ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1388

ระหว่างนี้ ซูอวิ๋นเจาเดินไปสองวันสองคืนเต็ม

เมื่อก่อนตอนที่เขาเพิ่งตาย วิญญาณของเขาแข็งแรงและมีแสงสีทองอยู่ในร่างกาย ดังนั้นจึงสามารถข้ามภูเขาและทะเลและเดินทางครึ่งค่อนโลกได้

แต่ตอนนี้กลับต้องเดินเหมือนคน สิ่งเดียวที่แตกต่างคือเวลาเขาเดินเหมือนวิ่ง สามารถเดินตรงไปได้โดยปราศจากอุปสรรค

ช้าบ้างเร็วบ้างโดยไม่หยุดพักเลย กว่าจะกลับถึงบ้านตระกูลซูก็เป็นเช้าของวันที่สามแล้ว

พระอาทิตย์ยามเช้าหักเหจากด้านนอกของยอดไม้ ซูอวิ๋นเจากำลังจะก้าวเข้าไปในบ้านตระกูลซู แต่ดวงอาทิตย์ออกมาแล้ว

เขาทำได้แค่ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมถนนหน้าบ้าน ทั้ง ๆ ที่ห่างกันแค่ถนนเส้นเดียว แต่เขาไม่สามารถข้ามไปได้

ซูอวิ๋นเจามองบ้านตระกูลซูอย่างเงียบ ๆ หยินและหยางกั้นกันไว้ทำอะไรไม่ได้ ทั้งที่เขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ แต่ไม่มีวันไปถึงที่นั่นได้

ในไม่ช้าก็มีเสียงดังมาจากในบ้านซู มีเสียงร้องไห้ของทารกดังมา ซูอวิ๋นเจารู้ว่านี่คือเสี่ยวสวินสวิน เจ้าตัวเล็ก ๆ ร้องไห้อะไรแต่เช้า

คํานวณเวลาดูแล้ว ครั้งสุดท้ายตอนที่เขาจากไปเสี่ยวสวินสวินอายุหกเดือนแล้ว ตอนนี้... ตอนนี้น่าจะประมาณหนึ่งขวบกว่าแล้วมั้ง

ผ่านมาเกือบปีแล้ว

ดูสภาพอากาศสิ วันนี้อากาศแจ่มใส แต่ลมเหนือพัดกระหน่ำ

ไม่นานก็มีวัยรุ่นหญิงชายคู่หนึ่งเดินออกมาจากห้องโถง

ทันใดนั้นเด็กอายุประมาณสิบขวบคนหนึ่งก็เดินออกมาและตะโกนว่า หานหาน คุณย่าบอกให้เอาหมวกไปด้วย!”

หญิงสาวโบกมือ “ฉันไม่เอาหรอก!”

วัยรุ่นสองคนขึ้นรถอย่างรวดเร็ว รถขับออกจากคฤหาสน์ไป ซูอวิ๋นเจายืนอยู่ใต้ต้นไม้และมองจากระยะไกล ผ่านหน้าต่างรถอาจเห็นใบหน้าของซูจื่อซีและซูเหอเหวิน

ซูเหอเหวินก้มหน้ามองอะไรบางอย่างอยู่ หานหานนั่งไม่เป็นท่า แขนพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ข้างคนขับด้านหน้า มือข้างหนึ่งกําลังเล่นโทรศัพท์มือถือ

ซูจื่อซีก้มหน้า...

ซูอวิ๋นเจาสายตาอบอุ่น แป๊บเดียวเด็ก ๆ โตขึ้นขนาดนี้แล้ว

ซูเหอเหวินอายุ 16 ปี เรียนมัธยมปลายแล้ว

ซูจื่อซีอายุ 15 ปี น่าจะอยู่ ม.สี่

ซูเหอเวิ่นก็น่าสงสารไปหน่อย... อายุ 14 ปีแต่ยังดูเหมือนอายุ 10 ขวบ ท่าทางน่าจะลาออกจากโรงเรียนอยู่บ้านแล้ว

หานหานอายุ 12 ปี ตอนนี้น่าจะอยู่ ม.1

ดีจังที่พวกเขาเติบโตอย่างแข็งแรง...

