ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1372

ชายหนุ่มหยิบยันต์ออกมาใบหนึ่ง ด้านบนแผ่แสงสลัว

เมื่อแสงแวบผ่าน ชายหนุ่มหายไปกับที่

นี่เป็นยันต์วาร์ป ในใจชายหนุ่มมั่นใจเป็นอย่างมาก เพราะยันต์นี้เก่งกาจมากๆ เป็นยันต์หายากที่สามารถวาร์ปได้ ผีมากมายในแดนนรกที่บำเพ็ญมาหลายปี ก็มีแค่ส่วนน้อยมากที่จะมีโอกาสได้รับยันต์นี้

มียันต์วาร์ปเทียบเท่าได้กับมีชีวิตเพิ่มอีกชีวิตหนึ่ง

ขอแค่เพียงไม่ใช่สถานที่อย่างตำหนักพญายม ยันต์นี้สามารถส่งร่างเขาวาร์ปออกไปไกลหลายร้อยเมตร

แค่หนึ่งร้อยเมตรก็เพียงพอสำหรับการหนีแล้ว ครอบครัวนี้กำลังรีบ ใครจะมาคิดถึงว่าเขาจะหนีกัน

ฮ่าๆ

แสงมืดแล้วสว่าง ชายหนุ่มปรากฏตัวในสถานที่ที่มืดมากๆ และรอบๆ ก็เต็มไปด้วยกลิ่นไอวังเวง

“ฟู่ว หนีออกมาได้แล้ว”

ทำไมถึงมืดขนาดนี้กัน ตามหลักแล้วเขาควรจะอยู่ในผืนป่าด้านนอกเมื่อครู่สิ...

หรือทิศทางผิดด้าน จึงส่งเขามาที่ใต้พิภพเหรอ

ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมมองไปรอบด้าน พบว่าตนอยู่หน้าประตูตำหนักแห่งหนึ่ง เขารู้สึกฉงนเล็กน้อย ในใจมีความรู้สึกไม่ดีเอ่อขึ้น

เมื่อเงยหน้า ตัวหนังสือบนตำหนักทำเขาแทบวิญญาณสลายภายในพริบตา

ตะ-ตำหนักพญายม

ขาของชายหนุ่มอ่อนแรง คุกเข่าลงบนพื้นดังตุบ ราวกับถูกฟ้าผ่า

จะเป็นตำหนักพญายมได้อย่างไรกัน

ไม่น่าจะวาร์ปมาที่ตำหนักพญายมสิ...

ชายหนุ่มคิดถึงที่ๆ เขาถูกขังเมื่อครู่ ก็เป็นที่มืดๆ แห่งหนึ่ง...

หมายความว่า เขาถูกขังไว้ในตำหนักพญายมตั้งแต่แรกแล้ว...

สามารถขังผีไว้ในตำหนักพญายมได้ในพริบตา นอกจากพญายมแล้วจะมีใครอีก

ไม่คิดว่าผู้เฒ่าผู้นั้นจะเป็นพญายม

แท้จริงแล้ว ผีหนุ่มร่างเตี้ยนี้ความสามารถไม่พอ เขาเป็นเพียงพญาผี

หากซู่เป่าและมู่กุยฝานไม่ได้แผ่แรงกดดันล่ะก็ ผีร่างเตี้ยไม่มีทางรู้ระดับของพวกเขาทั้งคู่ได้ เขาพอสัมผัสได้เพียงท่านบรรพบุรุษและจี้ฉางอยู่ระดับยมบาล

เขามีอาวุธลับประจำตระกูล...กอเอี๊ยะหนังหมา เดิมทีแค่อยากโจมตีทีหนึ่งแล้วถอยทันที หากแย่งอสูรนั่นมาได้ก็ยิ่งดี หากแย่งไม่ได้ก็ยังหนีได้

ไม่คิดว่าจะถูกจับซะได้...

