ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1376

“แล้วยังไงต่อ” ซู่เป่าถามต่อ

ผีกินขี้แบะปากแล้วพูดว่า “ฉันสร้างบ้านในหมู่บ้านใช่ไหมล่ะ แล้วทีนี้พอสร้างเสร็จมันก็จะต้องมีเศษวัสดุก่อสร้างเหลืออยู่บ้าง...”

เนื่องจากความที่เขาทะเยอทะยานจะกลับสู่ “ด่านหน้า” มาตลอด ดังนั้นหลังจากสร้างบ้านแล้วก็เลยเอาขยะจากการก่อสร้างกองทิ้งไว้ที่หลังบ้าน

เดิมคิดว่าถ้ากลับ “ด่านหน้า” แล้ว เขาก็แค่ทิ้งไว้ให้แม่เขาจัดการเองก็ได้ ยังไงเขาก็ไม่อยากอยู่ในชนบทนี้อีกต่อไปแล้ว

เขาจึงไม่เพียงแต่ไม่สนใจขยะกองนี้เท่านั้น แต่บางทีเวลาขี้เกียจก็ยังเอาขยะในครัวเรือนไปทิ้งไว้ตรงนั้นด้วยอีก

ถุงพลาสติก เศษอาหารอะไรต่าง ๆ สีที่เปิดแล้วใช้ไม่หมด ถ้าวางไว้ในบ้านก็รู้สึกว่ากลิ่นมันทำลายสุขภาพมากไป ก็เลยเอาไปทิ้งไว้ตรงนั้นด้วย

ยังไงก็ไม่ได้ใช้แล้ว เขาก็ไม่รู้สึกเสียดายอะไรที่จะทิ้งสีที่เปิดแล้วกระป๋องหนึ่ง

ไม่คิดว่าเขาเองจะต้องมาตายเพราะกองขยะกองนี้

“ขยะกองอยู่หลังบ้าน แล้วหลังบ้านก็เป็นแม่น้ำของหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านมาบอกให้ฉันรีบกําจัดขยะให้เร็วที่สุด อย่าให้ไปส่งผลกระทบต่อการใช้น้ำของทุกคน”

“แต่ขยะกองใหญ่ขนาดนั้น ฉันจะจัดการคนเดียวยังไงไหว แดนมังกรของเรามีคำกล่าวที่ว่าญาติห่าง ๆ ยังไม่สู้เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ชิดนี่นา ฉันเสนอให้ทุกคนมาช่วยฉันกำจัดขยะ”

ผีกินขี้รู้คิดว่าไหน ๆ ก็กำลังจะจากไปอยู่แล้ว แล้วจะต้องยังเสียแรงมาทำอะไรแบบนี้ทำไม เดิมทีคิดว่าทางหน่วยงานจะไม่ลืมเขาและจะยังให้เงินเขาต่อไป แต่คิดไม่ถึงว่าเงินที่เขาเอามาสร้างบ้านจนเสร็จจะเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ทางหน่วยจ่ายให้

ในการที่จะขนขยะก่อสร้างกองใหญ่ขนาดนี้ออกไป จะต้องจ้างรถมาจากในตัวเมือง ต้องจ่ายค่ากําจัดอีกก้อนหนึ่ง และไหนยังจะต้องจ่ายค่าแรงคนขนขยะขึ้นรถอีก

เพราะกองทิ้งไว้นานเกินไปขยะทั้งเยอะทั้งเหม็น เขาไปถามมาแล้วว่าถ้าจะกำจัดขยะกองนี้ต้องใช้เงินไม่ต่ำกว่าหมื่นหยวน

สำหรับคนในชนบทหนึ่งหมื่นหยวนนี่ก็ถือว่าเยอะมากแล้ว บางคนครอบครัวทำงานหนักตรากตรำทำนาทั้งปี รายได้ต่อปีก็แค่สองหมื่นเท่านั้นเอง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าตอนนั้นเขาไม่มีเงินแล้วด้วย

“พอฝนตก ขยะที่กองอยู่นานก็ส่งกลิ่นเหม็น เพื่อนบ้านทั้งข้างบ้านหน้าบ้านต่างก็ไม่พอใจมาก พวกเขาบอกให้ฉันรีบจัดการให้เร็วที่สุด”

ผีกินขี้ส่ายหัวและถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า “ก็ฉันไม่มีเงินนี่”

