ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1384

เสียงของผู้หญิงแผ่วเบาและไม่มีแสงสว่างแววตาแล้ว

เธอมองขึ้นไปแล้วพูดว่า “ถ้าคุณมีแรง คุณก็ปีนขึ้นไป ปีนออกไป...”

“ฉันเคยแช่อยู่ในนี้มาสองปีแล้ว จนกระทั่ง “ตาย” อีกครั้ง เลยแกะกระดูกตัวเองแล้วปีนขึ้นไปทีละขั้น”

แต่ก็ปีนออกไปไม่ได้ ไม่มีวันปีนออกไปได้

สัตว์อสูรกับกับสัตว์อสูรระดับเผีสมบูรณ์เก้าระดับกับสัตว์ร้ายที่มีผีสมบูรณ์เก้าระดับนั้นเก้าชื่อต่างกันไม่กี่คำ แต่ระดับของพวกมันจริงต่างกันมาก

สัตว์อสูรระดับเก้าเทียบเท่ากับระดับจักรพรรดิ เทียบเท่ากับยมบาลตอนต้นหรือยมบาลตอนปลายแล้วแต่ความสามารถ

แต่สัตว์ที่ระดับเก้าที่เต็มขั้นแล้ว กลับเทียบเท่ากับระดับจักรพรรดิที่สมบูรณ์ อีกแค่ก้าวเดียวก็ขึ้นสวรรค์ได้แล้ว

เธอก็ผีบำเพ็ญที่ยังไม่ถึงขั้นมหาจักรพรรดิ อยากออกไปจากท้องของคู่ต่อสู้ที่มีอยู่ในชั้นมหาจักรพรรดิที่สมบูรณ์แล้ว... ก็ได้แค่ใช้เวลา 3 ปีเพื่อสัมผัสกับสิ่งที่เรียกว่าความสิ้นหวัง

ไม่ต้องพูดถึงผู้ชายโง่ ๆ ใสซื่อคนนี้เลย

“ใช่แล้ว ผมยังไม่รู้ว่าคุณชื่ออะไร?” ซูอวิ๋นเจาถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ผู้หญิงก็ไม่มีอะไรปิดบัง เพียงแต่พูดสั้นๆ ว่า “อวิ๋นเหลิ่งซี”

ซูอวิ๋นเจาพูดในใจว่า ชื่อนี้ฟังแล้วหนาวมาก

เขาเดาว่าปกติเธอน่าจะเป็นคนเย็นชา วันนี้มี่เธอพูดกับเขาเยอะขนาดนี้คงว่าตัวเองต้องตายแล้วจริง ๆ

“ผมชื่อซูอวิ๋นเจา” ซูอวิ๋นเจาพูด “คุยกันมาตั้งนานแล้ว งั้นก็มาทำความรู้จักกันใหม่เถอะนะ”

อวิ๋นเหลิ่งซีไม่พูดอะไร สำหรับเธอรู้จักหรือไม่รู้จักก็ไม่ต่างกัน

เธอแค่อธิบายง่าย ๆ ว่าทําไมขึ้นไปไม่ถึง และวิธีต่อกรกับกฎแห่งวิถีของสัตว์อสูรที่สมบูรณ์ระดับเก้า

แล้วบอกว่าเธอเคยอยากทำลายท้องของสัตว์อสูรตัวใหญ่ตัวนี้ แต่อาวุธทั้งหมดใช้แล้วและไม่ได้ผลเลย แม้ว่าจะอยู่ในท้องของมัน แต่ก็ยังถูกตอบโต้ฆ่ากลับได้

เธอยังบอกอีกว่าเธออยากปีนออกไปเลย แต่ก็ไม่สามารถขึ้นไปได้ เพราะเมื่อใดที่สัตว์อสูรตัวใหญ่รู้ตัว เธอก็จะถูกกลืนลงมาใหม่

ยิ่งไม่ต้องพูดว่าระหว่างอยู่ในท้องของมันเราจะถูกหลอมไปเรื่อย ๆ ตัวเองอ่อนแอลงเรื่อย ๆ แต่สัตว์อสูรกลับแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ

“งั้นหาวิธีไม่ให้มันไม่รู้ตัวก็จะออกไปได้ใช่ไหม”

หยุนเหลิ่งซีหัวเราะเยาะ “จะไม่ให้มันรู้ตัวได้ไง เวลาคุณคลื่นไส้หรือมีอะไรจะขย่อนออกมาจากกระเพาะคุณ คุณไม่รู้สึกตัวเลยเหรอ”

แล้วนี่มันเป็นสัตว์อสูรระดับเก้าเลยนะมันจะไม่รู้สึกตัวได้ไง

“และสัตว์อสูรนี่มีตั้งสี่กระเพาะอาหาร ฉันพยายามดิ้นรนมาสามปี...” ผู้หญิงกำลังจะพูดอะไรและทันใดนั้นก็มีเสียงดังกึก

ซี่โครงที่เพิ่งเสียบเข้าไปในผนังกระเพาะอาหารถูกกัดกร่อนเกือบหมดแล้ว ซูอวิ๋นเจาจับส่วนเล็ก ๆ ที่เหลือนั้นและตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

หยุนเหลิ่งซีจึงต้องเอาหน้ามาช่วยพยุงเขาอีกครั้ง แต่ทั้งสองก็ตกลงไปในน้ำย่อยดังตูม ใบหน้าของหยุนเหลิ่งซีก็หายไปครึ่งหนึ่ง

เธอดันเขาขึ้นไปเล็กน้อย ซูอวิ๋นเจารีบใช้ซี่โครงเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่ในมือเสียบเข้าไปในผนังกระเพาะอาหารอีกครั้ง แต่ตัวเขาเองรู้สึกโซเซและคาดว่าจะประคับประคองได้ไม่ถึงสองนาที

อวิ๋นเหลิ่งซีถอนหายใจ: “ฉันคงช่วยคุณได้อีกไม่นาน ที่เหลือคงต้องหาทางไปเองแล้วล่ะ”

“ไม่คิดเลยว่าก่อนตายจะได้รู้จักคุณ อย่าน้อยก็ไม่ได้ตายอยู่คนเดียวแล้ว” เธอหัวเราะเยาะตัวเอง

ซูอวิ๋นเจากําลังหาวิธีอยู่ เขามองด้านบนและรอบ ๆ อีกครั้ง

เขารู้ดีว่าอวิ๋นเหลิ่งซีทะลุออกไปไม่ได้ งั้นเขาก็คงทำไม่ได้เหมือนกัน