ในรถ

ซูเหอเหวินก้มศีรษะอ่านหนังสือในมือ แต่ไม่นานก็เก็บมันแล้วเอามือนวดตา

ทันใดนั้นซูจื่อซีก็รู้สึกว่ามีคนกําลังมองพวกเขาอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นและมองออกไปนอกหน้าต่าง

ใต้ต้นไม้ใหญ่บนถนนฝั่งตรงข้ามมีเศษซากวิญญาณขาดรุ่งริ่งและดูมืดมนมาก ตอนแรกซูจื่อซีนึกไม่ออก

แต่แล้วเขาก็เบิกตากว้างและรีบพูดว่า “หยุดรถ!”

รถเบรกกะทันหัน แม้ว่าคนขับจะมีทักษะดีพอ แต่หานหานก็ยังหน้าติดพนักเก้าอี้ของที่นั่งผู้โดยสาร

“พี่ ทำอะไรเนี่ย!” หานหานลูบจมูกแล้วบ่น “จู่ ๆ ก็ตะโกนให้จอดรถ บ้าไปแล้ว!”

ซูเหอเหวินชินแล้ว เขาพูดเรียบ ๆ ว่า “ออกรถ จะไปเรียนสายแล้ว”

ไม่ว่าบ้าบออะไร แต่เข้า ม.ปลายแล้วการเรียนต้องเป็นที่หนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาไม่สนใจได้ แต่ขึ้นม.ปลายแล้วเขาต้องยุ่ง

ซูจื่อซีกลับรีบเปิดประตูรถลงไป กระซิบว่า “นั่นอาเจ็ด!”

ซูเหอเหวินเงยหน้าขึ้นมาสั่งว่า “ขับรถกลับไป”

คนขับถามแปลกใจว่า “คุณชายใหญ่ ไม่ไปเรียนแล้วเหรอครับ”

ซูเหอเหวินใจเย็น ยกพ่อออกมาอ้าง “พ่อบอกให้ผมไปประชุม”

“คุณส่งผมกลับไปก่อน แล้วเดี๋ยวจะส่งคุณหานหานไปโรงเรียน”

ก่อนที่จะได้ส่งพวกซูเหอเหวินออกไปจากบ้าน เสี่ยวสวินสวินก็ร้องไม่หยุด

เจ้าตัวเล็กเดินได้แล้ว พัฒนาการเคลื่อนไหวน่าทึ่งมาก เพิ่งหัดยืนได้ก็หัดเดินเลย เพิ่งหัดเดินก็หัดวิ่งเลย

ตอนนี้ถือร่มคันหนึ่งวิ่งออกไปข้างนอก

นายหญิงซูคิดว่าเขาไปตามพี่ชายและพี่สาวจึงตะโกนตามหลังว่า “เสี่ยวสวินสวิน ช้าหน่อย”

“เฮ้อ เจ้าเด้กซนนี่ พี่ชายและพี่สาวไปโรงเรียน จะตามไปทำไม”

เสี่ยวสวินสวินไม่สนใจ เขารู้ว่าคุณย่าต้องตามมา

เขาวิ่งถือร่มไปที่ประตูคฤหาสน์

นายหญิงซูหอบ คนแก่ตามแทบไม่ทัน ในที่สุดก็จับเจ้าเด็กดื้อได้ ท่านหิ้วเขาขึ้นมา

“ทำอะไร” เธอคว้าร่มในมือของเสี่ยวสวินสวินมา “วิ่งแบบนี้ก็ไม่กลัวล้มแล้วร่มฟาดเอาเหรอ”

เสี่ยวสวินสวินชี้ออกไปข้างนอก พูดเสียงน่ารักว่า “เจ็ด...”

นายหญิงซูเงี่ยหูฟัง “เจ็ดอะไรเจ็ด”

เสี่ยวสวินสวิน “อาเจ็ด”

นายหญิงซูอึ้งแล้วเงยหน้ามอง

คาดไม่ถึงว่าเห็นร่างที่คุ้นเคยยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ไกล ๆ

“ลูกเจ็ด...”

ลูกชายคนที่เจ็ดของท่าน ลูกเจ็ดกลับมาแล้ว

เขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่เมื่อเห็นแววตาท่าน เขาอึ้งไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็ยิ้มแย้มแจ่มใสแล้วตะโกนว่า “แม่ ผมกลับมาแล้ว”

นายหญิงซูเอามือปิดปาก ตาเบลอทันที