ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1385

ซูอวิ๋นเจาเพิ่งเคยมีการเดินทางที่ประหลาดแบบนี้เป็นครั้งแรก

แหวกว่ายอยู่ในกระเพาะของสัตว์อสูรตัวใหญ่เท่าก๊อดซิล่า

ใบหน้าของอวิ๋นเหลิ่งซีหายไปแล้ว แต่เสียงของเธอดังอยู่ข้างหูของซูอวิ๋นเจา “ที่ที่เราอยู่เมื่อกี้คือกระเพาะแรกของมัน”

เธอคิดได้ว่าถ้าเธอไม่อยู่แล้วแต่เขายังอยู่ เขาสามารถดิ้นรนต่อสู้คนเดียวได้

คนเราดิ้นรนด้วยความหวังก็คงจะดีกว่าการนั่งรอความตายอย่างสิ้นหวังล่ะมั้ง

เธอจึงบอกทุกอย่างที่เธอรู้กับซูอวิ๋นเจา

“เคยกินกระเพาะวัวไหม?” น้ำเสียงของเธอฟังดูค่อนข้างผ่อนคลาย “กระเพาะของก็อดซิล่าตัวนี้ก็คล้ายกับกระเพาะวัวนั่นแหละ”

“กระเพาะแรกจริง ๆ แล้วเป็นกระเพาะที่เล็กที่สุด ตามหลักแล้วเราควรเริ่มจากกระเพาะแรกไปยังที่สองแล้วไปยังกระเพาะที่สามที่สี่”

“แต่เมื่อถึงกระเพาะที่สอง จะมีแรงไหลย้อนที่แรงมาก ทำให้เราไหลกลับไปที่กระเพาะแรกอีกครั้ง คุณต้องดูให้ดีนะ...”

ซูอวิ๋นเจายังมีแสงสีทองอยู่บนร่างกาย ในสภาพแวดล้อมที่มืดสนิทจนไม่เห็นนิ้วมือแบบนี้ เขาเลยดูเหมือนไฟสว่างดวงหนึ่ง

ซูอวิ๋นเจาทำตามคำแนะนำของอวิ๋นเหลิ่งซีและพบว่าตัวเองตกลงไปในที่ที่โล่งมากอย่างรวดเร็ว อาศัยแสงอ่อน ๆ และฟังเสียงสะท้อนที่แตกต่างไปจากอบตัว ทำให้รู้ว่าตัวเองมาถึงกระเพาะที่สองแล้ว ที่นี่ใหญ่มาก

แต่ก็อยู่ได้ไม่นานก็มีเสียงไหลย้อนกลับอันทรงพลังโถมเข้ามา

ซูอวิ๋นเจาซึ่งถูกห่อหุ้มด้วยไอหยินหมุนไปหมุนมา

เสียงของที่อวิ๋นเหลิ่งซีพูดออกมาค่อนข้างลําบาก แต่เธอก็ยังสอนเขาต่อว่า “เราไหลย้อนไปแรงไหลย้อนกลับจากกระเพาะแรก ทางที่ดีอย่าเสียแรงต่อต้าน รอให้เรากลับไปที่กระเพาะแรกแล้วต้องสังเกตุดี ๆ อาหารที่ย่อยอีกครั้งจะไหลตามแรงส่งที่เล็กมากไปยังกระเพาะที่สาม...”

เดี๋ยวจมเดี๋ยวลอย ซูอวิ๋นเจาพบว่าตัวเองกลับไปสู่ที่ที่คุ้นตาอีกครั้งแล้ว ความรุนแรงของการกัดกร่อนของกระเพาะแรกเขาคุ้นเคยดี มันแรงกว่ากระเพาะที่สองมาก

“ยิ่งลงไปข้างล่างความเป็นกรดจะยิ่งลดลงใช่ไหม?”

