ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1380

ผีหลายใจและผีขี้ขลาดสงสัย

นี่เป็นกลิ่นหอมที่แท้จริง กลิ่นหอมที่พวกเขาสองคนได้กลิ่นเมื่อกี่เหมือนจะต่างจากนี้เล็กน้อย

ผีหลายใจพูดว่า “แปลกจัง...”

ผีขี้ขลาดพูดขณะเดินไปข้างหน้าว่า “ไม่เห็นมีอะไรแปลกเลย”

แต่พอคิดดูอีกทีเขาก็เข้าใจ

“แทนที่จะบอกว่าสิ่งที่เราเพิ่งได้กลิ่นหอมคือกลิ่นหอมของอาหาร ไม่สู้บอกว่ารับรู้ได้กฎวิถีของซู่เป่าจะดีกว่า”

เขายิ้มที่มุมปากทำสีหน้าชื่นชม “ความสามารถของซู่เป่าต่างไปอีกขั้นแล้ว”

แม้แต่อาหารที่เธอทำก็นยังแพร่กระจายออกไปไกลขนาดนี้พร้อมด้วยกฎแห่งวิธี

บางทีผีตัวอื่นอาจได้กลิ่นแล้วรู้สึกสบายเหมือนกําลังจะบรรลุก็ได้

ความสามารถของเขาผีเจ้าชู้ก็ไม่ธรรมดาแล้วยังสนิทกับซู่เป่าอีก ดังนั้นเลยสามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายกฎแห่งวิถีของซู่เป่าตั้งแต่ระยะไกลขนาดนั้น

แต่ตอนนี้สิ่งที่ได้กลิ่นคือกลิ่นหม้อไฟจริง ๆ พวกเขาเข้าใกล้ซู่เป่ามากทุกที ๆ แล้ว

เป็นไปตามคาด พอพวกผีขี้ขลาดพวกเดินผ่านป่ามาปุ๊บ ก็เห็นโต๊ะและเก้าอี้วางอยู่บนทุ่งหญ้าข้างหน้า มีกระทั่งร่มกันแดด ดูแล้วท่าทางจะสบาย

“ซู่เป่า!” ผีขี้ขลาดวิ่งไปอย่างความดีใจ

**

ซูอวิ๋นเจาถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทองและจมลงอย่างต่อเนื่อง

ตอนที่เขาตกลงมา เขาคิดว่าเขาต้องตายแน่แล้ว แต่จู่ ๆ ร่างกายของเขาก็ส่องแสงสีทองออกมาห่อหุ้มเขาทั้งตัว

ซูอวิ๋นเจานึกขึ้นได้ ซู่เป่าเคยบอกไว้ว่าเขามีบุยบารมีครบถ้วน ดังนั้นจะมีแสงสีทองคอยสนับสนุน ไม่คิดว่าแสงสีทองนี้จะสามารถต้านทานการกัดกร่อนของสระน้ำสีแดงเลือดได้ด้วย

“ความชั่วร้าย – พลังความดี แสงสีทองคือบุญบารมีที่สมบูรณ์ เป็นพลังความดีสามารถสู้กับบ่อน้ำปีศาจได้...” ซูอวิ๋นเจาเข้าใจทันที

เพียงแต่แสงสีทองไม่ได้มีอำนาจเหนือทุกอย่าง พอเขาจมลงไปเรื่อย ๆ แสงสีทองก็อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ

ซูอวิ๋นเจาพยายามอยู่หลายครั้งและไม่สามารถลอยตัวขึ้นไปได้ ราวกับว่าพอตกลงมาในนี้ก็จะต้องจมลงไปเรื่อย ๆ

“จะให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้...”

ซูอวิ๋นเจาพยายามเอาอาวุธวิเศษในแหวนออกมาใช้ บางอย่างก็เป็นของที่มอบซู่เป่าให้เขามา บางอย่างก็บรรพบุรุษให้มา

แต่ก็ต่างใช้ไม่ได้ผล อย่าว่าแต่จะทำเป็นไม้พายพายตัวเองขึ้นไปข้างบนแลย แค่จะว่ายน้ำไปข้าง ๆ สักนิดก็ยังไม่ได้เลย

ในสถานการณ์ที่ยากลําบากนี้ เขาถูกบังคับให้จมลงไปอย่างเดียวเท่านั้น เขาไม่รู้ว่าเขาจมลงมานานแค่ไหนแล้ว แต่สระน้ำสีแดงเลือดเริ่มจางหายไป ด้านล่างเป็นสระน้ำสีดำเหมือนน้ำหมึก แวบเดียวก็บังแสงทั้งหมดไว้จนมืด

แม้แต่แสงสีทองที่ห่อหุ้มตัวเขาก็ถูกกลืนกินความสว่างจนสิ้น

ซูอวิ๋นเจาเอื้อมมือไปคว้าแต่สัมผัสอะไรไม่ได้เลย ร่างกายของเขายังคงสะอาดและไม่ได้เปียกน้ำแสดงว่ารัศมีสีทองของเขายังคงปกป้องเขาอยู่

ถ้าบอกว่าในชั้นสระน้ำสีแดงเลือดเมื่อกี้ยังพอมีทัศนวิสัยอยู่บ้าง มาถึงที่นี่คือมืดสนิท เอื้อมมือไปก็มองไม่เห็นนิ้วมือตัวเองเลย

ซูอวิ๋นเจาหัวใจหนักอึ้ง การมองไม่เห็นก็หมายความว่ามีโอกาสเกิดเหตุสุดวิสัยมากขึ้น สมมติว่ามีบางอย่างจ้องมองเขาอยู่ในความมืดก็เท่ากับเขาต้องเป็นฝ่ายถูกกระทำโดยสมบูรณ์

พอเขาคิดได้แบบนี้ ก็รู้สึกว่าน้ำรอบตัวกระเพื่อมแรง ๆ ความรู้สึกเหมือนจู่ ๆ มีอะไรกำลังพุ่งเข้ามาหาเขา เขาก็โดนคลื่นซัดจนยืนไม่อยู่