขาหามาได้ และเป็นยันต์ค่ายกลที่ดีที่สุดที่เขามี

เมื่อจัดการเรื่องเหล่านี้เสร็จสิ้น ซืออี้หรันจึงหยิบอสูรน้อยวางไว้ด้านข้าง พูดคนเดียวว่า “การหยั่งรู้มองเห็นกันได้แต่ขอกันไม่ได้…ไม่ต้องไปรบกวนเธอ พวกเราไปไกลๆหน่อย”

อสูรน้อยกอดผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ลูกใหญ่อย่างดีใจ มีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว เรื่องการหยั่งรู้ก็ไม่จำเป็นอีก!

มันเข้าใกล้การหยั่งรู้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะสามารถเข้าสู่การหยั่งรู้ได้

แต่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ลูกใหญ่นี้ เมื่อกินแล้วก็คือของมัน

ถ้าพูดตามความเป็นจริงผลไม้ศักดิ์สิทธิ์นี้ยังมีดีมากกว่าการที่มันเข้าใกล้การหยั่งรู้เสียอีก

**

เมื่อจัดการเรื่องเงามืดชายชุดดำเสร็จแล้ว แม้ว่าในใจยังคงมีเรื่องสงสัยและหนักใจ แต่มู่กุยฝานกับซูจิ่นอวี้และบรรพบุรุษ ยังคงไปตามการสัมผัสได้ของบรรพบุรุษ เพื่อตามหาซู่เป่า

ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นอย่างไร แต่ขอแค่ซู่เป่าปลอดภัย ทุกอย่างก็จะดี ไม่งั้นคิดอะไรก็ไม่มีความหมาย

“รอเดี๋ยว!”

มู่กุยฝานหยุดชะงักกะทันหัน “ไม่ถูกต้อง…”

บรรพบุรุษหยุดลง และสัมผัสอย่างละเอียด พยักหน้าตามและพูดขึ้นว่า “เป็นลมหายใจค่ายกลโบราณ…”

ที่นี่ยังมีคนอื่นอีกหรือ?

ทั้งสามระมัดระวังตัวมากยิ่งขึ้น

เวลานี้บรรพบุรุษสัมผัสได้ถึงอสูรน้อยยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ เขาสงบใจลง และลองเชื่อมจิตกับอสูรน้อย

สัตว์มงคลที่กำลังกอดผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ลูกใหญ่ ก้มหน้ากัดกินผลไม้นั้น “จ๊ากๆ?”

เจ้านายตัวจริงมาแล้ว!

แย่แล้ว ต้องรีบกินไวๆ!

ไม่อย่างนั้นถ้าเจ้านายมาเห็นมันกำลังกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ จะต้องมาแย่งมันกินแน่ๆ

อสูรน้อยกินผลไม้นั้นอย่างรวดเร็ว

อีกด้านหนึ่ง บรรพบุรุษเชื่อมจิตกับอสูรน้อยสำเร็จ แววตาของเขาทอดมองผ่านความว้างเปล่า มองเห็นภาพที่อสูรน้อยมองเห็น

บรรพบุรุษขมวดคิ้ว

ซูจิ่นอวี้รู้ดีว่าอสูรน้อยเป็นสัตว์มงคลที่ทำสัญญาวิญญาณกับเขา จึงถามขึ้นอย่างร้อนใจว่า “เป็นยังไงบ้าง? เห็นอะไรหรือเปล่า?”

บรรพบุรุษ “สีแดงเลือดผืนหนึ่ง…”

ซูจิ่นอวี้กังวลในใจ “อะไรนะ?”

เมื่อคิดได้เช่นนี้ จิตเทพของเขาก็มุดเข้าไปใต้ดิน ปรากฎว่าสามารถผ่านเข้าไปได้อย่างง่ายดาย และยังสามารถมองเห็นสิ่งต่างๆในดินได้อย่างชัดเจน!

ทันใดนั้นซืออี้หรันก็ตื่นเต้นสุดขีด นี่คือความดีใจในการฝึก และรู้สึกสนใจอย่างมาก เป็นการเปลี่ยนวิธีแบบใหม่...

จิตเทพสามารถไปได้แค่รัศมีสิบเมตรเท่านั้นหรือ?

สมมุติว่าฉันนำจิตเทพระยะสิบเมตรทั้งหมดมารวมกัน และมุ่งหน้าไปแค่ทิศทางเดียว…จะสามารถไปได้ไกลเท่าไหร่?

ถ้าคิดตามตัวเลข ในวงกลมที่มีสิบเมตรแต่ละอัน (เส้นผ่านศูนย์กลาง)เอามารวมกัน ได้ระยะเท่าแขนอันใหญ่ ยื่นออกไป…ระยะนั้นไม่สิ้นสุด!

ซืออี้หรันลองทดสอบดู แต่ทฤษฎีใช้การไม่ได้ เขาพยายามเอาจิตเทพทั้งหมดมารวมไว้ทิศทางเดียวกัน อย่างมากก็ท่องไปได้แค่สามสิบเมตร อีกอย่างยังไปได้แค่ทิศทางเดียว…

“สามเท่า…ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้” ซืออี้หรันเข้าใจขึ้นมา ที่แท้จิตเทพไม่ได้กำหนดไว้ตายตัว แต่สามารถเปลี่ยนแปลงเป็นรูปร่างต่างๆ

ซืออี้หรันใช้จิตเทพสามสิบเมตรนี้ เริ่มต้นหมุนตัวสำรวจ

ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกำลังส่องกล้องโทรทรรศน์ มุมมองคับแคบ จะต้องขยับเรื่อยๆ

ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกใจ มีคน!!

สามสิบเมตรสั้นเกินไป คนผู้นั้นน่าจะอยู่ในระยะเกินสามสิบเมตรเล็กน้อย ซืออี้หรันมองเห็นขาของเขาหนึ่งข้าง

ความคิดสังหารของซืออี้หรันโผล่ขึ้นมา!

ตรงข้าม

มู่กุยฝานสัมผัสถึงความคิดสังหารที่เยือกเย็น!

บรรพบุรุษพูดในใจว่า เจ้าหมอนี่! ที่แท้ก็รออยู่ตรงนี้!

ในใจซูจิ่นอวี้ มาอีกแล้วน้องชาย!

ทั้งสองฝั่งต่างเฝ้าดูสถานการณ์อย่างตึงเคลียด เตรียมพร้อมจะต่อสู้ทันที…