ผีหนุ่มทั้งรนทั้งกลัว สมองของเขาครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว คิดวนเพียง “จบแล้วๆ ทำยังไงดี”

**

เหล่าซู่เป่าวาร์ปด้วยแสงทอง เธอพาพ่อแม่ บรรพบุรุษและท่านอาจารย์มาถึงที่ดวงเนตรปีศาจ

“ที่นี่คือ...” ซู่เป่ามองบ่อน้ำลึกขนาดยักษ์ตรงหน้าอย่างตะลึง

บ่อน้ำลึกนี้คล้ายกับดวงตามากจริงๆ รอบบ่อน้ำเป็นสีน้ำเงินเข้ม ยิ่งเข้าใกล้ใจกลางยิ่งค่อยๆ ไล่เป็นสีส้ม จนจุดกึ่งกลางเป็นสีแดงเข้ม

หากมองจากทิศบน ก็เหมือนดวงตาปีศาจมากจริงๆ

บรรพบุรุษเอ่ย “นี่คือดวงเนตรปีศาจ ซู่เป่ารู้จักดวงเนตรปีศาจแดนมนุษย์ไหม”

ซู่เป่าพยักหน้า “รู้จักค่ะ”

ดวงเนตรปีศาจแดนมนุษย์อยู่ที่ต่างประเทศ และเป็นหนึ่งในเขตต้องห้าม มีตำนานปริศนาที่ลือกันมาโดยตลอดว่าดวงเนตรปีศาจเชื่อมกับนรก

ไม่คิดว่าในแดนนรกก็มีดวงเนตรปีศาจเช่นกัน

บรรพบุรุษเอ่ยว่า “ดวงเนตรปีศาจในแดนนรก ลือกันว่าเชื่อมกับของแดนมนุษย์...”

ซู่เป่าตะลึง เชื่อมหยินหยางกันเหรอ

ซู่เป่าและซูจิ่งอวี้คิดจะพูดแทรก

ไม่คิดว่าบรรพบุรุษจะเอ่ยขึ้น “เอาแบบนี้ ให้พ่อหนูไปคนเดียวพอ”

คำพูดของซูจิ่งอวี้และซู่เป่าสะอึกอยู่ในลำคอ “......”

มู่กุยฝาน “?”

อสูรก็ตะลึง มันมองซ้าย มองขวา จากนั้นมองไปทางดวงเนตรปีศาจ นัยน์ตาฉายแววลังเล...

ไม่มีใครสังเกตมัน

จี้ฉางเงียบไปพักหนึ่ง พร้อมเอ่ย “อย่าเพิ่งรีบ อย่างน้อยต้องยืนยันก่อนว่าซูอวิ๋นเจาตกลงไปจริงๆ”

หากผู้ชายคนนั้นแค่หลอกพวกเขา พวกเขาก็ไปอย่างสูญเปล่าน่ะสิ อันตรายขนาดนี้

ซู่เป่าเอ่ย “จริงด้วย หนูลนจนลืมไปซะได้...”

เรื่องสำคัญขนาดนี้ ต้องยืนยัน ยืนยันให้แน่ชัดก่อน

ซู่เป่ายกมือ ปล่อยผีหนุ่มตนนั้นออกมาจากตำหนักพญายม

หลังผีร่างเตี้ยถูกขังเข้าไปในตำหนักพญายมก็ไม่ได้ยินเสียงจากด้านนอกอีก ตอนนี้เขาถูกปล่อยออกมา แม้ในใจจะทั้งลนลานและผวา แต่เขาแสร้งเป็นสงบ และในใจก็คิดแผนรับมือเอาไว้แล้ว

พวกเขาคิดจะหาคน ย่อมต้องต้องการเขาอยู่แน่ๆ

“ท่านพญายม ข้าโกหกท่าน ข้ารู้ว่าคนที่พวกท่านตามหาอยู่ที่ไหน...”

ชายหนุ่มรีบปล่อยข่าวสารใหญ่ทันที เพื่อรักษาชีวิตตนเอง

ไม่คิดว่าเพิ่งออกมา ก็ถูกโยนเข้าไปในดวงเนตรปีศาจซะแล้ว

“อ๊าก”

ชายหนุ่มกลัวจนวิญญาณดับมอด...