อวิ๋นเหลิ่งซีหัวเราะ “คุณคิดมากไปแล้ว กระเพาะที่สองจะไหลกลับไปยังกระเพาะอาหารแรก ดังนั้นฤทธิ์กัดกร่อนจึงไม่แรง แต่หนักไปทางการไหลกลับมากกว่า”

“กระเพาะที่สามจะกัดกร่อนมากกว่ากระเพาะแรก กระเพาะที่สี่ก็ดีขึ้นมาหน่อย”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้ดิ้นรนแต่อย่างใด เขายังคงลอยกระเพื่อมไปในน้ำย่อยพร้อมอาหารต่าง ๆ

ในบรรดาทั้งหมดนี้ มีซากสัตว์อสูรต่าง ๆ และซากปลาซากกุ้งก็มี ดูเหมือนว่า “ก๊อดซิล่า” ตัวนี้จะกินไม่เลือก

“มาแล้ว” อวิ๋ยเหลิ่งซีพูดเบา ๆ “รู้สึกไหม?”

ซูอวิ๋นเจาพยักหน้า

ทั้งสองพยายามพุ่งเขาชนกับกระแสน้ำย่อยสายเล็ก ๆ นั้น และแรงต้านที่พวกเขารู้สึกนั้นแตกต่างออกไปจริง ๆ พวกเขากลับไปที่กระเพาะที่สองอย่างราบรื่น ซูอวิ๋นเจารู้สึกถึงแรงไหลย้อนที่แรงกว่าที่พวกเขามาเมื่อครั้งแรก

“ก็ไม่ยากเท่าไหร่...” เขาว่า

อวิ๋นเหลิ่งซีรู้สึกว่าเขากําลังคุยโวอยู่ เธอรู้ดีว่ามันยากลําบากมากแค่ไหน ออกไปไม่ได้หรอก

แต่เธอก็ยังพาซูอวิ๋นเจาเดินหน้าต่อไป เธอเหลือเวลาไม่มากแล้ว

กระเพาะอาหารที่สามมีฤทธิ์กัดกร่อนแรงมาก เดิมทีกระเพาะที่สามเป็นด่านที่ผ่านได้ง่ายที่สุดสำหรับอวิ๋นเหลิ่งซี ที่นี่นอกจากการหลอมและการย่อยอาหารแล้วก็ไม่มีแรงไหลย้อนกลับที่รุนแรงนั่น

แต่แต่พยายามสุดกำลังแล้ว แสงสีทองของซูอวิ๋นเจาลอยออกจากร่างกายไปเกือบหมดแล้ว ตอนนี้พวกเขาเพิ่งถึงกระเพาะที่สามเอง มันคงเป็นเรื่องบากมากสำหรับพวกเขา

หลังจากเฉียดตายอวิ๋นเหลิ่งซีก็เหลือเพียงไอหยินบาง ๆ บางกว่าผ้ามุ่งเสียอีก เธอโอบล้อมรอบซูอวิ๋นเจาไว้ด้วยความอ่อนแอ

“คุณไหวไหม?” ซูอวิ๋นเจาถาม

ไม่มีเสียงตอบจากอวิ๋นเหลิ่งซีแล้ว

ซูอวิ๋นเจาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่ เขารู้สึกว่าร่างกายของเขาว่างเปล่า

ยังเหลือกระเพาะสุดท้ายอีก

เขาจะทำสำเร็จได้จริงไหมนะ?

ในขณะนี้ซูอวิ๋นเจาก็เริ่มรู้สึกสิ้นหวัง

สิ่งที่สิ้นหวังที่สุดคืออวิ๋นเหลิ่งซีไม่ตอบสนองใด ๆ แล้ว ไอหยินที่อยู่ตรงหน้าเขาอยู่ในสภาพที่หมดสติซึ่งทำให้เขารู้สึกว่าโลกนี้เหลือเขาคนเดียว ที่แท้ความเหงาแบบนี้ต่างหากที่สิ้นหวังที่สุด