บรรพบุรุษหัวเราะเย็นทีหนึ่ง เป็นผีจากแดนนอกจริงด้วย
จี้ฉางพลิกบันทึกเป็นตายดู เป็นผีแดนนอกจริงๆ แต่อาศัยในเมืองหลง
ยังไม่ทันกลับไปก็ตายเสียก่อน
ซู่เป่ามองผีกินขี้อย่างรังเกียจพร้อมเอ่ย “ภาษาเมืองหลงของเราต่ำทรามอะไรกัน หรือเมืองลุงไม่มีคำว่าขี้ ภาษาไม่มีการแบ่งระดับสูงต่ำหรอกนะ”
“อีกอย่างเรามีตัวหนังสือที่สวยงามและมีความหมายตั้งมากมาย ลุงไม่ยอมตั้งชื่อดีๆ กลับมาเลือกคำว่าขี้ จะโทษใครได้กัน”
ซูจิ่งอวี้พยักหน้า “ใช่ ยังจะบอกว่าภาษาของเราต่ำทรามอีก ถ้าต่ำจริงทำไมประเทศของแกต้องมาขโมยตัวหนังสือจากเราด้วย”
ผีกินขี้หมดคำจะเถียง เขาเพียงแค่เม้มปากแน่น ท่าทีไม่ยอมใจเป็นอย่างมาก
บรรพบุรุษถามต่อ “คนที่ไหน ตายได้ไง เร็วๆ ฉันไม่มีความอดทนแล้ว”
ผีกินขี้แอบพูดใจใน ‘พญายมเมืองหลงไร้การศึกษาเสียจริง’
แต่ปากกลับตอบอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยมาจากประเทศฝูเซ่อ จริงๆ แล้วข้าน้อยถือเป็นคนประเทศหลงครึ่งหนึ่ง…“
แม้ในใจเขาจะโกรธเคืองและรู้สึกเหยียดพญายมและครอบครัวของเขา แต่ผีกินขี้ก็ยังคงพยายามผูกมิตร…คนประเทศหลงให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เป็นที่สุด ขอแค่สุดท้ายปล่อยเขาไปก็พอ
เขาไม่รู้สึกว่าการกระทำของตนมีปัญหาแม้แน่นิด เขาแค่กำลังเสียสละตนเพื่อประโยชน์ส่วนมาก
ซู่เป่าเบะปาก ไม่ออกเสียงอะไรทั้งนั้น
ผีกินขี้พูดต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าทำงานในเมือง แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง ข้าจึงลาออก และกลับมายังบ้านที่ชนบทของแม่…”
เปลือกตาของจี้ฉางไม่ยกขึ้นแต่นิด เขาแฉอย่างไม่ไว้หน้า “โดนจับได้ว่าแอบถ่ายรูปนอกเขตอนุญาตพร้อมส่งเอกสารลับกลับประเทศตนเอง เลยต้องหนีมาชนบท”
ซู่เป่ามองหมิ่น “แบบนี้นี่เอง ว่าแล้วเป็นคนที่ชอบพูดยอตัวเองจริงด้วย”
บนใบหน้าผีกินขี้เผยแววอึดอัดและอับอาย แต่ไม่นานนักก็ยิ้มพยักหน้า “ชะ-ใช่น่ะสิ คนเราไม่มีใครยอมแสดงจุดด่างพร้อยให้คนอื่นเห็นหรอก…”
ซู่เป่าเบะปาก ไม่ออกเสียงอีกครั้ง
ผีกินขี้เอ่ยพูดต่อ “หลังกลับมาที่ชนบทของแม่ ข้าก็พักอาศัยกับท่าน”
แม่ของเขาอยากให้พ่อมารับเธอไปตลอด เธอจึงอยู่ที่ชนบทได้อย่างไม่สงบนัก ผีกินขี้รู้สึกแม่ของเขาเป็นผู้หญิงหวังผลประโยชน์จากพ่อของเขา
แน่นอนว่า เรื่องเหล่านี้ผีกินขี้ไม่ได้พูดออกมา ว่าลึกๆ เขารู้สึกดูถูกผู้หญิงประเทศหลง และดูถูกแม่ของเขาเช่นกัน
“ข้าจึงเริ่มเรียนรู้การปลูกข้าว ปลูกนาที่ชนบท” ผีกินขี้พูดต่อ “ผ่านไปสิบปี ข้าปลูกนาได้ดีมาก และหลงรักชีวิตชนบทที่แสนสงบ”
“เรียกได้ว่าใช้ชีวิตดั่งสำนวน ชีวิตปลูกถั่วใต้ตีนเขา...”
ผีกินขี้เม้มปาก คิดถึงสาเหตุการตายของตนอย่างอดไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอึดอัด
หากเขาตายเพราะเป้าหมายหรือความฝันที่ยิ่งใหญ่ ตายไปก็ไม่เสียดาย!
แต่เขาตายในชนบทเล็กๆ เขาจึงรู้สึกอึดอัด
“ข้าอาศัยในชนบทมาสิบปี จนเริ่มคุ้นชินกับหมู่บ้าน แม่ของข้าเองก็แก่ตัวลง จนเริ่มหมดหวังกับเรื่องที่คิดจะให้ท่านพ่อมารับกลับประเทศ”
“ดังนั้นเธอจึงเริ่มใส่ใจกับเรื่องบางอย่างในหมู่บ้าน และชอบทะเลาะกับคนอื่นบ่อยๆ”
ในหมู่บ้าน ผีกินขี้เองก็ถือว่ามีฐานะที่ไม่ธรรมดา โดยเฉพาะกับหัวโจกประจำหมู่บ้าน ทั้งคู่เข้าขากันได้เป็นอย่างดี
ซู่เป่า “หือ ทำไมพูดถึงเรื่องหัวโจกประจำหมู่บ้านซะได้”
ผีกินขี้พูดต่ออย่างไม่สนใจ “เริ่มแรกเขาเคยมาหาเรื่องข้าเพราะเรื่องปลูกนา ข้ากระทืบมันกลับ มันก็กระทืบข้าคืนหนักกว่าเดิม แต่เราทั้งคู่ก็ได้รู้จักผ่านการทะเลาะกัน และสนิทกันเป็นที่สุด...”
จี้ฉางเปิดบันทึก แฉอย่างไม่ไว้หน้า “มันโดนกระทืบจนกลัว ซี่โครงหักนอนซมอยู่บนเตียงไปหนึ่งเดือนน่ะ เลยกลัวขึ้นสมอง”
นับแต่นั้นมาจึงเริ่มเข้าหาคนมีอำนาจ เจอหัวโจกทีไรก็ก้มหัวคำนับตลอด สนิทบ้าอะไรกัน
ซู่เป่า คุณแม่ และบรรพบุรุษ “……”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน
1819 ตอนสุดท้าย จบแล้วหรือคะ...
ไม่ลงต่อแล้วหรอคะ 🥹...
รอทุกวันเลยค่ะ...
กระโดดข้ามหายไปหลายตอนเลยค่ะ...
1293 1297 1298 หายค่ะ 🥲🥲...
ตอนที่ 1288 หายไปค่ะ...
เย้...กลับมาแล้ว รอทุกวันเลยค่ะ...
หายไปนานจังเลยนะจ๊ะรอลงตอนใหม่อยู่นะคะ...
รอค่ะ...
ทำไมรอบนี้หลายไปนานคะ หรือไปบงที่อื่นคะ...