พอผลัดวันประกันพรุ่งไปเรื่อย ๆ น้ำเสียก็ไหลลงแม่น้ำชาวบ้านหลายคนที่อยู่ใต้น้ำก็เริ่มโกรธ บางคนก็ถึงกับมาด่าถึงบ้าน

แม่เขาก็รู้สึกว่าเหม็น บอกให้เขารีบจัดการซะ แต่ที่บ้านไม่มีเงินเหลือแล้ว อะไร ๆ ก็ให้เขาเป็นคนจัดการทั้งนั้น แล้วเขาจัดการยังไง ทำไมอะไรก็ต้องให้เขาทำทุกเรื่องเลย

“ฉันก็เลยไปความช่วยเหลือจากคนในหมู่บ้าน บอกว่าฉันจัดการไม่ไหวจริง ๆ ขอให้พวกเขาช่วยฉันหน่อย หนึ่งหมื่นหยวนเอง ทุกคนช่วยฉันออกคนละนิดละหน่อย แล้วฉันจะออกเองสองพัน ถ้าคนทั้งหมู่บ้านช่วยฉันออกเงิน ทุกคนก็แค่ช่วยออกแค่ไม่กี่ร้อยก็พอแล้ว”

“ไม่คิดว่าพวกเขาจะไม่ยอมให้!”

ผีกินขี้บอกว่าเขาช็อกมาก

พวกเขาเป็นคนที่เรียกร้องให้จัดการขยะเองนะ แต่พวกเขากลับไม่ยอมออกเงิน

ไหนบอกว่าทุกคนเป็นคนหมู่บ้านเดียวกันไง แล้วทำไมถึงไม่ช่วยเขา?

“เรื่องนี้ก็ทะเลาะกันไปมา ไม่มีบ้านไหนยอมออกเงินให้ พวกเขาบอกว่าไม่ใช่ขยะของบ้านเขาสักหน่อย”

มาร่วมกับคนนอกบอกให้เขารีบกำจัดขยะแบบนี้ได้ไง แถมยังมาบอกอีกว่าในเมื่อจัดการทีเดียวไม่ไหว งั้นก็ค่อย ๆ ตักไปทิ้งทีละนิด ค่อย ๆ จัดการไปทีละนิดก็ได้”

จะบ้าหรือไง ขยะกองใหญ่ขนาดนี้ เหม็นอีกต่างหาก... จะให้เขาทำคนเดียวเนี่ยะ เขาไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวเหนื่อยตายกันพอดี

“หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของฉันกับชาวบ้านก็แย่ลงเรื่อย ๆ โดยเฉพาะกับเพื่อนบ้านที่อยู่บ้านติดกัน เขามันเป็นโจรชัด ๆ”

“บ้านเขาออกจะใหญ่โตนาดนั้น หน้าบ้านก็มีรถจอดอยู่ตั้งสองคัน แต่ละคันไหนก็ตั้งหลายแสนหยวน เขารวยออกขนาดนั้น ในเมื่อตัวเองก็เหม็น แล้วทําไมเขาไม่คิดจะช่วยฉันกำจัดมันล่ะ”

ผีกินขี้ยิ่งคิดยิ่งคิดก็ยิ่งเชื่อว่ามันควรเป็นต้องแบบนี้แหละ อันตพาลที่ซี้กันกับเขา ก็สนับสนุนความคิดของเขา

ขยะกองหลังบ้านกองอยู่ตรงกลางระหว่างบ้านเขากับบ้านเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกัน ดังนั้นเพื่อนบ้านก็ควรต้องมีหน้าที่รับผิดชอบร่วมกันสิ

พวกอันตพาลบอกเขาว่า เพื่อนบ้านของนายรวยขนาดนั้น แถมปกติเขาก็ชอบช่วยเหลือคนอื่นเป็นชีวิตจิตใจมาตลอด... นายไปเจรจากับเขาสิ ต้องได้แน่นอน”

ผีกินขี้จึงไปหาเพื่อนบ้านไปขอเงินเพื่อนบ้านแปดพัน ส่วนตัวเขาเองจะยอมออกเองสองพัน

“ฉันบอกว่าเพื่อสภาพแวดล้อมที่ดีของหมู่บ้าน พวกเรามาช่วยกันจัดการเถอะนะ ไม่คิดว่าเพื่อนบ้านจะปฏิเสธ!”

ผีกินขี้ช็อกอีกครั้งเพื่อนบ้านปฏิเสธเขา

ซู่เป่า: “...”

เธอจะช็อกก็ตรงที่ผีกินขี้ช็อกกับเรื่องนี้นี่แหละ