ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1383

“คุณรู้เรื่องราวนาจาแปลงร่างทองไหม”

ก่อนที่ผู้หญิงจะเริ่มสอนวิธีการฝึกฝนร่างหยินให้กับซูอวิ๋นเจา เขาก็ถามขึ้นมาว่า

ซูอวิ๋นเจา “ว้าว คุณดูเรื่องโคมดอกบัวบัวด้วยเหรอ”

ฝ่ายหญิงทนไม่ไหว เธอพูดว่า “นั่นมันตำนานเทพต่างหาก”

ซูอวิ๋นเจา “อ๋อ ๆ ผมพูดผิด”

ผู้หญิง “...”

ซูอวิ๋นเจากล่าวว่า “หลังจากนาจาเสียชีวิต ไท่อี้เจินได้ช่วยสร้างร่างใหม่ให้นาจา ใช้รากบัวเป็นกระดูก ใช้ฝักบัวเป็นเลือดเนื้อ ให้กลีบบัวและใบบัวเป็นเสื้อผ้าให้เขา...”

ผู้หญิงบอกว่า “ใช่ การฝึกร่างหยินก็ต้องการกระบวนการนี้เหมือนกัน”

ซูอวิ๋นเจาที่ทั้งใสซื่อและโง่เขลา “มันเรียกร่างหยินที่ไหนเล่า นั้นมันเรียกว่าร่างทองคําต่างหาก...”

ผู้หญิง “คุณพูดถูก”

เธอเรียกร่างกายที่สร้างขึ้นใหม่ว่าร่างหยินเพราะพวกเขาตายไปแล้วและเป็นผี

ร่างที่ปั้นขึ้นมาใหม่ก็ถือเป็นร่างหยินไง

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “แล้วผมต้องหาดอกบัวมาก่อนไหม”

ผู้หญิงพูดเรียบ ๆ ว่า “ไม่ต้อง ดอกบัวไม่มีประโยชน์”

“ต่อไปถ้าคุณออกไปข้างนอกแล้วก็ไปหาต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นะ” ผู้หญิงพูดว่า “ดอกบัวเป็นของธรรมดา แต่ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มีกฎแห่งวิถีของตัวเอง”

“สิ่งที่คุณต้องหาต้องเป็นทั้งสิ่งศักดิ์สิทธิ์และเป็นสิ่งของจากยมโลก เพราะเราเป็นผี สิ่งที่มีไปหยางมากเกินไปเราอาจควบคุมไม่อยู่และอาจถูกย้อนกลับมาฆ่าตัวเองได้”

“เท่าที่ฉันรู้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่สามารถสร้างร่างหยินขึ้นใหม่ได้ นอกจากต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แล้ว ยังมีไม้เทพอู๋ถงและต้นหม่อน”

“ไม้เทพอู๋ถงเป็นไม้เทพในตํานานที่นกฟีนิกซ์หล่อหลอมขึ้นมาด้วยเลือดเนื้อของตัวเอง ถ้าไม่ใช่ต้นอู๋ถงฟีนิกซ์จะไม่เอา ไม้เทพอู๋ถงเป็นที่อยู่อาศัยของนกฟีนิกซ์ สําหรับผีอย่างเรา ไม้เทพอันนี้ก็สามารถเป็นอาศัยให้จิตวิญญาณของเราได้ ดังนั้นจึงเป็นหนึ่งในตัวเลือกที่ดีที่สุดในการสร้างร่างใหม่”

“ต้นหม่อนเป็นประตูที่เชื่อมต่อโลกเทพ โลกมนุษย์และโลกใต้ดินในตำนานโบราณ”

“แต่สองอย่างนี้ฉันสงสัยว่าพวกมันอาจไม่มีอยู่จริง...”

แดนมังกรมีตํานานมากมาน เธอคิดมาตลอดว่ามันคงเป็นเรื่องราวที่ผู้คนแต่งขึ้น แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นและกลายเป็นผี ยิ่งฝึกฝนไปนานก็ยิ่งรู้สึกว่านี่ไม่ใช่ตํานาน บางทีในสมัยโบราณอาจมีผู้ฝึกฝนที่สามารถขึ้นถึงสวรรค์และลงถึงนรกจิ่วโยว ตั้งตระหง่านอยู่ระหว่างสวรรค์และโลก...

บางทีนั่นอาจเป็นโลกที่เป็นปีศาจและป่าเถื่อน มีมนุษย์เดินดินและมีปีศาจร้อยพันอาศัยอยู่ร่วมกันอย่างในตำนานภูเขาและทะเลก็ได้

น่าเสียดายที่ทั้งหมดนี้ไม่มีร่องรอยให้ค้นหาเลย เหลือแต่ตํานานเท่านั้น

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า “ผมเข้าใจแล้ว... แล้วต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่คุณเพิ่งพูดถึงเมื่อกี้ชื่อต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์อะไร?”

เขายืนไม่มั่นคงเลยล้มลงในน้ำย่อยที่ทั้งเหนียวเหนอะและมีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรง

ซูอวิ๋นเจาล้มโครม เขาพยายามหาอะไรที่สามารถจับได้ แต่ผนังกระเพาะลื่นมากแถมยังเป็นรอยพับขรุขระยากที่จะจับ

ตอนนี้เองเขารู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกขึ้นมาขึ้นมา ก้มมองลงไปก็พบว่าเป็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงบ่นว่า “ทั้งก่อนตายหลังตายก็ยังไม่เคยมีใครเอาก้นมาชนหน้าฉันมาก่อน... คุณเป็นคนแรกเลย!”

ซูอวิ๋นเจาทั้งรู้สึกผิดทั้งซาบซึ้งใจมาก จู่ ๆ เขาก็เขินขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “ขอโทษ... ขอบคุณนะ!”

ผู้หญิงไม่สนใจเขา เธอใช้แรงที่เหลืออยู่เพื่อตรวจจับกระดูกหน้าอกของตัวเอง กระดูกหน้าอกลอยปกับน้ำในกระเพาะอาหาร

ซูอวิ๋นเจามองไปที่กระดูกหน้าอกนี้และพบว่ากระดูกหน้าอกนี้ถูกกัดกร่อนไปมากกว่าครึ่ง นี่ผ่านไปแค่หนึ่งวันเองก็เหลือแค่ซี่โครงไม่กี่ซี่แล้ว

ผู้หญิงลืมตาอยู่ ใบหน้าครึ่งหนึ่งก็เหลือเพียงชั้นหนังชั้นเดียวแล้ว อีกครึ่งหนึ่งแทบจะเหลือแค่ตาข้างเดียว

สายตาของเธอฉายแววเด็ดเดี่ยว เธอแทงซี่โครงของตัวเองเข้าไปในผนังกระเพาะอาหารอย่างแรง

ซูอวิ๋นเจาประหลาดใจ

ผู้หญิงพูดว่า “จับให้แน่น”

ซูอวิ๋นเจาจับให้แน่นตามที่เธอบอกด้วยสัญชาตญาณ “ซี่โครงคงปักอยู่ได้ไม่นาน ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้นาน...”