ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1387

อวิ๋นเหลิ่งซีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตาย

เธอรู้สึกว่าได้เธอถูกซูอวิ๋นเจากุมไว้ในมืออีกครั้ง เขาวิ่งอย่างรวดเร็วและไปซ่อนตัวอยู่ใต้หินก้อนหนึ่ง บดบังแสงอาทิตย์ที่ร้อนระอุไว้

เธอคิดถึงดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงและสดใส ทันใดนั้นก็ยิ้มออกมา

“ซูอวิ๋นเจา ฉันเห็นแสงสว่างแล้วจริง ๆ”

ขอบคุณนะ

อวิ๋นเหลิ่งซีคิดว่าตัวเองไม่ได้เห็นแสงแดดมาตั้งกี่ปีแล้ว

ไม่คิดว่าจะได้เจอความอบอุ่นของโลกมนุษย์ ได้เจอแสงล่อเลี้ยงสรรสิ่งให้เติบโตก่อนที่จะหายไปอย่างสิ้นเชิง

แต่ในไม่ช้าเธอก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ อวิ๋นเหลิ่งซีรู้สึกว่าตัวเองง่วงนอนมาก เป็นความรู้สึกแตกต่างจากเมื่อกี้ที่เตรียมพร้อมที่จะสลายไป

“ซูอวิ๋นเจาคุณ...” เธอหมือนอยากพูดอะไร แต่ค่อย ๆ หลับไปเสียก่อน

ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินข้างหูคือเสียงของซูอวิ๋นเจา “อวิ๋นเหลิ่งซีผมแบ่งไอหยินให้คุณนิดนึงก่อนนะ ถ้ามีโอกาสผมจะช่วยคุณให้ฟื้นขึ้นมาใหม่”

ในสมองของอวิ๋นเหลิ่งซีเห็นภาพซูอวิ๋นเจายิ้มยิงฟัน ท่าทางสดใสมีชีวิตชีวา

เธอคิดว่า เขาคนนี้... นิสัยสมกับชื่อจริง ๆ

……

ซูอวิ๋นเจามองลงไปที่ไอหยินก้อนเล็ก ๆ ในมือ

เธอคงไม่ตายมั้ง เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่ เลยได้แต่แบ่งไอหยินออกจากตัวเองไปให้อีกหน่อยกดเข้าไปในไอหยินเล็ก ๆ นั้นแรง ๆ

ซูอวิ๋นเจาไม่อยากให้เธอตาย ตอนที่เขาหาเธอไม่เจอ เขารู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย

สรุปก็คือไม่อยากให้เธอตาย

ซูอวิ๋นเจาคลำตัวเองหาแหวนเก็บของ แต่มันหายไปแล้ว ทีนี้เขาก็ไม่มีอะไรจะเอามาช่วยรักษาอวิ๋นเหลิ่งซีแล้ว

เขาเคยได้ยินซู่เป่าบอกว่าเมื่อมาถึงผีมาถึงโลกมนุษย์แล้วไม่มีที่พึ่งพาใด ๆ ง่ายที่จะวิญญาณจะกระจัดกระจาย วิญญาณที่สมบูรณ์เหล่านั้นอาจอยู่ได้หลายปีกว่าสิบปี แต่ในที่สุดวิญญาณก็จะค่อย ๆ จางหายไปจนกระทั่งสลายไป

ซูอวิ๋นเจารู้สึกว่าวิญญาณที่เหลืออยู่ของเขากับหยุนเหลิ่งซีถูกแสงแดดส่องอีกครั้งยิ่งจะหมดสติได้ง่ายขึ้น

ก็ไม่รู้ว่ามีผีอื่นอยู่รอบตัวหรือไม่ สิ่งที่ซูอวิ๋นเจายังกังวลคือ หากมีผีตัวอื่นเขาและยุนเล้งซีก็จะถูกผีตัวอื่นจับกินเป็นยาบำรุงได้ง่าย

ไม่อย่างไรก็ตามเขาต้องกลับไปสู่ยมโลกโดยเร็วที่สุด...

