ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1386

“อวิ๋นเหลิ่งซี” ซูอวิ๋นเจาเรียกเธอ เบา ๆ

อวิ๋นเหลิ่งซียังคงไม่ตอบสนอง

ซูอวิ๋นเจารู้สึกว่า ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไปอย่าว่าแต่ทางออกเลย เธอคงทนจนถึงกระเพาะที่สี่ไม่ไหวด้วยซ้ำไป

เขาหัวเราะและเริ่มลอกแสงสีทองออกจากร่างกาย

บุญบารมีเพียบพร้อม แสงสีทองคอยสนับสนุน นี่เป็นที่พึ่งของเขามาโดยตลอด

แต่ตอนนี้เขาต้องยอมทิ้งแสงสีทองเหล่านี้แล้ว

แสงสีทองบนตัวของซูอวิ๋นเจามากขึ้นเรื่อย ๆ และก็ลอยออกไปถูกหลอมอย่างรวดเร็ว เขาอาศัยช่วงเวลาที่แสงสีทองกำลังถูดดูดออกไปนี้รีบพุ่งไปที่กระเพาะที่สี่อย่างเร็ว

“อวิ๋นเหลิ่งซีฉันจะเก็บเธอก่อนนะ”

อวิ๋นเหลิ่งซีไม่ตอบสนอง ซูอวิ๋นเจาไม่รู้จะเก็บเธอยังไง ก็เลยจับเธอม้วนเป็นก้อน

อวิ๋นเหลิ่งซีที่เหลือสติเพียงเล็กน้อยพูดอะไรไม่ออก “...”

ซูอวิ๋นเจาพูดอีกว่า “ผมคิดว่าที่คุณออกไปไม่ได้ อาจเป็นเพราะคุณยังไม่ได้เปลี่ยนความคิดอย่างสิ้นเชิง”

อวิ๋นเหลิ่งซีฟังอยู่เงียบ ๆ รอดูว่าเขาจะพูดหลักการสูงส่งอะไรออกมา

ซูอวิ๋นเจาพูดต่อว่า “เพราะตราบใดที่เรายังมีพลังหยินและแสงสีทองอยู่ในตัว สำหรับก็อตซิล่าตัวนี้แล้วก็ถือว่าเป็นยังอาหารที่ย่อยไม่หมด กลไกทางสรีรวิทยาของกระเพาะทั้งสี่ของมันจะไม่ปล่อยให้เราออกไป”

“ดังนั้นคุณเลยไม่เคนทำสำเร็จ นั่นเป็นเพราะคุณยังมีคุณค่าให้นำมาใช้ได้อีก”

อวิ๋นเหลิ่งซีคิดในใจ ผู้ชายคนนี้พูดมากจริง ๆ

ตอนนี้แสงสีทองก็ยังถูกลอกออกไปอยู่ ซูอวิ๋นเจาโซเซ ลอยกระเพื่อมไปมา ในมือถือไปหยินที่ถูกขยำเป็นก้อนไว้แน่น -- อวิ๋นเหลิ่งซี

เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างยากลําบาก ร่างกายของเขาถูกกัดกร่อนมากขึ้นเรื่อย ๆ ไหล่ถูกกัดกร่อนเป็นรูใหญ่ และใบหน้าที่หล่อเหลาก็หายไปหนึ่งในสี่

แต่ความมุ่งมั่นที่จะก้าวไปข้างหน้ายังแน่วแน่

อวิ๋นเหลิ่งซีดูอยู่เงียบ ๆ

ซูอวิ๋นเจามีสภาพแบบนี้แล้ว แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะพูดกับเธอ อวิ๋นเหลิ่งซีสามารถเข้าใจได้ มนุษย์ก่อนตายมัหหวังว่าจะมีใครสักคนให้คุยด้วย

ซูอวิ๋นเจา “คุณต้องอยากถามว่าแล้วคุณจะเอายังไงใช่ไหมล่ะ?”

“ที่จริงคุณลืมคิดไปเรื่องหนึ่งก็คือการทําให้ตัวเองไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง”

“คุณพยายามอย่างเต็มที่ทุกครั้ง และก็พยายามปกป้องตัวเองอย่างสุดความสามารถ เก็บพลังหยินไว้ให้ตัวเอง เลยแน่นอนว่าต้องออกไปไม่ได้”

“แต่ถ้าคุณทำตัวเองให้เป็นขี้ก้อนหนึ่งล่ะ”

อวิ๋นเหลิ่งซี “...”

