ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1375

บรรพบุรุษหัวเราะเย็นทีหนึ่ง เป็นผีจากแดนนอกจริงด้วย

จี้ฉางพลิกบันทึกเป็นตายดู เป็นผีแดนนอกจริงๆ แต่อาศัยในเมืองหลง

ยังไม่ทันกลับไปก็ตายเสียก่อน

ซู่เป่ามองผีกินขี้อย่างรังเกียจพร้อมเอ่ย “ภาษาเมืองหลงของเราต่ำทรามอะไรกัน หรือเมืองลุงไม่มีคำว่าขี้ ภาษาไม่มีการแบ่งระดับสูงต่ำหรอกนะ”

“อีกอย่างเรามีตัวหนังสือที่สวยงามและมีความหมายตั้งมากมาย ลุงไม่ยอมตั้งชื่อดีๆ กลับมาเลือกคำว่าขี้ จะโทษใครได้กัน”

ซูจิ่งอวี้พยักหน้า “ใช่ ยังจะบอกว่าภาษาของเราต่ำทรามอีก ถ้าต่ำจริงทำไมประเทศของแกต้องมาขโมยตัวหนังสือจากเราด้วย”

ผีกินขี้หมดคำจะเถียง เขาเพียงแค่เม้มปากแน่น ท่าทีไม่ยอมใจเป็นอย่างมาก

บรรพบุรุษถามต่อ “คนที่ไหน ตายได้ไง เร็วๆ ฉันไม่มีความอดทนแล้ว”

ผีกินขี้แอบพูดใจใน ‘พญายมเมืองหลงไร้การศึกษาเสียจริง’

แต่ปากกลับตอบอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยมาจากประเทศฝูเซ่อ จริงๆ แล้วข้าน้อยถือเป็นคนประเทศหลงครึ่งหนึ่ง…“

แม้ในใจเขาจะโกรธเคืองและรู้สึกเหยียดพญายมและครอบครัวของเขา แต่ผีกินขี้ก็ยังคงพยายามผูกมิตร…คนประเทศหลงให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์เป็นที่สุด ขอแค่สุดท้ายปล่อยเขาไปก็พอ

เขาไม่รู้สึกว่าการกระทำของตนมีปัญหาแม้แน่นิด เขาแค่กำลังเสียสละตนเพื่อประโยชน์ส่วนมาก

ซู่เป่าเบะปาก ไม่ออกเสียงอะไรทั้งนั้น

ผีกินขี้พูดต่อ “ก่อนหน้านี้ข้าทำงานในเมือง แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง ข้าจึงลาออก และกลับมายังบ้านที่ชนบทของแม่…”

เปลือกตาของจี้ฉางไม่ยกขึ้นแต่นิด เขาแฉอย่างไม่ไว้หน้า “โดนจับได้ว่าแอบถ่ายรูปนอกเขตอนุญาตพร้อมส่งเอกสารลับกลับประเทศตนเอง เลยต้องหนีมาชนบท”

ซู่เป่ามองหมิ่น “แบบนี้นี่เอง ว่าแล้วเป็นคนที่ชอบพูดยอตัวเองจริงด้วย”

บนใบหน้าผีกินขี้เผยแววอึดอัดและอับอาย แต่ไม่นานนักก็ยิ้มพยักหน้า “ชะ-ใช่น่ะสิ คนเราไม่มีใครยอมแสดงจุดด่างพร้อยให้คนอื่นเห็นหรอก…”

ซู่เป่าเบะปาก ไม่ออกเสียงอีกครั้ง

ผีกินขี้เอ่ยพูดต่อ “หลังกลับมาที่ชนบทของแม่ ข้าก็พักอาศัยกับท่าน”

แม่ของเขาอยากให้พ่อมารับเธอไปตลอด เธอจึงอยู่ที่ชนบทได้อย่างไม่สงบนัก ผีกินขี้รู้สึกแม่ของเขาเป็นผู้หญิงหวังผลประโยชน์จากพ่อของเขา

แน่นอนว่า เรื่องเหล่านี้ผีกินขี้ไม่ได้พูดออกมา ว่าลึกๆ เขารู้สึกดูถูกผู้หญิงประเทศหลง และดูถูกแม่ของเขาเช่นกัน

“ข้าจึงเริ่มเรียนรู้การปลูกข้าว ปลูกนาที่ชนบท” ผีกินขี้พูดต่อ “ผ่านไปสิบปี ข้าปลูกนาได้ดีมาก และหลงรักชีวิตชนบทที่แสนสงบ”

“เรียกได้ว่าใช้ชีวิตดั่งสำนวน ชีวิตปลูกถั่วใต้ตีนเขา...”