แม้ว่ายมโลกจะอันตราย แต่เขาสามารถตรงไปตำหนักใต้ภิภพได้ ตอนนี้เขาไม่มีแสงสีทองแล้ว เลยคงไม่สะดุดตาขนาดนั้น ด้วยความสามารถของเขาสามารถไปถึงตำหนักไต้ภิภพได้อย่างปลอดภัย

ซูอวิ๋นเจามองออกไปข้างนอก นี่จึงสังเกตเห็นว่ารอบ ๆ เปียกชื้นและขาวโพลนเป็นบริเวณกว้าง เพิ่งมีหิมะตก

หิมะ?

นี่เป็นฤดูหนาวเหรอ?

ดูจากท้องฟ้าน่าเป็นช่วงบ่าย ดวงอาทิตย์เพิ่งโผล่ออกมาจากเมฆดำ

“ดูเหมือนว่าเราจะยังโชคดีอยู่” ซูอวิ๋นเจาพูดกับตัวเองว่า “ไม่รู้ว่าสลบไปนานแค่ไหน แต่ที่แน่ ๆ คือก่อนหน้านี้หิมะตกและมีเมฆมาก พวกเราถูกแดส่องจนตื่น...”

มิฉะนั้นวิญญาณอ่อนแออย่างเขาและอวิ๋นเหลิ่งซีโดนแดดเผาสักสองนาทีก็คงตายไปแล้ว

เดี๋ยวนะ ทำไมที่นี่ดูคุ้น ๆ

พอยืนอยู่บนที่สูงเลยได้เห็นว่าสถานที่ที่เขาอยู่เมื่อกี้เป็นทะเลสาบ - พูดให้ถูกคือสระน้ำทรงกลม

น้ำในสระน้ำก็เดือดพล่านตลอดเวลา เหมือนน้ำต้มสุก

ภายใต้แสงจันทร์ พื้นดินสีแดงเป็นวงกลมรอบ ๆ สระน้ำเป็นรูปดวงตาข้างหนึ่ง มองจากที่ไกล ๆ สระน้ำนั้นเหมือนรูม่านตา ดูเหมือนดวงตาสีแดงเข้ม

ภูเขารอบ ๆ ถูกปกคลุมด้วยหิมะขาวชั้นหนึ่ง แต่รอบ ๆ “ดวงตา” นี้ไม่กลายเป็นน้ำแข็ง ยังเป็นสีแดงเข้มเหมือนเดิม

อาชีพก่อนตายของซูอวิ๋นเจาทําให้ซูอวิ๋นเจาคุ้นเคยกับลักษณะภูมิศาสตร์และลักษณะทางสัณฐานวิทยาของสถานที่ต่าง ๆ เอกลักษณะที่ชัดเจนนี้ทำให้เขานึกถึงคําว่าดวงตาแห่งปีศาจขึ้นมาทันที

ไม่ใช่ดวงตาแห่งปีศาจยมโลก แต่เป็นดวงตาแห่งปีศาจในโลกมนุษย์

ดวงตาแห่งปิศาจที่อยู่ตรงหน้านั้นเล็กกว่าดวงตาแห่งปิศาจในยมโลกมาก เส้นผ่าศูนย์กลางราวสิบเมตร

ในโลกมนุษย์ยังมีสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่งที่เรียกว่าดวงตาแห่งปีศาจ แห่งหนึ่งอยู่ต่างประเทศและอีกแห่งอยู่ในมณฑลชิงในประเทศ

ซูอวิ๋นเจาแน่ใจว่าที่นี่ก็คือหน้าผาในมณฑลชิง

สองพันกิโลเมตรจากปักกิ่ง ...

จู่ ๆ ซูอวิ๋นเจาก็ตื่นเต้นขึ้นมา

ตอนนั้นเขาต้องข้ามภูเขาข้ามทะเล เดินไปหลายวันหลายคืนกว่าจะกลับบ้าน แต่ตอนนี้เขาอยู่ใกล้บ้านมาก

ซูอวิ๋นเจาไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว หลังจากหาทิศทางที่แม่นยําแล้วเดินตรงไปยังทิศทางที่ไปปักกิ่ง