ซูอวิ๋นเจา “กลายเป็นขี้ก้อนหนึ่งที่ไม่มีประโยชน์สำหรับก็อตซิล่าแล้ว นอกจากขับถ่ายเราออกไปแล้วมันก็ไม่มีตัวเลือกอื่น”

อวิ๋นเหลิ่งซี “...”

“ดังนั้นคุณไม่เคยคิดที่จะทำตัวเองให้กลายเป็นขี้มาก่อนสินะ”

อวิ๋นเหลิ่งซี “...”

ให้ตาย!

ใครจะอยากเป็นขี้กันเล่า! !

หยุดพูดได้แล้ว!

ตอนนี้แสงสีทองในตัวซูอวิ๋นเจาหายหมดแล้ว น้ำย่อยในกระเพาะอาหารกัดกร่อนวิญญาณของเขาอย่างต่อเนื่อง

รอบตัวค่อย ๆ เข้าสู่ความมืด

แต่ซูอวิ๋นเจากลับยิ้มยิงฟัน ยังคงดูสดใสร่าเริงถามว่า “อวิ๋นเหลิ่งซี คุณเชื่อในแสงสว่างไหม?”

อวิ๋นเหลิ่งซี “...”

คาดไม่ถึงว่าจะมีแสงสว่างส่องมาจากไกล ๆ

ซูอวิ๋นเจาดีใจ ออกมาได้จริง ๆ ด้วย แม้ว่าวิธีการออกมาจะค่อนข้างน่าอับอายและถึงขั้นที่พูดแล้วเห็นภาพ...

แต่ไม่เป็นไร เพื่อความอยู่รอดจะน่าอายตรงไหนเล่า

“อวิ๋นเหลิ่งซี ดูสิพวกเราออกมาแล้ว” ซูอวิ๋นเจาตื่นเต้น เขาจับไอหยินในมือเขย่า

อวิ๋นเหลิ่งซีที่ไม่สามารถส่งเสียงได้ “...”

แล้วในวินาทีต่อมากระแสน้ำขนาดใหญ่ก็พัดเข้ามา ซูอวิ๋นเจาถูกพัดเข้าไปในพายุทอร์นาโดใต้น้ำอย่างควบคุมไม่ได้

ซูอวิ๋นเจาจับกระดูกไว้แน่น เขาถูกกระแทกไปมาจนมึน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนสุดท้ายเขาก็สลบไป

ตื่นขึ้นมาอีกทีพบว่าแสงแดดส่องจ้าอยู่เหนือหัว

ซูอวิ๋นเจาลืมตาขึ้น แสงแดดสว่างจนแสบตาจนเขาต้องยกมือขึ้นมาป้องไว้ ผลปรากฎว่าว่าวิญญาณของเขาส่งเสียงดังซู่แล้วสลายไปภายใต้แสงแดด

“แสงแดด...?”

แสงแดดจริงๆ!

ซูอวิ๋นเจาตกตะลึง รีบลุกขึ้น เขามองมือตัวอีกครั้งแต่ไม่มีไอหยินอยู่ในมือแล้ว

“อวิ๋นเหลิ่งซี!” ซูอวิ๋นเจาตะโกนอย่างร้อนใจ “อวิ๋นเหลิ่งซี!”

เขามองไปรอบ ๆ และในที่สุดก็พบก้อนไอหยินที่กลิ้งอยู่บนพื้นอยู่ไม่ไกล ก้อนไอหยินที่จากเดิมใหญ่เท่ากับกําปั้น ตอนนี้เหลือเพียงขนาดเท่าเมล็ดลําไยแล้ว

อวิ๋นเหลิ่งซีคิดในใจว่า ทำให้คุณต้องลําบากแล้ว เหลือแค่นี้ยังหาฉันเจออีก

นี่คือจิตสุดท้ายของเธอแล้ว เธอมองแสงแดดที่เจิดจ้าและท้องฟ้าสีครามที่อยู่เบื้องหลังแสงแดดนั้น อยากจะหัวเราะแต่ก็หัวเราะไม่ออก

ดีจริง อย่างน้อยตายภายใต้ท้องฟ้าสีครามและแสงแดด ดีกว่าตายในท้องของก็อดซิล่านั่น