ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1381

ซูอวิ๋นเจาไหลลื่นลงไปตามทาง ความรู้สึกนี้แตกต่างจากความรู้สึกตอนที่อยู่ในสระน้ำที่หนาวเย็นจนเข้ากระดูก

มันเริ่มมีอุณหภูมิขึ้นมาหน่อย เขาไม่ได้ตัวแข็งขนาดนั้นแล้ว

แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกถึงอะไรลื่น ๆ และไหลตกลงไปในหลุมที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นและเมือกทันที

คงจะเป็นในท้องของเจ้าตัวนั้น

ซูอวิ๋นเจาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องมาเจอประสบการณ์อะไรแบบนี้

เมือกที่มีกลิ่นเหม็นเปรี้ยวมีฤทธิ์กัดกร่อนอย่างรุนแรงเริ่มที่จะย่อยเขา

รอบ ๆ มีแสงสลัว ๆ คล้ายกับกฎแห่งวิธีที่ซู่เป่าพูดถึง มันกําลังชักใยหุ้มตัวเขา นี่กำลังจะกลั่นแสงสีทองในตัวของเขาเหรอ

ข่าวดีเพียงอย่างเดียวในตอนี้คือเมื่อแสงสีทองในร่างกายของเขาถูกกลั่นออกไปข้างนอก ก็มีแสงสีทองสว่างขึ้นมาและในที่สุดเขาก็สามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาได้อย่างชัดเจนสักที

สิ่งแรกที่ได้เห็นก็คือมีใบหน้าคนตายแปะอยู่ตรงหน้าเขาพอดี ซูอวิ๋นเจาตกใจ แต่ดู ๆ แล้วก้น่าเป็นผีบำเพ็ญที่น่าจะถูกเจ้าตัวนี้กลืนลงมา

ไม่ถูกย่อยเหรอ?

ซูอวิ๋นเจาเผลอแตะตรงนั้นโดยไม่รู้ตัวและเขาสัมผัสกระดู ซึ่งนั่นทําให้เขาประหลาดใจมาก

ผีไม่มีกายหยาบ ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ตายไปแล้วจะยังเหลือใบหน้าไว้ แต่ยังมีกระดูกอีกชิ้นหนึ่งด้วย

ไม่ใช่สิ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผี แต่เป็นคนจริงเหรอ?

แต่ทําไมคนถูกเจ้าตัวนี้กลืนเข้าท้องในยมโลกได้ ผีที่มีคุณูปการอย่างเขายังไม่สามารถต้านทานได้ นับประสาอะไรกับคนธรรมดาคนหนึ่ง

เขาหยิบกระดูกท่อนหนึ่งขึ้นมาดู เห็นชัดแล้วที่แท้ก็เป็นกระดูกหน้าอกนั่นเอง...

มันค่อนข้างน่ากลัวเล็กน้อย ซูอวิ๋นเจาคิดจะทิ้งมันทันที แต่ทันใดนั้นเขาก็เห็นแหวนวงหนึ่งแขวนอยู่บนกระดูกหน้าอกนั้น

เขาเคยเห็นแหวนเก็บของในยมโลก ดังนั้นพอเห็นแหวนเลยคิดว่ามันคงเป็นแหวนเก็บของเหมือนกันหมด ก็จึงเอื้อมมือไปหยิบมา

เราต้องปรับตัวให้เข้ากับสถานที่ เมื่อคนเราอยู่ในสถานการณ์คับขันก็ต้องหาอะไรที่ช่วยให้รอดได้ โดยเฉพาะอาวุธหรืออะไรทํานองนั้น

ซูอวิ๋นเจากำแหวนไว้ในมือและเขย่าอย่างแรง แต่น่าเสียดายที่ไม่มีอาวุธใดตกลงมา

“ไม่มี... ประ...โยชน์...” ทันใดนั้นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทําเอาซูอวิ๋นเจาตกใจจนโยนแหวนใส่หน้าเธอ

ผู้หญิง: “...”

คนที่พูดก็คือใบหน้าของคนที่ตายแล้ว ตอนนี้เธอกำลังลืมตาอย่างลําบาก และมองซูอวิ๋นเจาอย่างเงียบ ๆ

“ถูกมันกินเข้าไป ก็มีแต่รอความตายเท่านั้น”

ผู้หญิงคนนั้นมองซูอวิ๋นเจาแวบหนึ่งจากนั้นก็หลับตาอีกครั้ง

ซูอวิ๋นเจาถามว่า “เธอเป็นใคร เธอมีกระดูกได้ยังไง?”

ผู้หญิงคนนั้นตอบเบา ๆ “นั่นคือสิ่งที่ฉันฝึกฝนมา...”

เธอพูดแค่ประโยคเดียวแล้วเธอก็ไม่พูดอีกแล้ว ดูเหมือนจะรู้สึกว่าน่าเบื่อ

หรืออาจเป็นเพราะรู้ตัวว่าตัวเองกำลังที่จะสลายหายไปอย่างสมบูรณ์ และก็ยังทำใจไม่ได้ที่จะให้อดีตที่ผ่านสูญสลายไปหมด เธอพึมพำกับตัวเองว่า

“ผีไม่มีชีวิต ผีบำเพ็ญทั้งหลายต่างรู้สึกว่าการฝึกฝนในร่างวิญญาณให้ไปสู่ระดับสูงสุดเป็นวิธีเดียว...”

“แต่ผีก็สามารถฝึกจนมีกายหยาบขึ้นมาได้...”